Αναλογίστηκε κανείς τι έκανε έναν περήφανο λαό με βαθιές ρίζες χιλιετηρίδων να αμφιβάλλει και να αμφισβητεί τον δυναμισμό και την αγωνιστικότητά του και ακόμα χειρότερα να ακυρώνει την ίδια την υπαρξιακή του αξίωση;
Αρκετοί Κύπριοι τείνουν στις μέρες μας να θεωρούν την κληρονομιά των πατέρων τους βάρος, έστω και αν επιφανειακά υπερηφανεύονται και την τιμούν. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Αναλογίστηκε κανείς τι έκανε έναν περήφανο λαό με βαθιές ρίζες χιλιετηρίδων να αμφιβάλλει και να αμφισβητεί τον δυναμισμό και την αγωνιστικότητά του και ακόμα χειρότερα να ακυρώνει την ίδια την υπαρξιακή του αξίωση; Γιατί και πώς κατρακυλήσαμε στα απύθμενα σκοτάδια της αβεβαιότητας, αναπτύσσοντας παράλληλα συμπλέγματα κατωτερότητας, ηττοπάθειας και μοιρολατρίας, αμφιβολίες του τύπου «ποιοι και γιατί είμαστε αυτοί που είμαστε;», αμφισβητήσεις για τα δικαιώματα και τα δίκαιά μας επάνω σε τούτη την ταλαίπωρη κουκκίδα της ανατολικής Μεσογείου;
Φαντάζει να έχουμε απωλέσει παντελώς την αυτοπεποίθησή μας και αδυνατούμε πλέον να σταθούμε στα πόδια μας. Επιβιώνουμε σήμερα στοιχειωδώς, στη σκιά του ένδοξου παρελθόντος, προσπαθώντας απελπισμένα και μάταια, με αυταπάτες, να αναβιώσουμε χαρακτηριστικά, καρικατούρες αυτοπεποίθησης, πείσματος και αγωνιστικότητας. Ίσως το πρόβλημα της απώλειας αυτοσυνείδησης, αυτοσεβασμού και αυτοκριτικής εστιάζεται στο γεγονός ότι αυτοπροσδιοριστήκαμε όχι ως συνεχιστές αλλά ως τα κατάλοιπα ενός μακροχρόνιου και ένδοξου παρελθόντος, που κατέληξε σε ένα συρρικνωμένο και άθλιο παρόν, που προκαλεί αισθήματα ενοχής και ανημποριάς. Είναι γεγονός ότι αν καταφέρεις να τραυματίσεις το ηθικό ενός λαού, δύσκολα στέκεται στα πόδια του, ειδικά αν δεχτεί αλλεπάλληλα κτυπήματα στην άλλοτε περήφανη κορμοστασιά του (εισβολή, συνεχιζόμενη κατοχή, δημοψηφίσματα, μνημόνια, παγκόσμιας εμβέλειας ρεζιλίκια διαπλοκής και διαφθοράς, πανδημία κ.τ.λ.).
Καθώς ο λαός παραπαίει φοβισμένος, οργισμένος και αγανακτισμένος για αυτά που βιώνει, οι πολιτικοί σφυρίζουν αδιάφορα, αλληλοτρώγονται, καταγγέλλουν ο ένας τον άλλο, συνταυτίζονται με τους «αλληλέγγυους» εταίρους, ωσάν να «περιμένουν τους βαρβάρους» κατά τον Καβάφη, και κατηγορούν τον λαό, έμας τους πολίτες ως σφετεριστές και ασύδωτους, που «πληρώνουν παλαιές αμαρτίες», υποβάλλοντάς μας σταδιακά και μεθοδευμένα στη βάσανο του αυτομαστιγώματος, έτσι ώστε να εμπεδώνεται μέσα μας και να φαντάζει ακόμα πιο μάταιη η ύπαρξή μας.
Ο Θουκυδίδης επεσήμανε ότι το πρώτο θύμα μιας εμφύλιας διαμάχης είναι η αλήθεια. Ο φανατισμός του προεκλογικού λόγου στρεβλώνει τα επιχειρήματα, με αποτέλεσμα ο λαός που παρακολουθεί, να μην μπορεί να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα. Ο λόγος στην υπηρεσία κατεργαρέων παραπλανά, διαστρεβλώνει, αλλάζει την πραγματικότητα, μετατρέπεται σε προπαγάνδα που εξουδετερώνει την ελεύθερη βούληση και κατ’επέκταση τη συνειδητή επιλογή επί του όποιου διλήμματος. Έχουν καταφέρει με το θράσος τους (φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης) να μας μετατρέψουν σήμερα σε μια κοινωνία από “μαζανθρώπους” που άλλοτε αποκαρδιωμένοι και άλλοτε οργισμένοι, αποστασιοποιούμαστε και αυτοπροστατευόμαστε από τη λαίλαπα της ασυδοσίας τους. Τέτοιες νοοτροπίες και συμπεριφορές παρωχημένων εποχών, προκαλούν απροκάλυπτα πλέον την κοινωνία εξαντλώντας την ανοχή της.
Σήμερα βρισκόμαστε προ των πυλών μιας «κάποιας λύσης» στο εθνικό, υπό την σκιά της πανδημικής οικονομικής κρίσης, των μεγάλων εσωτερικών μεταρρυθμίσεων και πολλών άλλων μεγάλων αλλά και μικρότερων θεμάτων που δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα χωρίσουν και πάλι τον λαό σε αντιμαχόμενες μερίδες. Κατά τα φαινόμενα, αυτό είναι ευθύνη των κομματικών παραγόντων, των ψηφοφόρων, των διαβουλεύσεων, των ζυμώσεων, της εξελικτικής πολιτικής προσέγγισης στον βαθμό που αυτή έχει διεισδύσει στο υποσυνείδητο των Κυπρίων. Πρωτίστως όμως το βάρος της ευθύνης θα έχει η επόμενη Βουλή των Αντιπροσώπων και οι κυβερνώντες που ακόμα και όταν κρίνουν λάθος ως προς το καλύτερο για τον τόπο, δυστυχώς συμπαρασύρουν και μεγάλα κοινωνικά στρώματα. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αυτής της αντιπαράθεσης μεταξύ αυτών των αντιμαχόμενων αντιλήψεων περί της ορθής ή της λάθος κατεύθυνσης; Τι άλλο πρέπει να βιώσουμε για να αντιδράσουμε; Οι άνθρωποι, αγαπητοί μου, επαναστατούν όχι όταν τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά όταν οι προσδοκίες τους καταλήξουν σε απογοήτευση.
Πολύ σύντομα ο κυπριακός ελληνισμός (η γενιά η δική μας) θα κληθεί να δώσει απαντήσεις σε πολύ κρίσιμα ερωτήματα, σε όσους ήρθαν, πέρασαν, θα’ρθούνε, θα περάσουν… Κατά πόσον δηλαδή είμαστε εμείς υπεύθυνοι για την τύχη μας ή είμαστε θύματα περιστάσεων, ατολμίας, πολιτικής ανεπάρκειας. Είναι πιο εύκολο μπροστά στα δύσκολα να γκρινιάζουμε και να υποπέφτουμε σε υπεκφυγές, περιχαρακωμένοι στον ψεύτικο κόσμο που δημιούργησαν “αυτοί” για μας. Όμως δεν έχουμε την πολυτέλεια να συνεχίσουμε να εθελοτυφλούμε. Ήρθε η στιγμή να αφουγκραστούμε το κάλεσμα του πεπρωμένου μας, να νιώσουμε ότι είμαστε άξιοι συνεχιστές της κληρονομιάς που μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας και να πράξουμε ό,τι είναι δυνατόν, για να μην καταλήξουμε να γίνουμε μια μοιραία και δυστυχώς τελευταία παρένθεση στην ένδοξη ιστορία μας.
Το απαραίτητο συστατικό του έθνους μας, που είναι ο λαός, απέδειξε ότι σε έκτακτες περιστάσεις αναδεικνύει τα καλύτερα του χαρακτηριστικά που τον υπηρέτησαν από την αρχαιότητα. Άρθρα σαν και αυτό, γραμμένα σε μια εποχή ηθικοπνευματικής ταπείνωσης και εξαθλίωσης, αντιμετωπίζουν την κατάσταση πότε σαρκαστικά, πότε ειρωνικά, πότε οργισμένα, πότε με ένα ψύχραιμο κριτικό πνεύμα, σκοπεύοντας πάντα να προβληματίσουν και να αναπτερώσουν το ηθικό όλων εκείνων που δε φοβούνται να αντιμετωπίσουν κατάματα το ζοφερό αύριο, που βρίσκεται κιόλας εδώ, και επιμένουν να παλεύουν, ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο, για να παραμείνουν πάντα και πάνω από όλα άνθρωποι.
Δρ. Δώρος Παφίτης
Υποψήφιος Βουλευτής Πάφου
ΕΔΕΚ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ
