Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Κώστας Δημητρίου στρέφει τις μνήμες του πίσω. Στα παιδικά χρόνια στην Πάφο , στην στρατιωτική πειθαρχία της εποχής αλλά και στο ότι μάθανε τις εποχές εκείνες να σέβονται τους χρυσούς κανόνες της ζωής. Διδάχτηκε από τον αγώνα της ΕΟΚΑ 55- 59 . Με τους καθηγητές όπως ομολογεί έκαναν σωκρατικούς διαλόγους, ενώ η Εκκλησία ήταν μέρος της ζωής τους… Χαρακτήρισε το Πετρίδειο Ίδρυμα παράδειγμα προς μίμηση και εξέφρασε την συγκίνηση του για την βράβευση του στο πλαίσιο του φιλολογικού μνημοσύνου του Χριστόδουλου και της Μαρίας Πετρίδη .
Από την Πάφο η καταγωγή σας ποιες οι μνήμες σας από τα παιδικά σας χρόνια ;
Μέχρι τα 18 μου χρόνια, ήμουν στην Πάφο. Οι μνήμες μου είναι αυτές που θα φέρω μαζί μου σ΄ όλη μου την ζωή. Περάσαμε σχεδόν τα πάντα στην Πάφο και τα ωραία και τα άσχημα. Ας μην ξεχνάμε ότι το 1955 με τον αγώνα μέχρι το 1960 που τελειώσαμε , που έγινε η ανεξαρτησία της Κύπρου εμείς είμαστε διδαγμένοι στον αγώνα. Εγώ ανήκα στην ΑΝΕ τότε , Άλκιμος Νεολαία της ΕΟΚΑ , γυρνούσαμε, μαζεύαμε φυλλάδια. Συνελήφθηκα γράφωντας συνθήματα στον δρόμο, από Άγγλο στρατιώτη. Οδηγήθηκα στα κρατητήρια, μάλιστα με έβαλαν κρατούμενο στο ίδιο κελί με Τούρκο δολοφόνο, επίτηδες και όλας. Καταδικάστηκα και ήμουν ανήλικος, ενώ ο πατέρας μου πλήρωσε 250 λίρες πρόστιμο που αποτελούσε ένα τεράστιο ποσό για την εποχή εκείνη. Εκτός από την κράτηση μου δύο ημέρες στο κελί αυτό, μετά αφέθηκα ελεύθερος όμως μπήκα στο κατάστιχο των Άγγλων σαν επικίνδυνος τρομοκράτης . Ήταν οι εποχές που βάζαμε σημαία πάνω στο Γυμνάσιο , πάνω στα Σχολεία και που μόλις έμπαινε και εκεί σημαία έκλεινε το σχολείο μέχρι να κατέβει η Ελληνική Σημαία. Μάλιστα τα πιο δύσκολα μαθήματα που είχα αφού θα πήγαινα ιατρός , έτσι με είχαν προγραμματίσει οι δικοί μου ήταν η Χημεία και η Φυσική. Οι χημείες και οι φυσικές χρειάστηκαν ολόκληρα φροντιστήρια στην Αθήνα να πληρώνω, γιατί πηγαίνοντας στα σπίτια των καθηγητών δεν κάναμε και μάθημα.Υποτίθεται ότι κάναμε μάθημα αλλά δεν είχε καμία σχέση με το μάθημα που γίνονταν μέσα στην τάξη. Έτσι απέτυχα στα μαθήματα της Χημείας και της Φυσικής, τα μετέφερα δεύτερη χρονιά, μέχρι που σταμάτησα την ιατρική, πήγα στο θέατρο , στην Σχολή του Πέλου Κατσέλη στην Αθήνα. Αποφοίτησα από την Σχολή του Πέλου Κατσέλη σαν ηθοποιός και μετά έφυγα απευθείας στην Αγγλία, γιατί δεν ήθελα να μάθει ο πατέρας μου ότι εγκατέλειψα την ιατρική . Ακολούθως συνέχισα στην Αγγλία όπου έκανα μαθήματα στην αγγλική Δραματική Σχολή, αφού έμαθα την γλώσσα κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα, και αργότερα πήρα υποτροφία από την αγγλική κυβέρνηση και σπούδασα κινηματογράφο άλλα τρία χρόνια στο Webber Douglas School of Dramatic Arts, στο Λονδίνο.
Στην Πάφο ήταν πανέμορφες εποχές με τους καθηγητές κάναμε σωκρατικούς διαλόγους , ήμασταν φίλοι με τους καθηγητές. Βέβαια οι περισσότεροι απ’ εμάς ήμασταν καλοί μαθητές. Τα καρναβάλια ντυνόμασταν με τους φίλους μου γιατί η Πάφος το Κτήμα όπως λεγόταν τότε είχε γύρω στους 8 με 8,5 χιλιάδες κατοίκους . Γνώριζε ο ένας τον άλλο. Ήμασταν καμιά δεκαπενταριά γνωστές οικογένειες οι μικροαστικές οικογένειες και οι υπόλοιποι φυσικά, και εγώ ήμουν υπαρχηγός προσκόπων , είχα προσκόπους. Θυμάμαι λοιπόν πόσο αυστηρός ήμουν στις κατασκηνώσεις που πηγαίναμε …καθώς και στις παρελάσεις. Έπρεπε να μην χάνει κανένας το βήμα του και λοιπά. Είχα πρέπει να σας πω και ένα κρυφό όνειρο, ήθελα να πάω στην Σχολή των Ευελπίδων αν δεν γινόμουν ηθοποιός. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος με πολύ αυστηρές αρχές, ήταν οι εποχές που φορούσαμε πηλήκια φορούσαμε σήματα, δεν μπορούσαμε μάλιστα θυμάται να βάλουμε το ένα πόδι μας πάνω στο άλλο μπροστά στους γονείς μας. Υπήρχε μια πειθαρχία στρατιωτική μπορώ να πω με την οποία μάθαμε να σεβόμαστε τους χρυσούς κανόνες της ζωής. Ότι δηλαδή, πρέπει να σέβεσαι τον μεγαλύτερο σου να σηκώνεσαι μπροστά στον άλλο , να σέβεσαι τους δασκάλους και τους μεγαλύτερους και ούτω καθεξής. Παράλληλα είχαμε παιδονόμους και στους δρόμους μπορούσαμε να είμαστε μέχρι τις 21:00 το βράδυ, διαφορετικά θα μπορούσε να αποβληθείς από το σχολείο και μια και δυο ημέρες. Επίσης υπήρχε στους ελέγχους η διαγωγή σου, πέρα από την επίδοση στα μαθήματα. Όλα αυτά βέβαια τα απολαμβάναμε γιατί έτσι είχαμε μάθει. Εκκλησία κάθε Κυριακή…η Εκκλησία ήταν μέρος της ζωής μας. Τα θρησκευτικά επίσης ήταν βασικό μάθημα την εποχή εκείνη. Τελείωσα το κλασσικό το τελείωσα με άριστα δηλαδή 19 8/12 .Κέρδισα τα πέντε πρώτα βραβεία. Με τους φίλους μου θυμάμαι επίσης πηγαίναμε διάφορες εκδρομές με τα ποδήλατα στο Μοναστήρι του Αγίου Νεοφύτου στις θάλασσες και ούτω καθεξής. Φλερτάραμε τα κορίτσια με τα πηλήκια και με τα καθρεφτάκια στην πίσω τσέπη του παντελονιού μας για να φτιάχνουμε το μαλλί μας. Ήταν όμορφα χρόνια και ήταν η εποχή που η Πάφος μύριζε αγιόκλημα και γιασεμί , όπως λέει και ο τραγουδοποιός. Δεν υπήρχαν οι πολυκατοικίες, τα τσιμέντα . Ήταν σπίτια με τις αυλάδες και κάποια εξ αυτών και κοτέτσια. Θυμάμαι πως εμείς είχαμε μια κατσίκα που από το γάλα της κατσίκας φτιάχνανε τραχανά . Μνήμες κινηματογραφικές, οι οποίες δεν υπάρχουν πια. Μου κάνει εντύπωση με τους νέους σήμερα που με αυτά τα κινητά που αντί να μπαίνουν στο coogle να μαθαίνουν τίποτα, αντίθετα παιχνίδια … Δυστυχώς οι εγκυκλοπαιδικές γνώσεις των νέων σήμερα, είναι πάρα πολύ περιορισμένες σε σύγκριση με εμάς. Εγώ έβγαλα το Γυμνάσιο και γνώριζα ότι έπρεπε να γνωρίζει ένας καλός πολίτης μέχρι τα 18 του χρόνια. Θυμάμαι τους καθηγητές μας που ήταν και φίλοι μας, όπως ο Χρύσανθος Κακογιάννης ,οι αδερφοί Λοϊζίδη, ο πασίγνωστος διευθυντής μας ο Παυλίδης σε όλη την Κύπρο. Το πρωί κάναμε προσευχή πριν μπούμε στο σχολείο και δεν αν στεκόταν προσοχή κάποιος, κατέβαινε τρεχάτος και τον χαστούκιζε. Ήταν όμορφα, το Κτήμα ήταν πανέμορφο και το κλίμα καμία σχέση με το σημερινή. Εγώ δεν θυμάμαι υγρασία στην Πάφο.
Πόσο η πανδημία έχει επηρεάσει το επάγγελμα σας κ. Δημητρίου;
Περάσαμε δύο χρόνια εντελώς στην ανεργία. Εγώ που δεν είχα σταματήσει να δουλεύω, επί δύο χρόνια τα έσοδα μου ήταν μηδέν γιατί δεν μπορούσες να κάνεις παραστάσεις . Δεν μπορούσες να νοικιάσεις την αίθουσα ενός θεάτρου που σε χρεώνει από 600 μέχρι 1000 ευρώ το βράδυ και να έχεις μόνο πενήντα θεατές, δεν βγάζεις το ενοίκιο και όχι μόνο τον μισθό σου. Ακόμα όμως και τα κρατικά θέατρα αυτά που επιδοτούνται από το Κράτος όπως ο ΘΟΚ και τα λοιπά, οι παραστάσεις τους ήταν μειωμένες σε αριθμό και σε κόσμο, σε θεατές. Τώρα τελευταία είναι που αρχίσαμε πάλι. Εγώ γυρίζω και είμαι και ο παραγωγός στην σειρά στο Ερήμην Πάσι που προβάλλεται από το ΡΙΚ κάθε Σαββατοκύριακο. Πρόκειται για μια κωμωδία, που ανέβηκε και στην Ελλάδα με τον Φωτόπουλο… Στα γυρίσματα έχουμε απώλειες . Πηγαίνουμε στον Κάτω Δρυ να γυρίσουμε και ξαφνικά είναι με όμικρον ο ηχολήπτης ή η βοηθός σκηνοθέτης ή ο τάδε ηθοποιός. Έτσι αντί να γυρίσεις δεκαπέντε σκηνές που έχεις γυρίζεις μόνο πέντε. Αντί να τελειώσεις τον Γενάρη τα γυρίσματα, τελειώνεις τον Μάρτη . Όλα αυτά συν επάγουν κόστος και έξοδα. Αυτά τα προβλήματα υπάρχουν και σε επιχειρήσεις. Δυστυχώς ο κόσμος και εδώ αλλά και στην Ελλάδα, επιθυμεί να πηγαίνει σε ένα θέατρο γεμάτο, σε ένα κέντρο που να έχει κόσμο. Ένα θέατρο με πενήντα θεατές δεν βγάζεις ούτε τα μισά από τα έξοδα σου. Έτσι υποφέρουμε δυστυχώς, και μπορώ να πω πως πέρασαν οι καλές ημέρες και δεν νομίζω ότι θα ξανάρθουν όπως ήμασταν παλιά. Πρέπει να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες ζωής μέχρι να τελειώσει αυτή η πανδημία.
Ποια η σχέση σας με το Πετρίδειο Ίδρυμα και πως ξεκίνησε…Σας τίμησαν πως αισθάνεστε για αυτό σας είδαμε μάλιστα, συγκινημένο στην εκδήλωση του Φιλολογικού μνημοσύνου του Χριστόδουλου και της Μαρίας Πετρίδη στην οποία τιμηθήκατε…
Για την Πάφο ήταν καιρός να με τιμήσουν. Μπορεί επίσημα το Κράτος να μην με έχει βραβεύσει ακόμη, αλλά ήταν πολύ συγκινητικό αυτό που έγινε από το Πετρίδειο Ίδρυμα γιατί, όπως μου έγραψε στο fb ένας συνάδερφος και συμμαθητής, “Κώστα μου καιρός ήταν να σε τιμήσει η Πάφος”. Eίμαι ο μοναδικός δεν υπάρχει άλλος που να έχει ασχοληθεί με όλους τους τομείς της Τέχνης. Δεν υπάρχει άλλος που να είναι επιτυχημένος στο Θέατρο, επιτυχημένος στον Κινηματογράφο, και ο μόνος Κύπριος που έχει γυρίσει οκτώ κινηματογραφικές ταινίες και εξήντα ταινίες σε βίντεο. Κάθομαι και σκέφτομαι πότε τα πρόλαβα όλα αυτά. Μάλιστα μόνος μου χωρίς κρατική υποστήριξη. Η μόνη κρατική υποστήριξη που πήρα από το Κράτος ήταν στην τελευταία μου ταινία “ τον δρόμο προς την Ιθάκη” το έτος 2000. Επίσης δημιούργησα ένα συνεργατικό για τους κινηματογράφους. Δηλαδή όλοι οι κινηματογράφοι στην Κύπρο καμιά πεντακοσαριά, πήγαινα κοντά τους, τους έλεγα ότι θα γυρίσω την πρώτη μου ταινία τα Χασαποπουλιά και έδινε η Πάφος 500 λίρες τότε , το Ζήνα Πάλλας που είναι τώρα το Μαρκίδειο Θέατρο ιδιοκτησίας του Νίκου Γέρου. Ο Μαλακάσας στην Λεμεσό μου έδωσε 1000 λίρες , η Λούτια στην Λευκωσία 3.000 …
Πως θα χαρακτηρίζατε την πορεία του Πετριδείου Ιδρύματος. Είναι ένα Σωματείο που προάγει τον πολιτισμό, την παιδεία και τον αθλητισμό…
Θα την χαρακτήριζα ως παράδειγμα για όλη την Κύπρο … Δεν γνώριζα την πορεία του Πετριδείου μέχρι που ήρθα στην Πάφο και είδα και την ταινία που προβλήθηκε στο πλαίσιο του φιλολογικού μνημοσύνου των αείμνηστων ευεργετών της Πάφου Χριστόδουλου και Μαρίας Πετρίδη. Μίλησα με τον πρόεδρο του ΔΣ του Πετριδείου Ιδρύματος Μιχάλη Μαραθεύτη . Αυτά που κάνει το Πετρίδειο Ίδρυμα στην Πάφο, δεν γίνονται σε άλλες πόλεις. Είναι λοιπόν παράδειγμα προς μίμηση το Πετρίδειο Ίδρυμα. Εύχομαι επίσης να συνεχίσει, όπως πάει… Εχω εκπλαγεί ευχάριστα από την δράση του.
Καταλήγοντας ποιο μήνυμα επιθυμείτε να στείλετε;
Να κάνουμε υπομονή και να είμαστε εργατικοί. Για μένα σαν καλλιτέχνης το μήνυμα που επιθυμώ να στείλω είναι ότι τα αγαθά κόποις κτώνται. Χωρίς δουλειά τίποτα δεν γίνεται και τα πράγματα δεν μας έρχονται έτοιμα.
Ο Κώστας Δημητρίου είναι ο μοναδικός Κύπριος καλλιτέχνης που υπηρέτησε και υπηρετεί με επιτυχία και μεγάλη δημοτικότητα όλους τους τομείς της ΤΕΧΝΗΣ. Κινηματογράφο – Τηλεόραση – Θέατρο – Ραδιόφωνο σαν Παραγωγός, Σκηνοθέτης και Ηθοποιός. Από το 1972 μέχρι σήμερα πρωταγωνιστεί σε τηλεοπτικά προγράμματα, Θεατρικά, Κυπριακά σκετς και σήριαλ που σημειώνουν τεράστια επιτυχία και τον αναδεικνύουν σε ένα από τους δημοφιλέστερους ηθοποιούς στην Κύπρο. Σπούδασε στο Λονδίνο και εκεί γνώρισε και την μετέπειτα σύζυγο του. Ο Κώστας Δημητρίου αν και είχε τη δυνατότητα να πάει Αμερική επέστρεψε στην Κύπρο. Έχει παίξει σε πάμπολες θεατρικές παραστάσεις (Αρχαίο ελληνικό θέατρο, Κλασικό και Σύγχρονο θέατρο, Επιθεώρηση) στην Επίδαυρο, στο ΘΟΚ, σε θιάσους και δεκάδες τηλεοπτικές σειρές κυπριακής παραγωγής. Τέλος έχει αποκτήσει τρεις γιους το Νικόλα, το Τόνυ και τον Αλέξη και έξι εγγόνια και παραμένει ακμαίος και δυνατός.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στην Πάφο.
Σπούδασε θέατρο στη σχολή του Πέλου Κατσέλη στην Αθήνα και στο Webber Douglas School of Dramatic Arts, στο Λονδίνο.
Σπούδασε Σκηνοθεσία Κινηματογράφου στο London Film School στο Covent Garden
Εργάστηκε για 2 χρόνια στο BBC, ως βοηθός σκηνοθέτης.
Στη συνέχεια πρωταγωνιστεί, πλάι στον Μάνο Κατράκη, στην πρώτη έγχρωμη Κυπριακή ταινία, ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΙΛΙ (1970).
Με την ίδρυση του θεατρικού Οργανισμού Κύπρου το 1971 είναι ανάμεσα στους πρώτους 16 ηθοποιούς.
Σκηνοθετεί στο Ελεύθερο θέατρο και στην Παιδική Σκηνή του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου.
Στην συνέχεια ακολουθούν (20) σκηνοθεσίες στην Κεντρική Σκηνή του Θ0K. (1980-2000). Στον ΘΟΚ υπηρετεί επίσης ως Α΄ ηθοποιός από το 1971 μέχρι το 2000 και πρωταγωνιστεί σε περισσότερα από 170 θεατρικά έργα με παρουσία 22 φορές στο Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου πρωταγωνιστώντας σε παραστάσεις Αρχαίου Δράματος και Αττικής κωμωδίας.
Ο Κώστας Δημητρίου υπήρξε ο πρωτεργάτης του Κυπριακού κινηματογράφου με 8 κινηματογραφικές ταινίες στο ενεργητικό του σαν παραγωγός σκηνοθέτης.
Έχει λάβει επίσης μέρος σε ταινίες του BBC. (PHILΒY, AUTOSTOP, SNATCHED. APHRODITE’S INHERITANCE, CHASED και στις κινηματογραφικές ταινίες FROM RUSSIA WITH LOVE, ONCE UPON A TIME, MAGUS, και άλλα. Σκηνοθέτησε στον Κινηματογράφο τα ακόλουθα:
1973 ΧΑΣΣΑΜΠΟΥΛΙΑ, 1976 ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΣΤΕ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΟ, 1978 ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΒΡΕΞΕΙ,
1980 ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ, 1982 ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΟΠΩΝ,
1984 ΞΥΠΟΛΗΤΑ ΚΑΜΑΚΙΑ, 1999 Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ,
έργα που απέσπασαν διεθνή βραβεία και διακρίσεις σε Ιταλία, Γερμανία, Ισπανία, Ελλάδα και Ν. Υόρκη.
Διετέλεσε
Γραμματέας της Σ.Ε.Κ.Η.Ν.
Πρόεδρος της Ένωσης Σκηνοθετών Κινηματογράφου.
Πρόεδρος της Ένωσης Ηθοποιών Κύπρου
Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΘΟΚ
