Συμπληρώνονται στις 21 Απριλίου, 56 χρόνια από το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών και της αμερικανικής CIA στην Ελλάδα.
Οι μισθωτοί της αμερικανικής υπηρεσίας πληροφοριών και κατασκοπείας κατέλυσαν τη Δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε, δια των εκεί υπηρετών και συνεργατών τους και με το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης του Ιούλη του 1974, εναντίον της νομίμου κυπριακής κυβερνήσεως παρέδωσαν την Κύπρο στην Τουρκία.
Γιατί γράφτηκε αγαπητέ αναγνώστη το παρόν; Για τον απλούστατο λόγο ότι 56 χρόνια μετά υπάρχουν νοσταλγοί σε Κύπρο και Ελλάδα, η Δημοκρατία δεν αποκαταστάθηκε ποτέ και για να υποδειχθεί εντόνως και κατηγορηματικώς ότι χρειάζεται συνεχής αγώνας για την κατάκτησή της και για τη λειτουργία των θεσμών.
Είναι φανερό, πως δεν ξεμπερδέψαμε με αυτούς τους επίορκους καπηλευτές των ιερών και των οσίων του Έθνους και για αυτό φέρουν ευθύνη όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα, ενώ και η Κυπριακή Πολιτεία έχει το μερίδιό της σε αυτό.
Η ευκαιρία να ξεμπερδέψουμε ενταφιάστηκε μαζί με τον Αλέξανδρο Παναγούλη την Πρωτομαγιά του 1975, όταν οι γνωστοί κύκλοι τον δολοφόνησαν σε εκείνο το… τροχαίο, που αποκαλείται εδώ και 48 χρόνια « περίεργο τροχαίο ».
Ο θαρραλέος αντιστασιακός, ο άνθρωπος που εξευτέλισε τους δικτάτορες βασανιστές του και έγινε σύμβολο για τους όπου γης αντιστασιακούς, μέλος της Βουλής των Ελλήνων τότε, σκόπευε να αποκαλύψει τους πραξικοπηματίες και τους συνεργάτες τους, με έγγραφα και ντοκουμέντα, να τους στερήσει με τις αποκαλύψεις του τον μανδύα του…πατριωτισμού και της εθνικοφροσύνης και να τους παραδώσει έτσι όπως είναι ΠΡΟΔΟΤΕΣ και ΕΠΙΟΡΚΟΙ στην Ελληνική και όχι μόνο κοινή γνώμη. Για αυτό του… έκλεισαν το στόμα και επέβαλαν προς παραδειγματισμό και συμμόρφωση τη σιωπή και το σκοτάδι…
