Θερμά συγχαρητήρια αξίζουν στους εθελοντές του κινήματος Οικολόγων Περιβαλλοντιστων στην Πάφο για την πράξη τους να μαζέψουν σπουπίδια από τις όχθες και την κοίτη του ποταμού Διαρίζου.
Οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους και η περιγραφή του Ορέστη Ματσα πραγματικά αξίζει να μας προβληματισει:
Σήμερα πήγαμε για καθαρισμό εντός κι εκτός της κοίτης του ποταμού Διαρίζος, κάτω απ’ το χωριό Νικόκλεια, μετά από κάλεσμα της Κοινοτάρχισσας και εθελοντών/κατοίκων του χωριού. Τα μικρά-μικρά σκουπίδια δεν ήταν πολλά. Να γεμίσαμε 10 σακούλες, το πολύ. Τα μεγάλα, τα ογκώδη όμως, είχαν τρομακτικά αισθητή παρουσία. Ένα ολόκληρο φορτηγό με άχρηστα υλικά και αντικείμενα, σε μια διαδρομή 1km. Ό,τι φαντάζεται ο ανθρώπινος νους, κρεβάτια, ψυγεία, απλώστρες, βιβλία, σωλήνες, πιστωτικές κάρτες. Τα ΠΑΝΤΑ.
Είναι αδιανόητο ότι τόσοι άνθρωποι (γιατί δεν ήταν ένας) μπήκαν στον κόπο να φορτώσουν στο αυτοκίνητό τους, όλα όσα δεν χρειάζονταν και αξιολόγησαν ως καταλληλότερη λύση να τα ξεφορτώσουν δίπλα από έναν ποταμό. Δεν μπορώ και δεν θέλω να μπω στο μυαλό τους. Όχι γιατί ζούμε σε ένα κράτος με ιδανική ενημέρωση και καθοδήγηση για τη διαχείριση αποβλήτων, ούτε γιατί έχουμε όλες τις απαραίτητες υποδομές αλλά ούτε κι επειδή στις υποδομές που έχουμε λειτουργούν όλα ρολόι. Δεν θέλω να μπω στο μυαλό αυτών που το έκαναν γιατί, απλώς θεωρώ ότι είναι τόσο απομακρυσμένοι από το να αντιληφθούν το άλογο της πράξης τους, που ακόμα και αν όλα ήταν ιδανικά θα έκαναν το ίδιο.
Το πρόβλημα ξέρετε ποιο είναι όμως; Ότι αυτή η κατηγορία των ανθρώπων δεν είναι η ισχνή μειοψηφία. Είναι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και γι’ αυτό έχει πνιγεί η ύπαιθρος απ’ τους παράνομες χωματερές. Η χώρα μας είναι με τη βούλα της ΕΕ, ένας απέραντος σκουπιδότοπος. Κι σε αυτό η ευθύνη, σε κράτος και πολίτες, είναι μοιρασμένη. Απ’ την μια το κράτος εδώ και δεκαετίες έθαβε το ζήτημα της διαχείρισης των αποβλήτων, κυριολεκτικά κάτω απ τη γη, σιγοψιθυρίζοντας την ανακύκλωση ως πανάκεια. Απ’ την άλλη οι πολίτες συνέδεαν και συνεχίζουν να το συνδέουν, την ποιότητα ζωής τους και την ευτυχία τους με την έκταση του υλισμού τους. Όσο πιο υπερβολική η κατανάλωση, τόσο πιο ευτυχισμένος ο άνθρωπος.
Το κράτος μετά από αρκετά πρόστιμα και προειδοποιήσεις, άρχισε να το αντιλαμβάνεται. Έκανε κάποια (πολύ μικρά) βήματα. Εμείς; Κανένας κάδος ανακύκλωσης, καμία χωριστή διαλογή, κανένα πράσινο σημείο δεν μπορούν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά στην διαχείριση των αποβλήτων όταν καταναλώνουμε με μανία. Καταναλώνουμε χωρίς μέτρο πράγματα που χρησιμοποιούμε για δευτερόλεπτα, λεπτά ή ώρες και τα οποία στην καλύτερη θα ξοδέψουμε πόρους για να τα διαχειριστούμε, ενώ στη χειρότερη θα επιβαρύνουν τον πλανήτη για δεκάδες χρόνια.
Μειώνουμε την κατανάλωση, επιδιορθώνουμε, επαναχρησιμοποιούμε, μεταποιούμε και μετά ανακυκλώνουμε. Αποβάλλουμε την κουλτούρα μιας ή περιορισμένης χρήσης. Οι καιροί αλλάζουν, μην μας αφήσουν στο περιθώριο.
📸: Andreas Evlavis
