Δυστυχώς κατά τις προηγούμενες μέρες, είδαμε την προ καιρού κυοφορούμενη και πολλά υποσχόμενη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης να οδεύει σε μια έκβαση, όχι και τόσο αίσια.
Πιο συγκεκριμένα, εξ αρχής η όλη προσπάθεια διαφαινόταν να προσκρούει, αφενός σε κάποιες αντιδράσεις – κάποιες άλλες εύλογες και όχι και τόσο καλώς νοούμενες – των τοπικών κοινωνιών, αλλά αφετέρου να προσκρούει πρωτίστως στους κρατικούς σχεδιασμούς και στην αποτυχία του κράτους να αφουγκραστεί και να διασκεδάσει τις εν λόγω ανησυχίες και αντιρρήσεις των τοπικών κοινωνιών. Επιπλέον, το διακύβευμα μέσα από μια ενδεχόμενη μεταρρύθμιση και αναδιάρθρωση του θεσμού της τοπικής αυτοδιοίκησης, θα έπρεπε να είναι η ουσιαστική αναβάθμιση, η ενδυνάμωση και η ενίσχυση του θεσμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και όχι η δημιουργία δυσλειτουργικών σχημάτων και η απώλεια της ουσιαστικής αντιπροσώπευσης των κατοίκων.
Πέραν τούτου, αφενός, η διατήρηση μικρών δήμων ή κοινοτήτων, δεν συνεπάγεται περισσότερη ευελιξία, ούτε πιο εύρυθμη λειτουργία. Αντιθέτως, η εύστοχη αναδιάρθρωση, μπορεί να επιφέρει συνέργεια και δυναμική. Αφετέρου δε, η οποιαδήποτε ενέργεια προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να εδράζεται σε μια στέρεη βάση και σε υγιή ξεκάθαρα κριτήρια και να ακολουθεί μια κατεύθυνση που θα διορθώνει προβλήματα και στρεβλώσεις και όχι να τα συντηρεί ή ακόμη και να τα διογκώνει.
Συγκεκριμένα, στην περίπτωση του Δήμου Γεροσκήπου θεωρώ καθ’ όλα εύλογους τους προβληματισμούς που αφορούν την περαιτέρω μείωση της ευελιξίας και της αποτελεσματικότητας των δημοτικών μηχανών και κατ’ επέκταση μείωση της αντιπροσωπευτικότητας των διάφορων συνόλων και υποσυνόλων και την προώθηση των προβλημάτων και των ζητημάτων που προκύπτουν στην καθημερινότητα συγκεκριμένων περιοχών. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο και όπως κατά τεκμήριο έχει αποδειχθεί, η λογικότερη λύση για τον Δήμο Γεροσκήπου είναι η ενοποίησή του με ένα ευρύ φάσμα από κοινότητες της ανατολικής Πάφου, με τρόπο που να δημιουργείται ένας εύρωστος και ανταγωνιστικός Δήμος Ανατολικής Πάφου.
Συνεπώς, θεωρώ ότι το αίτημα των τοπικών κοινωνιών για διεξαγωγή τοπικών δημοψηφισμάτων, όπως προνοεί η η σχετική νομοθεσία, αλλά και όπως καθορίζει ο σχετικός χάρτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν καθ’ όλα εύλογο και απόλυτα δημοκρατικό και δίκαιο. Επιπλέον, θεωρώ ότι η διενέργεια ανεξάρτητων δημοψηφισμάτων όπου αυτή εκρίνετο αναγκαία, θα έδινε το έναυσμα για βελτιώσεις επί των αρχικών προτάσεων και σχεδιασμών, προκειμένου να εκτονωθούν κάποιες ανησυχίες και κάποιες αντιδράσεις. Εναλλακτικά, θα μπορούσε να προχωρήσει η μεταρρύθμιση σε όλες εκείνες τις περιπτώσεις (που δεν είναι λίγες) όπου υπήρχε πρόσφορο έδαφος και δεν υπήρχαν ενστάσεις των τοπικών κοινωνιών και να επανεξεταστούν μόνο οι περιπτώσεις αυτές που αντιμετώπιζαν τη δυσπιστία των πολιτών / δημοτών.
Στον αντίποδα όμως είδαμε τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς να θέτουν το όλο εγχείρημα σε ένα ενιαίο δημοψήφισμα, εν όψει της συγκυρίας των βουλευτικών εκλογών, γεγονός το οποίο θεωρώ ότι στερείται δημοκρατικότητας, εφόσον εξισώνει διάφορες ετερόκλητες περιπτώσεις και δεν δίνει το δικαίωμα στους δημότες να αποφασίσουν αποκλειστικά για το τι μέλλει γενέσθαι στον δικό τους δήμο ή τη δική τους κοινότητα. Κλείνοντας, ελπίζω ότι το παράθυρο για τη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης δεν έχει κλείσει οριστικά, και ότι η εν λόγω προσπάθεια θα συνεχιστεί χωρίς να επαναληφθούν τα ίδια λάθη, λαμβάνοντας παράλληλα υπόψη τα εύλογα και κατά τεκμήριο αιτιολογημένα αιτήματα κάποιων τοπικών κοινωνιών.
Ζήνωνας Ζήνωνος
