Του Κωνσταντίνου Γένη
Βαρκελώνη, Ισπανία, ώρα 8μμ και όπως κάθε μέρα βγαίνω ‘ευλαβικά’ στο μπαλκόνι, αυτή τη φορά στο φως της μέρας μετά την αλλαγή της ώρας. Πάνε σχεδόν τρεις βδομάδες και μπορώ να πω ότι σχεδόν αναγνωρίζω πρόσωπα και στα 64 μπαλκόνια.
Οικογένειες, γεροντάκια, ζευγάρια, μόνοι, ντόπιοι, ξένοι, πιτζάμα φόρμα και χωρίς ‘φίλτρα’ στα πρόσωπα και τα μαλλιά.
Περιοριζόμαστε στο χειροκρότημα αλλά σιωπηλά βλέπεις κεφάλια να ‘μετράνε’. Σαν το σχολείο που παίρναμε παρουσίες. Μέχρι πριν κάτι μήνες το μόνο που ήξερα για τα μπαλκόνια με τα κλειστά παντζούρια ήταν το τι σημαία έχουν έξω κρεμασμένη (κάντε google Καταλονία ανεξαρτησία). Τώρα δεν υπάρχουν σημαίες μόνο πρόσωπα.
Τα δέντρα ακλάδευτα και καταπράσινα αέρας καθάριος και πέρα από τα ελάχιστα οχήματα στους δρόμους υπάρχουν και τα σκυλιά που ‘παίρνουν βόλτα τους ανθρώπους τους’.
Η σενιόρα Pepita από το διπλανό μπαλκόνι δεν βγαίνει πλέον στις οκτώ. Μου είπε χθες ότι θα περιορίσει τις ‘εξόδους’ τις στο παράθυρο μόνο κατά τις 12 το μεσημέρι, όταν ο ήλιος σαν προβολέας, ‘πέφτει’ στο σπιτικό της. Κάνει την προσευχή της μου λέει και ευχαριστεί ‘την πλάση’ που της αξίωσε ακόμα μια μέρα πιο κοντά στα 90.
Μόνη τα τελευταία χρόνια αφότου ο σύζυγός της ‘έφυγε για ταξίδι’, μου λέει ότι δεν πολυκατάλαβε τη διαφορά αυτές τι μέρες πέρα απ’ ότι γέμισε το ψυγείο της διπλά. Με την οκτάχρονη εγγονή της λέει η διαφορά είναι ότι τώρα παίζουν με βίντεο-κλήση! Τη ρώτησα αν χρειάζεται καμιά βοήθεια αυτές τις μέρες.
Αφού μου περιγράφει πως ήταν η γειτονιά που μένω όταν ήταν 10 χρονών μου εξηγεί που ακριβώς έπεφταν οι βόμβες. Μετά με ρωτάει αυτή αν θέλω βοήθεια. ‘Η ζωή θα φέρει αυτό που είναι να φέρει, φτάνει εγώ να είμαι κάθε μέρα αντάξια της’ μου λέει μεταξύ άλλων.
Gracias señora, hasta la mañana vecinos!
