22.9 C
Paphos
Friday, March 29, 2024

Πετρίδειο Ίδρυμα : Οι καλλιτέχνες της έκθεσης The Covid Years μιλούν για τα έργα τους και τον εγκλεισμό  [Α Μέρος]

Σημαντικοί καλλιτέχνες που ζουν και δημιουργούν στην Πάφο και που συμμετέχουν στην έκθεση The Covid Years που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες στην Παλιά Ηλεκτρική μιλούν για την πανδημία αλλά και την καλλιτεχνική τους δράση την εποχή αυτή. 

Η Miriam Mc Connon διοργανώτρια της έκθεσης σε συνεργασία με το Πετρίδειο Ίδρυμα,  ανέφερε πως η πρόσφατη δουλειά της αποτελεί μια εναλλακτική διαδικασία πένθους,  εκτίθεται σε σχέδιο μεγάλης κλίμακας, καθώς μια νεκρική πομπή απεικονίζεται από ενδύματα με σκούρα ρούχα με τις μορφές τους παραμορφωμένες από τη θλίψη. Μόνο η ενδυμασία είπε χαρακτηριστικά  σχηματίζει τη νεκρώσιμη ακολουθία, καθώς η ανθρώπινη παρουσία απουσιάζει. Σε σχέση με την πρόσφατη δουλειά της η κ. Mc Connon τόνισε  πως ασχολείται με ζητήματα που αφορούν τον εκτοπισμό και την ελευθερία κινήσεων, ενώ χρησιμοποιεί οικιακά αντικείμενα, για να αναφερθεί στις προσωπικές ιστορίες εκτοπισμένων ατόμων, καθιστώντας ορατό τον ανθρώπινο αγώνα για ασφάλεια μετά από σύγκρουση.   

Η ταχύτητα σκοτώνει

Η εικαστικός Michele Ansermet Papadopoulos  αναφερόμενη στο έργο της Lady with Pangolin  είπε πως αυτό δημιουργήθηκε τον Ιούλιο του 2020 όταν ήμασταν όλοι σε lock – down.Στον πίνακα της συνέχισε, εξέφρασε την απογοήτευση της για τον περιορισμό στην κίνηση της, την ελευθερία της, αλλά ταυτόχρονα ακολουθούσε, όπως είπε, τους κανόνες του Covid , έπλενε τα χέρια τακτικά και σωστά, είχε μάσκα και έμενε σπίτι. Πρόσθεσε πως στο έργο της χρησιμοποιούνται πολλές γλώσσες, από κινέζικα έως γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά αγγλικά και πολλά άλλα καθώς ο Covid  είναι μια διεθνή ασθένεια μια πανδημία.  

Η Karren Betts  παρουσίασε το έργο A Time And A Place που είναι δημιουργημένο από ένα μπλοκ ασβεστόλιθου. Σκαλίστηκε είπε σε ένα λατομείο στο Isle of Portland στο Ηνωμένο Βασίλειο για την ακτογραμμή του Jurassic.  Όπως αποκάλυψε το έργο τέχνης της  κρατά μια πολύ ιδιαίτερη ανάμνηση της σχέσης της με την δουλειά με την πέτρα. Ένα εμπνευσμένο κομμάτι που επρόκειτο να εξερευνηθεί σημείωσε περαιτέρω την χρονιά που χτύπησε η πανδημία του Covid, σταματώντας έτσι τα σχέδια της να επανεξετάσει το λατομείο. Το έργο συμπλήρωσε, απεικονίζει την ουσία των μητρικών μας ενστίκτων.  

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης που συμμετέχει στην έκθεση ανέφερε πως η πανδημία του κορωνοϊού έχει αλλάξει τα πάντα στο πέρασμα της , τα μέτρα προφύλαξης τα υγειονομικά πρωτόκολλα και τα περιορισμένα ωράρια εξόδου είχαν ως αποτέλεσμα την κρίση στις ανθρώπινες σχέσεις. Οι άνθρωποι σημείωσε, στερήθηκαν τους φίλους τους, τις εξόδους τους και τις καθημερινές τους συνήθειες.  

Εξάλλου μιλώντας για την δουλειά της η εικαστικός Φωτεινή Χριστοδούλου ανέφερε πως η δουλειά της εμπνέεται από την προσπάθεια της να απεικονίσει τα μητρικά συναισθήματα την περίοδο του κορωνοϊού.Η ανησυχία του να είμαι καλή μαμά συνέχισε, « ο φόβος του λάθους και κυρίως το άγχος της ασθένειας και η απομόνωση του Covid ». Ως καλλιτέχνης είπε, προσπάθησε να εκφράσει το πώς ένιωθε ως νέα μητέρα  μέσα από έναν καθρέφτη και τα μολύβια της. Παραδέχτηκε επίσης πως η μητρότητα ήταν ένα δύσκολο ταξίδι, ειδικά κατά τη διάρκεια της πανδημίας, αλλά παρ’ όλες τις δυσκολίες το να γίνει μητέρα, ήταν το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να έχει ποτέ, κατέληξε.  

Ο Πάρης Χριστοδούλου στο τρίπτυχο που παρουσίασε στην έκθεση Series  αντλεί , ανέφερε, από έργα κοινωνικής επιστημονικής φαντασίας και υπαρξιακής λογοτεχνίας για να δημιουργήσει τρεις μυθοπλαστικές αφηγήσεις που λειτουργούν ως αλληγορίες για πραγματικές καταστάσεις που συνέβησαν κατά την περίοδο της πανδημίας στην Κύπρο. Σ’ αυτές συνέχισε, συγκαταλέγονται οι πρωτοφανείς νόμοι  για τη δημόσια ασφάλεια που λειτούργησαν ως πρόσχημα για την υπέρμετρη χρήση αστυνομικής βίας για την καταστολή μιας ειρηνικής διαδήλωσης εναντίον της διαφθοράς , η αναπτυχθείσα υπερβολικά περίπλοκη γραφειοκρατία που είχε ως αποτέλεσμα, όπως είπε, άτομα που χρειάζονταν περισσότερο τη στοχευμένη για τη πανδημία βοήθεια να μη τη λάβουν ή να τη λάβουν πολύ αργά και τέλος τα θέματα ψυχικής υγείας.  

Οι εικαστικοί Μαριάννα Κωνσταντή & Zohar Barak σημείωσε πως το έργο τους Fossils   αποτελεί ημερολόγιο και ταξίδι του ανθρώπινου σώματος, όπως είπαν , καθώς αναγνωρίζουν την ύπαρξη του. Σε μια εποχή που το άγγιγμα του είναι περιορισμένο, το υλικό σώμα, επικυρώνει τη φυσική του υπόσταση , ωθώντας την στο γύρω φυσικό και τεχνητό περιβάλλον για να αντλήσει αποτυπώματα επιβεβαίωσης και εκμαγεία του ενδιάμεσου χώρου. Μ’ αυτό τον τρόπο, μοιραζόμαστε τον χώρο μεταξύ μας, σε μια εποχή που δεν είναι δυνατή η συνάντηση, συμπληρώνουν. Όσο για το δεύτερο έργο τους Νests αποτελεί συνέχισαν μια εγκατάσταση από μικτή τεχνική, εγκαταλειμμένες φωλιές, κεραμικά , άχυρα και νήμα. Πρόσθεσαν πως το έργο προέκυψε μέσα από τη παρατήρηση και τη συλλογή εγκαταλειμμένων φωλιών διαφόρων πουλιών, την περίοδο του lock down.  

Ο Αdi Daker είπε πως ο στόχος των δύο αχεδίων που παρουσιάζονται στην έκθεση και που δημιούργησε,  ήταν να μάθει περισσότερα για την πόλη της Γουχάν στην Κίνα, και την αρχιτεκτονική της, αλλά και να κατανοήσει καλύτερα τη διάταξη και τις ποιότητες του περιβάλλοντος. Δεν ήξερε πολλά συνέχισε για την περιοχή πριν από τον Covid -19 και τον ενδιέφερε να δει πόσο μεγάλη και καλά κατοικημένη. 

Παράθυρο ανοικτό, μακρινός ορίζοντας κάλεσμα για στοχασμό, ονειροπόληση και νοσταλγία είναι το έργο του εικαστικού Αριστοτέλη Δημητρίου. Μερικά παράθυρα αποκάλυψε μέσα από τα έργα που δημιούργησε, καδράρουν μια υπέροχη θέα, αλλά κρατούν έξω τον κόσμο, και μερικά φέρνουν ένα εκτυφλωτικό φως ή την αλμύρα της θάλασσας και μια πρωινή αύρα. Τα ανοικτά παράθυρα για τον ίδιο, σημειώνει αποτελούν ελπίδα της ψυχής, εικόνα σωτηρίας, κάλεσμα στον έρωτα, τη φιλία και την κοινωνικότητα. Μα πάνω από όλα η αγάπη και η ελευθερία.   

Στον πρώτο όροφο της Παλιάς Ηλεκτρικής προβλήθηκε βίντεο που ετοίμασε ο Γιάννος Οικονόμου. Σ’ αυτό το βίντεο το μικρό κείμενο του Σάμιουελ Μπέκετ «Lessness» προβάλλεται σαν το λογοτεχνικό ανάλογο της μοντέρνας αφηρημένης τέχνης, χωρίς ιστορία, χαρακτήρα, ή τη σωματική παρουσία οποιασδήποτε ζωής – ακόμη και με τη μορφή της αφήγησης. Ο κ. Οικονόμου είπε πως όλη σύνθεση φαίνεται να είναι στημένη με το στερεό , την γεωμετρική ισορροπία και την ταραχή την στατικότητα και την κίνηση.  

Στο μεταξύ η εικαστικός Κατερίνα Φουκαρά ανέφερε πως αυτό που ξεπηδάει μέσα από το έργο της είναι η μάσκα που καλύπτει και μεταμφιέζει το πρόσωπο μας , και που μας μεταφέρει σε άλλες εποχές σε διαφορετικούς πολιτισμούς αλλά και σε χρονικές περιόδους με διαμόρφωση στην χρήση. Παρουσιάζει συνέχισε, πολλές φορές κωμικούς ή τραγικούς χαρακτήρες αλλά δεν κρύβει τον βαθύτερο ψυχισμό και τα πραγματικά συναισθήματα, τις αληθινές διαθέσεις εκείνου που την φοράει. Επεσήμανε ωστόσο πως το μήνυμα της μάσκας δεν περνάει μέσα από τον καλλιτεχνικό σχηματισμό αλλά και από την παρουσία με την κίνηση στα χέρια και τον λόγο. Ο τρόμος, όπως είπε, η αμφισβήτηση, ο εκφοβισμός η μοναξιά κρίση πανικού , ο φόβος της αρρώστιας και η αναμονή της απώλειας, αποτελούν έναν ακατανόητο τρόμο.  

Οι εικαστικοί  που συμμετέχουν στην έκθεση The Covid Years  ευχαρίστησαν το Πετρίδειο Ίδρυμα για την ευκαιρία που τους έδωσε όσους εργάστηκαν για την έκθεση αλλά και αυτούς που τους τίμησαν με την παρουσία τους στα εγκαίνια της έκθεσης. Σημειώνεται πως η έκθεση θα  παραμείνει ανοικτή μέχρι 22 Νοεμβρίου 2022. Ωράριο λειτουργίας: Δευτέρα -Παρασκευή 10:00-13:00, 15:00-18:00, Σάββατο 10:00-13:00  

Support Local Business

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ