Έφυγε μετά από μακρά ασθένεια ίσως, ο τελευταίος των Μεγάλων Ελλήνων Συνθετών, ο εκ Ιεράπετρας ορμώμενος Γιάννης Μαρκόπουλος.
Ο Μαρκόπουλος διένυσε μια αξιοθαύμαστη μουσική διαδρομή αφήνοντας ανεξίτηλο στίγμα στα μουσικά πράγματα ολόκληρου του Ελληνισμού.
Υπήρξε άοκνος, σεμνός και ταπεινός υπηρέτης της μουσικής, μιας μουσικής δημιουργίας που αγγίζει και τον τελευταίο Έλληνα στα πέρατα της Οικουμένης.
Δεν θα αναφερθώ στην τεράστια μουσική κληρονομιά του, για την οποία πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν από την ημέρα που … έφυγε από τα εγκόσμια, αφού αυτό εξάλλου θα αξιολογηθεί από τους ειδικούς, που είμαι σίγουρη ότι θα τον κατατάξουν στους Μεγαλύτερους ταγούς της μουσικής κληρονομιάς του 20ου αιώνα.
Θα ήθελα να σταθώ στον άνθρωπο Γιάννη Μαρκόπουλο, τον πολίτη, τον άνθρωπο που αντιστάθηκε μέσα από το έργο του, σε αυτά που πλήγωσαν και πληγώνουν ακόμα τον Ελληνισμό, όπου γης.
Η Λεβέντικη Κρητική ψυχή του δεν έμεινε απαθής στη διάρκεια της δικτατορίας των επίορκων / προδοτών συνταγματαρχών της Απριλιανής χούντας του 1967, δεν έμεινε απαθής στην τραγωδία της Κύπρου του 1974, που ακολούθησε και που προκλήθηκε και συντελέστηκε, από αυτούς που εξευτέλισαν την εθνικοφροσύνη.
Θα τραγουδήσει λοιπόν τον πόνο του, εκφράζοντας την εθνική θλίψη τα «Παραπονεμένα Λόγια», το τραγούδι «Λέγκω Μάνα» ( Ελλάδα ) και το επικό «Μπήκαν στην Πόλη οι Οχτροί».
Τον συνάντησα κάποια στιγμή ( είχα αυτή την ευλογία ), συστήθηκα ως Ερμίνα από την Κύπρο για να αντικρύσω αυτόματα ένα πρόσωπο θλιμμένο, έσκυψε λες και αυτός ήταν υπεύθυνος για τη διχοτόμηση της ιδιαίτερής μου Πατρίδας και μετά από τη σιωπή, απροσδιόριστης διάρκειας, ακούστηκε να λέει: « Η Κρητική ψυχή μου σπαράζει για την Κύπρο,… η Ελλάς υπόχρεη και ευγνωμονούσα », για να προσθέσει: « ζήλεψα τον Ρίτσο ( Γιάννης Ρίτσος, πολυβραβευμένος Έλληνας ποιητής ), για τους στίχους του « Κουράγιο μικροκόρη μας που μας εγίνης Μάνα».
Αυτά τα ολίγα, ως ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν Μεγάλο Έλληνα.
