O Σύνδεσμος Στήριξης Ατόμων με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής με ή χωρίς υπερκινητικότητα (ΔΕΠ/Υ) Κύπρου και η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών διοργάνωσαν την Πέμπτη έκθεση φωτογραφίας και συνάντηση γνωριμίας με το Σύνδεσμο ΔΕΠ/Υ Κύπρου στο κτίριο Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Κύπρου και με κύριο ομιλητή τον Νίκο Λεκκό Σχολικό Σύμβουλο Δημοτικής.
Σε χαιρετισμό του ο πρόεδρος της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Πάφου Δρ. Στέλιος Σοφόκλη ανέφερε πως το συναπάντημα αυτό έγινε πραγματικότητα, μετά από την συνάντηση που είχε πριν μερικές βδομάδες με την Μαρίνα Γεωργίου, πρόεδρο του συνδέσμου ΔΕΠ/Υ Κύπρου και τη Ιφιγένεια Δημητρίου μέλος της επιτροπής, μετά από το τηλεφώνημα της Θεοδώρας Ζάγκουλου η οποία αποδέχτηκε πρόταση του Παγκύπριου Συνδέσμου να αναπτύξει μια δράση στην Πάφο με σκοπό ο Σύνδεσμος να αποκτήσει και στη Πάφο μια τοπική επιτροπή.
Ο Δρ Σοφόκλη σημείωσε πως δεν είναι τυχαία που έχει επιλεγεί ο μήνας Οκτώβριος για αυτή τη συνάντηση διότι, εξήγησε, εμπίπτει με τον διεθνή μήνα ευαισθητοποίησης και προσοχής προς τα άτομα με αυτού του είδους διαταραχής. Προσωπικά σημείωσε, έχει συναντήσει στην 15χρονη του υπηρεσία σαν καθηγητής της Τεχνικής Εκπαίδευσης και την 5χρονη του υπηρεσία σαν λειτουργός του παιδαγωγικού Ινστιτούτου Κύπρου αρκετές περιπτώσεις με μαθητές αλλά και ποιο μεγάλους σε ηλικία με ελλειμματική προσοχή.
Επεσήμανε επίσης πως η Στέγη είναι πρόθυμη να φιλοξενεί τέτοιες εκδηλώσεις διότι η τέχνη, στη γενική της μορφή, και τα γράμματα είναι το μεγαλύτερο πνευματικό φάρμακο για όλους τούς ανθρώπους με ανάλογα προβλήματα.
Στην ομιλία του ο Νίκος Λεκκός Σχολικός Σύμβουλος Δημοτικής με θέμα “Γνωριμία με την Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής με/χωρίς Υπερκινητικότητα ” ανέφερε μεταξύ άλλων ότι η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής με/χωρίς Υπερκινητικότητα (ΔΕΠΥ- ΑΔΗΔ) είναι μια από τις διαταραχές οι οποίες συναντώνται συχνά σε παιδιά κυρίως της σχολικής ηλικίας. Το ποσοστό εμφάνισης της είναι περίπου 5-7%, το οποίο σε απόλυτη αριθμητική μορφή αφορά, όπως είπε, αρκετές χιλιάδες παιδιά που βρίσκονται μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Παρότι η ΔΕΠΥ προϋπάρχει, η διάγνωσή της συνέχισε, γίνεται συνήθως μετά την είσοδο του παιδιού στην εκπαίδευση. Επεσήμανε ακόμη πως ο λόγος είναι προφανής: οι υποχρεωτικοί κανόνες του σχολείου, η ανάγκη για τήρηση χρονοδιαγραμμάτων και απαίτηση για συγκεκριμένα μαθησιακά αποτελέσματα αποτελούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο η ΔΕΠΥ γίνεται πλέον ευδιάκριτη.
Πρόσθεσε πως η συχνότητα της εμφάνισης της είναι συνήθως 3:1 υπέρ των αγοριών, αν και πολλοί επιστήμονες υποδεικνύουν με τις έρευνές του ότι η συχνότητα εμφάνισης της είναι περίπου η ίδια και στα δύο φύλλα. Απλά τα κορίτσια δεν είναι τόσο υπερκινητικά.
Ο κ. Λεκκός σημείωσε πως τα πιο συχνά και «βασικά» συμπτώματα της ΔΕΠΥ είναι η διάσπαση προσοχής, η παρορμητικότητα και η υπερκινητικότητα.
Είναι όμως συμπλήρωσε και χαρακτηριστικά της πρώιμης παιδικής ηλικίας για αυτό πολλές φορές αγνοούνται ή αποδίδονται (λόγω και των προβλημάτων στην κοινωνικές δεξιότητες) σε άλλες διαταραχές.
Σύμφωνα με τον κ. Λεκκό όλα αυτά είτε καθυστερούν τη διάγνωση, είτε οδηγούν σε λανθασμένη τέτοια. Πολλές φορές, ακόμα κι αν η διάγνωση είναι έγκαιρη και ακριβής, η έλλειψη ενός επαρκούς πλαισίου στήριξης και θεραπείας, επιβαρύνουν την όλη κατάσταση και ακυρώνουν την αποτελεσματική αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ σημείωσε. Κάλεσε παράλληλα τους γονείς να ενημερώνονται για τη ΔΕΠΥ από τις σωστές και αξιόπιστες πηγές, προσθέτοντας πως μόνο έτσι δεν θα παγιδευτούν οι ίδιοι στα στερεότυπα που έχουν αναπτυχθεί γύρω από τη ΔΕΠΥ. Είπε ακόμη πως αποδεχόμενοι οι ίδιοι την όποια διαφορετικότητα του παιδιού τους θα μπορέσουν να το βοηθήσουν αποτελεσματικά και ανακουφιστικά. Η συνεργασία με τους ειδικούς πάνω στο θέμα και με το σχολείο, είναι η μόνη σωστή επιλογή.
Ιδιαίτερα βοηθητική για το παιδί είναι τόνισε και η δημιουργία ενός υποστηρικτικού και ευαισθητοποιημένου πλαισίου το οποίο περιλαμβάνει τόσο την οικογένεια όσο και τους ανθρώπους με τους οποίου έρχεται το παιδί σε επαφή (εκπαιδευτικούς, προπονητές, δασκάλους μουσικής ή εικαστικών κοκ).
Έστειλε τέλος το μήνυμα ότι η προσπάθεια να μην ταμπελωθεί το παιδί στο σχολικό περιβάλλον πρέπει να είναι έντονη και ξεκάθαρη. Η αγάπη που υπάρχει για το παιδί πρέπει να είναι εμφανής και να εκφράζεται συνέχεια, το ίδιο και η αποδοχή του.
