Εδώ και περισσότερες από είκοσι περίπου ημέρες οι λειτουργοί του Γραφείου Ευημερίας οι οποίοι εργάζονται στη δομή φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων αιτητών πολιτικού ασύλου δίνουν το δικό τους σιωπηλό αγώνα για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Τι ζητάνε; Το ελάχιστο, να μπορέσει κάποιος να τους διασφαλίσει ότι προσερχόμενοι στον χώρο εργασίας τους δεν θα θέτουν σε κίνδυνο την ίδια τους την ακεραιότητα, την ίδια τους την ασφάλεια και ίσως την ίδια τους τη ζωή.
Άλλωστε ως συμβασιούχοι αυτοεργοδοτούμενοι εργάζονται για ένα “κομμάτι ψωμί” και ας μην παρεξηγηθώ ούτε από τους ίδιους ούτε από όσους θα σπεύσουν να πουν ότι ηθελημένα πήγαν στη συγκεκριμένη εργασία.
Αλήθεια ποιος από όλους εμας που διαβάζουμε αυτές τις γραμμές τώρα θα δεχόμασταν η σύζυγος, η μάνα ή η αδελφή του να πηγαίνει το πρωί στη δουλειά της με τον φόβο και με την ανασφάλεια; Ποιος θα μπορούσε να δεχθεί να βλέπει τον άνθρωπό του να κλαίει το πρωί πριν φύγει από το σπίτι να πάει στη δουλειά και να είναι βυθισμένος στο άγχος και τα νεύρα; Κανένας κατηγορηματικά. Και αν σας φαίνονται παράξενα όλα αυτά που πιο πάνω περιγράφονται να αναφέρουμε απλά ότι είναι δυστυχώς μια καθημερινότητα για τους ανθρώπους αυτούς.
Εδώ και καιρό λοιπόν οι συγκεκριμένοι λειτουργοί με διάφορους τρόπους, προφορικώς, γραπτώς και με ότι μέσο διέθεταν έστειλαν το μήνυμα ότι αισθάνονται κίνδυνο, νιώθουν φόβο στο εργασιακό τους περιβάλλον. Βγήκαν λοιπόν από τις 24 Νοεμβρίου στο δρόμο και περιμένουν να γίνει κάτι, φωνάζουν “σιωπηλά”, διαμαρτύρονται “διακριτικά” αλλά ταυτόχρονα διεκπαιρεώνουν και τα καθήκοντά τους εν μέσω αντεγκλήσεων, απειλών, αντιπαραθέσεων, καβγάδων και επιθέσεων ανάμεσα στους ανήλικους που συχνά καταλήγουν με τραυματισμούς και διακομιδή στο Νοσοκομείο. Πολύ πρόσφατο είναι το τελευταίο περιστατικό που ανήλικοι από διαφορετικές Αφρικανικές χώρες “έλυσαν” τις διαφορές τους με ξύλο με ρόπαλα και μερικοί από αυτούς κατέληξαν στο νοσοκομείο. Στο πολύ πρόσφατο παρελθόν είχαμε καβγάδες και τραυματισμούς για ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, προπηλακισμούς, εξέγερση, αποκοπή δρόμων και διάφορα άλλα που μοιάζουν δυστυχώς με την κορφή του παγόβουνου.
Αλήθεια τι περιμένουμε για να δράσουμε; Να υπάρξει ένας σοβαρός τραυματισμός κάποιου λειτουργού; Αλήθεια μπορεί η Αστυνομία να μεταφέρει ένα γραφείο με 10 άτομα μόνιμα εκεί την στιγμή που είναι αποδεκατισμένη και με σοβαρές ελλείψεις προσωπικού; Γιατί δεν εισακούονται οι απλές εισηγήσεις του προσωπικού που αφορούν είτε την μετακίνηση όλων όσων προβαίνουν σε φασαρίες, είτε τον διαχωρισμό και το “σπάσιμο” ομάδων (κλικών) που αναπτύσσουν επιθετικές και άγριες συμπεριφορές.
Μια ζωή δυστυχώς είμαστε πίσω από τα γεγονότα, δυστυχώς είναι στο DNA μας φαίνεται να είμαστε Επιμηθείς και όχι Προμηθείς. Πάντως σε αυτή την περίπτωση προλαμβαίνουμε….
Καλημέρα σας!
Μάριος Ιγνατίου, Αρχισυντάκτης PafosPress.com
- Και για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, ο γράφων και ανεκτικός είναι και διεθνιστής και σέβεται και αποδέχεται τη διαφορετικότητα και φυλής και θρησκείας και χρώματος και σεξουαλικού προσανατολισμού. Ουδεμία τέτοια αφετηρία όπλισε το χέρι μου για να αρθρογραφήσω. Καλό είναι επίσης να γνωρίζετε ότι οι εκφρασθείσες ανησυχίες δεν προκύπτουν ούτε από οποιαδήποτε πολιτικά, προεκλογικά ή άλλα πιθανά κίνητρα που ενδέχεται να σκεφτεί ο οποιοσδήποτε αλλά έχουν να κάνουν μόνο με την ευθύνη μου ως λειτουργός του Τύπου να μεταφέρω αυτούσια την κραυγή απόγνωσης και την ανησυχία αυτών των ανθρώπων που νιώθουν πως μάταια φωνάζουν αλλά δεν εισακούονται.
- Α και κάτι τελευταίο, για όλους αυτούς που μπορεί να θελήσουν εν τέλει να “βοηθήσουν”, παράγοντες, βουλευτές, δημάρχους, υποψήφιους ή μη, “υπεύθυνους” ή μη το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνετε όλοι εσείς είναι μια βόλτα από το σημείο και να συνομιλήσετε προσωπικά με τους παραπονούμενους για να έχετε αυτούσια την πραγματική εικόνα. Εμείς είμαστε ο δέκτης της ανασφάλειάς τους και το άρθρο μας ο πομπός για το σήμα αγωνίας που εκπέμπουν.
