του Χρήστου Χαλικιόπουλου
Όμορφα μπήκε η Ανοιξη. Με κάτι ροκοκό νέφη να πηγαινοέρχονται στον ουρανό. Με κάτι ψιλοβροχούλες που κρατούν ίσαμε ένα τσιγάρο. Με κάτι χρώματα στις γλάστρες και στα γύρω οικόπεδα. «Κάθε Μάρτη αρχίζει μια Άνοιξη» που λέει ο ποιητής.
Βγαίνουμε από το μνημόνιο, λέει ο Χάρης. Ως οι πιο καλοί και συνεπείς μαθητές. Καλοχτενισμένοι, καλοντυμένοι, καλογυαλισμένοι, πρώτο θρανίο. Σχεδόν άριστοι. Λέω σχεδόν διότι ακόμα δεν τα καταφέραμε να τα βρούμε στο ξεπούλημα της Cyta, όμως πού θα πάει, θα τα βρούμε κι εκεί. Ωστόσο, λίγο το ‘χεις να σε αποκαλούν οι Financial Times «υπόδειγμα μαθητή». Ξοδέψαμε, λέει, μόνο 7.5 δισεκατομμύρια από τα 10 που μας πρόσφερε το πρόγραμμα διάσωσης, η χώρα ανέκαμψε ένα χρόνο νωρίτερα από ότι υπολόγιζαν οι δανειστές, το υποτιθέμενο πρωτογενές έλλειμμα δεν ήταν τελικά έλλειμμα και ο τρέχων προϋπολογισμός είναι ισοσκελισμένος. Μεγαλεία! Φυσικά, το καθεστώς εποπτείας θα συνεχιστεί, αφού από το 2019 θα αρχίσουμε να πληρώνουμε τα δανεικά, μέχρι το 2030, αλλά θα είναι πιο χαλαρό και οι επισκέψεις πιο αραιές. Το κρατούμενο είναι ότι έχουμε εισπράξει τα «μπράβο!» και τα «εύγε!». Η χώρα ανακάμπτει.
Βεβαίως η ανεργία συνεχίζεται κανονικά. Κάπου εκεί γύρω στις 70 χιλιάδες οι εγγεγραμμένοι άνεργοι. Ας μην ξεχνάμε κι αυτούς που σταμάτησαν να εγγράφονται, αφού κάπου έχει καταντήσει άνευ νοήματος. Ας μην ξεχνάμε επίσης αυτούς που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν για να βρουν δουλειά ή τους νέους που μετά τις σπουδές τους έμειναν και μένουν στο εξωτερικό, ή τέλος αυτούς των μειωμένων ωραρίων, που φυσικά δεν θεωρούνται άνεργοι. Βεβαίως, το ίδιο συνεχίζονται και οι ουρές της φτώχειας και της ελεημοσύνης, οι συνωστιζόμενοι έξω από τα κοινωνικά παντοπωλεία, από το πρωί ξημέρωμα, για δυο σακούλια μακαρόνια, ρύζι και κονσέρβες. Κάτι πρέπει να γίνει μ’ αυτούς. Να βάλει η πολιτεία κάποια παραπετάσματα, κάποια διαχωριστικά, όπως στα γιαπιά, κάποιες αφίσες με χαρούμενα ανοιξιάτικα τοπία, να μην τους βλέπουν οι περαστικοί από το δρόμο και χάνουν την πρωινή τους αισιοδοξία και χαρά, την ώρα που ακούν ότι βγαίνουμε από το μνημόνιο. Επίσης κάτι πρέπει να γίνει και με τις λίστες αναμονής στα νοσοκομεία. Λίστες θανάτου, της ονομάζουν κάποιοι. Κακώς. Ο χρόνος είναι σχετικός, όπως είπε και ο Αϊνστάιν, κουμπάρε. Τι Γενάρη, τι Μάρτη, τι φέτος, τι του χρόνου, κάποια στιγμή θα εγχειριστείς, όλα μια ιδέα είναι. Το ίδιο και τα φάρμακα, όπως είπε και ο κ. Νεοφύτου, πάντα υπάρχουν και ακριβότερα, όπως υπάρχουν και ακριβότερα σπίτια και ακριβότερα αυτοκίνητα. Οπότε, εσύ ας πούμε ως ασθενής και μεταφορικά ομιλούντες, θα παίρνεις το σαράβαλο ή το φτηνό αυτοκινητάκι και θα το οδηγάς λες και είναι μερσεντές ή καγιέν. Ετσι με άνεση και τουπέ. Κι όσοι ζήσουν…
Ε ναι, ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Ναι μεν είμαστε οι πιο συνεπείς μνημονιακοί μαθητές, όμως οι δανειστές μας άφησαν μια άνεση στο θέμα της υγείας. Σιγά δηλαδή μην τα βάψουν μαύρα επειδή έχει καταρρεύσει το υπάρχον σύστημα δημόσιας υγείας και το ΓΕΣΥ είναι ακόμα στο συρτάρι και θα είναι για καιρό ακόμη. Λεπτομέρεια του success story. Όπως λεπτομέρεια επίσης είναι το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η ψαλίδα ανισοτήτων μεταξύ φτωχών και πλουσίων ανοίγει όλο και περισσότερο. Καλά, ε, σε αυτό το θέμα κατέχουμε τα πρωτεία. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα με την κρίση. Αυτοί που την τρώνε περισσότερο είναι οι μικρομεσαίοι και οι φτωχοί που γίνονται φτωχότεροι.
Κατά τα’ άλλα όμορφα μπαίνει η Άνοιξη. Μαζεύει χρώματα απ’ εδώ κι απ’ εκεί και κάνει παιγνίδι. Με κάτι συννεφάκια στο ουρανό να πηγαινοέρχονται. Με τα κόμματα να μαζεύουν κι αυτά υποψήφιους και αριστίνδην. Τουτέστιν κατ΄επιλογή μεταξύ των αρίστων. Ε καλά τώρα, ας μην παίρνουμε τις ορολογίες τοις μετρητοίς. Κουκιά προσπαθούν να μαζέψουν και φτιάχνουν τις βιτρίνες….
