Δημιουργήθηκε ένα χάσμα μεταξύ κοινωνίας και πολιτικών, που ας μου επιτραπεί να πω δεν σώζετε πλέον γιατί «το ένα ψέμα φέρνει το άλλο τσιαι ούλα μαζί το λοαρκασμό», που πάντα φυσικά καλούμαστε να πληρώσουμε εμείς, η κοινωνία των πολιτών.
Το ηθικό του λαού μας έχει τσακιστεί και δύσκολα θα μπορέσει να αποκατασταθεί. Από τον αγώνα της ανεξαρτησίας, στις δικοινοτικές διαμάχες, στο πραξικόπημα, στην εισβολή, το δημοψήφισμα, στις οικονομικές κατοχές των μνημονίων, και τώρα στον αστερισμό των χρυσών διαβατηρίων και στο τσουνάμι της πανδημίας έχει, αγαπητοί μου, κατακερματιστεί το κουράγιο και η ελπίδα, αφού αυτοί που θα έπρεπε να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων τα ισοπέδωσαν όλα. Ο σαλίγκαρος, και πιο συγκεκριμένα ο γυμνοσάλιαγκας (τιτσιροκαράολος), ανήκει στην κατηγορία των ασπόνδυλων όντων του ζωικού βασιλείου και για αυτό το λόγο είναι προδιαγεγραμμένη η τύχη του να σέρνεται και να ποδοπατείται από τα σπονδυλωτά όντα. Τα συμπλέγματα κατωτερότητας, αβεβαιότητας και το «σύνδρομο του σαλιγκαρισμού» πρέπει να εκλείψουν από την πολιτική ζωή αυτού του τόπου, για να μπορέσουμε επιτέλους να διεκδικήσουμε με αξιώσεις αυτά που δικαιούται τούτος ο εξαθλιωμένος λαός.
Χωρίς αμφιβολία οι χειρισμοί στο εθνικό συνεπικουρούμενοι από την πλειάδα «σκανδάλων» έχουν προκαλέσει εύλογες ανησυχίες για τον τρόπο που λειτουργεί το κυβερνητικό αλλά και το δήθεν αντιπολιτευτικό στρατόπεδο. Έχει ενταθεί η ανασφάλεια στους πολίτες, ταυτόχρονα με την αίσθηση ότι η πολλαπλές διακηρύξεις περί ισονομίας και ισοπολιτείας, περί μηδενικής ανοχής (που είναι κατά το δοκούν αφού εξαρτάτε από τους εμπλεκομένους) έχουν πάει περίπατο μαζί με πολλές, άλλωστε, δεσμεύσεις για στρατηγικούς δήθεν σχεδιασμούς αναχαίτισης της Τουρκικής προκλητικότητας. Όλα αυτά και πολλά άλλα έχουν δικαίως δημιουργήσει την εντύπωση πως η κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση επιμελώς δεν ανοίγουν τα χαρτιά τους, σε αυτή την αριστοτεχνικά στημένη προεκλογική αντιπαράθεση (λίγο έμεινε να κάνουν εναγκαλισμούς) για να συγκαλύψουν και να συμμαζέψουν τα ασυγκάλυπτα και ασυμμάζευτα. Σε αυτή, λοιπόν, την αριστοτεχνικά στημένη εμφύλια σύγκρουση το πρώτο θύμα, όπως εύστοχα επεσήμανε ο Θουκυδίδης, είναι η αλήθεια και φυσικά η κυπριακή κοινωνία, γιατί μέσα από αυτή την άγονη δήθεν αντιπαράθεση αρνούνται επιμελώς να εναρμονισθούν με το συμφέρον της κοινωνίας και του ημικατεχόμενού μας νησιού.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, ελάχιστη σημασία έχει αν η κοινή γνώμη έχει «δίκιο» ή «άδικο». Μια απλή σφυγμομέτρηση πάντως καταδεικνύει με πάσα βεβαιότητα πως η ανασφάλεια που αισθάνεται η κοινή γνώμη, μόνο παράλογη δεν είναι. Ακόμα και ο πιο καλόπιστος πολίτης θα έβγαζε αβίαστα το συμπέρασμα ότι το πρόβλημα είναι εντονότατο και έφτασε στα μη περαιτέρω. Η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση παρουσιάζονται ηθικά διάτρητες και αναξιόπιστες. Το πιο θλιβερό όμως είναι το γεγονός ότι προβάλλουν ψυχροί και αδιάφοροι στις ανησυχίες των πολιτών. Η κατάσταση έχει εκτροχιαστεί σε τέτοιο βαθμό, που οι πολίτες αρχίζουν να χάνουν κάθε ελπίδα επαναφοράς σε αρχές και αξίες. Με την κοινή γνώμη να έχει σχηματίσει λίγο ή πολύ, καλώς ή κακώς μια συγκεκριμένη εικόνα για τους πιθανούς «ενόχους» (ή έστω για το πλαίσιο που προσδιορίζει τα όρια των «ενόχων»), δημιουργήθηκε ένα χάσμα μεταξύ κοινωνίας και πολιτικών, που ας μου επιτραπεί να πω δεν σώζετε πλέον γιατί «το ένα ψέμα φέρνει το άλλο τσιαι ούλα μαζί το λοαρκασμό», που πάντα φυσικά καλούμαστε να πληρώσουμε εμείς, η κοινωνία των πολιτών.
Η εν λόγω πολιτική ελίτ επιβιώνει επικοινωνιακά με ψευδή διλήμματα του τύπου “ασφάλεια ή πανδημικό χάος”, “λύση ή απομόνωση”, “πολιτική και οικονομική σταθερότητα ή άτακτη ακυβερνησία”. Όλο αυτό το ντελίριο διλημμάτων και φοβικών συνδρόμων συντελείται επί των ερειπίων της κοινωνίας των πολιτών, προκειμένου η «ελίτ» να διαιωνίζει τη λαϊκή νομιμοποίησή της, τη στιγμή δε, που με την υποκλιτική και ρεαλιστική δήθεν πολιτική τόσο έναντι στην πανδημία (τώρα, πριν στο μνημόνιο) αλλά και στα εθνικά μας θέματα, το «νησάκι» μας, αγαπητοί μου, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε οικονομική αλλά και πολιτική χρεωκοπία.
Είναι εύκολο να επιρρίπτουμε τις ευθύνες σε τρίτους ή να κατηγορούμε και να κακίζουμε το κλίμα και τις περιστάσεις που δεν μας ευνόησαν. Όταν όμως πρόκειται για θέματα μείζονος σημασίας, για τα οποία χωρίζεται ο τόπος σε αντιμαχόμενες μερίδες, η ευθύνη βαραίνει πρωτίστως και κατά γενική ομολογία τις πολιτικές δυνάμεις και τα κέντρα αποφάσεων, αλλά ένα μερίδιο ευθύνης έχουμε και εμείς οι ψηφοφόροι και η κοινωνία γενικότερα για την ανοχή μας. Η κοινή γνώμη, με συναισθήματα ανασφάλειας, δυσφορίας και δυσπιστίας για την αλλοπρόσαλλη ενημέρωση (όχι μόνο στο εθνικό αλλά και επί των σκανδάλων, την οικονομία, την πανδημία), οδηγείτε δικαίως σε μια κριτική στάση έναντι των πολιτικών χειρισμών. Ο πολίτης σήμερα απογοητευμένος αναζητεί οχήματα διαμαρτυρίας, διερωτώμενος αν μπορεί το πολιτικό σκηνικό να ανατραπεί. Εγώ λέω ότι μπορεί, φτάνει να μετατραπεί αυτή η πολιτική κρίση σε συλλογική συμμετοχική παρέμβαση, που δεν θα παρασυρθεί από εύηχα συνθήματα και πυροτεχνήματα που θα ρίξουν μασκαρεμένοι ριζοσπάστες και αντισυμβατικοί, κόμματα και κινήματα που εμφανίζονται πρόσκαιρα χωρίς προοπτική δυναμικής παρουσίας και παρέμβασης, χωρίς πολιτικό εκτόπισμα και βάθος. Ας απαιτήσουμε επιτέλους «σπονδυλική» διεκδίκηση από τους εκλελεγμένους και ας στείλουμε σπίτι όλους τους κραταιούς «ασπόνδυλους» που έχουν κυριαρχήσει στο πολιτικοκοινωνικό μας γίγνεσθαι. Όχι άλλους σαλίγκαρους λοιπόν…
Δρ. Δώρος Παφίτης
Υποψήφιος Βουλευτής Πάφου
ΕΔΕΚ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ
