Έχω μάθει να εκτιμώ τις ειλικρινείς τοποθετήσεις, όσο οδυνηρές και όποιο κόστος και εάν συνεπάγονται. Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι ουδέποτε προτίμησα τον εύκολο ή σίγουρο δρόμο, παρά τον δρόμο που επέβαλε και επιβάλλει η συνείδησή μου.
Ιδιαίτερα όταν αυτές οι αποφάσεις αφορούν το μέλλον το δικό μου – αλλά πολύ περισσότερο- το μέλλον του παιδιού μου έχω μια επιπρόσθετη υποχρέωση η πυξίδα μου να είναι η συνείδηση. Από την πρώτη μέρα που ξεκίνησε η συζήτηση για τις προεδρικές εκλογές είχα επιφυλάξεις, προβληματισμούς. Επιχείρησα να ακολουθήσω τον βέβαιο δρόμο του «κομματικού πατριωτισμού», ήταν άλλωστε εύκολος και λογικός. Προσπάθησα να ακολουθήσω την πεπατημένη, να πείσω και να πειστώ. Ανήκω όμως σε μια γενιά στελεχών που ουδέποτε συμβιβάστηκαν με τις αποφάσεις επειδή αυτό είπε το «κόμμα».
Σε αυτή την κρίσιμη καμπή για την χώρα μας δεν μπορώ να στέκω αμέτοχος, αν και κάποιοι αυτό με συμβούλεψαν, δεν είναι άλλωστε χαρακτηριστικό μου. Θα πάρω ξεκάθαρη θέση, με γνώμονα τα κριτήρια που θέτω και για χρόνια έθετα δημοσίως ή μη.
Στηρίζω την υποψηφιότητα του Νίκος Χριστοδουλίδης – Nikos Christodoulides, ενός νέου ανθρώπου που αισθάνομαι ότι μοιράζεται τις ίδιες ανησυχίες με εμένα για την επόμενη μέρα, ενός ανθρώπου που επιλέγει να κοιτάζει μπροστά όταν σχεδόν όλοι προσπαθούν να τον αποπροσανατολίσουν είτε προς δεξιά, αριστερά ή κέντρο, ενός υποψήφιου που ο λόγος και η στάση του στοχεύουν να ενώσουν. Βλέπω την ειλικρινή διάθεση της συνδιαμόρφωσης των θέσεων με την κοινωνία, όχι σαν σλόγκαν αλλά στην πραγματικότητα.
Συζήτησα μαζί με τον ίδιο, είδα μια αντιμετώπιση μετριοπαθή όπως μας έχει συνηθίσει, ένα απίστευτο ζήλο για να προσφέρει και πραγματική έγνοια για την πατρίδα που θα ζήσουν τα παιδιά μας. Βλέπω ένα επιτελείο γεμάτο νέους και νέες από διαφορετικά υπόβαθρα που τους ενώνει η ελπίδα ότι κάποια πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Βλέπω μια συλλογική προσπάθεια στην οποία η κοινωνία έχει ρόλο, κυρίως όμως έχει φωνή. Μια προσπάθεια διαφορετική από αυτές που ξέραμε μέχρι σήμερα, που φιλοδοξεί να συνδιαμορφώσει και όχι να καθορίσει, να γεφυρώσει και όχι να διχάσει.
Χαρακτηριστικά που κατά την ταπεινή μου άποψη οφείλουν να χαρακτηρίζουν τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ένα Πρόεδρο που θα δώσει ελπίδα ξανά σε όσους και όσες έχουν αποστραφεί την πολιτική. Ένα Πρόεδρο που θα θέτει υψηλά στις προτεραιότητές του τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, που θα αφουγκράζεται την εποχή του. Ένα Πρόεδρο όλων των Κυπρίων. Αυτοί είναι οι λόγοι που στηρίζω αλλά και τα κριτήρια βάσει των οποίων θα τον κρίνω εάν είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Από τα μαθητικά μου χρόνια συμμετέχω ενεργά στα κοινά, έχω υπηρετήσει τον Δημοκρατικό Συναγερμό απ’ όπου μπορούσα, με όσα εργαλεία, προσόντα, παραλείψεις κι αν είχα. Έδωσα μάχες από τα φοιτητικά μου χρόνια, συμμετείχα όσο πιο ενεργά μου το επέτρεπαν οι δυνάμεις μου μέσα από κάθε οργάνωση του ΔΗΣΥ (Φ.Π.Κ. Πρωτοπορία, ΝΕΔΗΣΥ, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Πολιτικό Γραφείο). Παραμένω Συναγερμικός, όσο και αν κάποιοι θα επιχειρήσουν να το αμφισβητήσουν. Παραμένω μέρος εκείνου του ΔΗΣΥ που όταν ακόμα και απέναντι στον πατριάρχη του Γλαύκο Κληρίδη ήταν ανθυποψήφιος ο μ. Αλέκος Μαρκίδης η Κληριδική σχολή της σύνεσης και του ρεαλισμού επικράτησε κρατώντας ψηλά τις ηθικές αξίες ενός μεγάλου ιστορικού κόμματος.
Γνωρίζω καλά ότι αυτή η απόφασή μου, και ιδιαίτερα η δημοσιοποίησή της, θα έχει αντίκτυπο. Φίλοι μου που συνεργαστήκαμε για χρόνια ενδεχομένως να πληγωθούν, όσοι με ξέρουν όμως θα αντιληφθούν και τους λόγους που με οδηγούν σε αυτή την επιλογή και ότι είναι επιλογή συνείδησης και όχι υποχρέωσης.
Ξέρω ότι αυτή μου η απόφαση δεν θα γίνει αποδεκτή και αυτό αν και με πληγώνει οφείλω να το σεβαστώ. Ως εκ τούτου, παραιτούμαι από μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΔΗΣΥ αλλά και ως Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Πάφου. Οφείλω να ευχαριστήσω θερμά τους 1834 συνδημότες μου που με τίμησαν με την ψήφο τους και μου έδωσαν την ευκαιρία να προσφέρω στην πιο αγνή μορφή της Δημοκρατίας, την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Κινήσεις που με θλίβουν, ιδιαίτερα η απουσία μου από την Τοπική Αυτοδιοίκηση που τόσο αγαπώ και ελπίζω να υπηρέτησα επάξια.
Δεν παραιτούμαι γιατί εγκαταλείπω, μάλλον το αντίθετο, γιατί έχω μάθει να δίνω μάχες καθαρές και ειλικρινείς.
Από την υποχρέωση προτιμώ την ελπίδα, αντί το παρελθόν το μέλλον.
