της Αφροδίτης Παρασκευά
Όταν επέλεγα τη νομική ως την επιστήμη που θα ήθελα να ασκώ για επάγγελμα, ήταν διότι αρχικά με προσέλκυσε η «αίγλη» του νομικού επαγγέλματος – το επάγγελμα που εναντιώνεται στο άδικο, που υπερασπίζεται τους αθώους, λειτουργός για την απονομής της δικαιοσύνης – και διότι «οι δικηγόροι έχουν πάντα δουλειά».
12 χρόνια μετά, μπορώ να πω, με σιγουριά πλέον, ότι η πλάνη και οι ψευδαισθήσεις που διακατείχα στο λύκειο με έχουν απογοητεύσει κατάφωρα.
Να διευκρινίσω ότι τη δουλειά μου την αγαπώ και δε θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να ασκεί οιονδήποτε άλλο επάγγελμα πέραν της μάχιμης δικηγορίας, ΟΜΩΣ…
Όταν βλέπεις πως το ταμείο συντάξεως δικηγόρων είναι κοντά στο να εξαφανιστεί λόγω της κακομεταχείρισης και/ή λανθασμένης διαχείρισης και/ή κατάχρησης εξουσίας από άλλους συναδέλφους για χρόνια, χωρίς κανένας μέχρι σήμερα να έχει προσέλθει στο προσκήνιο να λογοδοτήσει για το τι απέγιναν τα έσοδα τόσων δεκαετιών, όταν καλείσαι ως «νεαρός για τα έτη σου» δικηγόρος να ψηφίσεις για το μέλλον τούτου του ταμείου, χωρίς κάποιος να μπορεί να εγγυηθεί την αξιοπιστία των όποιων επιλογών σου έχουν δοθεί – όταν η «δικαιοσύνη» μόνο τυφλή δεν είναι σε ένα δήθεν «κράτος δικαίου» που οι ίδιοι οι φορείς της δικαιοσύνης μόνο έντιμα και δίκαια δεν λειτουργούν, τότε διερωτάσαι…
Που πάμε;
Και δεν μιλώ εκ του ασφαλούς. Αντιθέτως.
Έχω βαρεθεί να ακούω ότι στο οικονομικό περιβάλλον που ζούμε σήμερα, «μόνο οι δικηγόροι έχουν δουλειά». Σημασία δεν έχει μόνο να έχεις δουλειά, αλλά να έχεις καλή δουλειά και να αμείβεσαι ικανοποιητικά.
Εκ των πραγμάτων, το δικό μας επάγγελμα δέχεται τρομακτικές πιέσεις εκ των έσω. Ο ανταγωνισμός αυξάνεται συνεχώς, ενώ η γενικότερη οικονομική δραστηριότητα στη χώρα μας φθίνει (δε θα επεκταθώ να αναλύσω, όλοι βλέπουμε τι γίνεται) με αποτέλεσμα να περιορίζεται και το εύρος των παρεχόμενων υπηρεσιών μας. Σε ένα περιβάλλον ανάπτυξης η παροχή νομικών υπηρεσιών ανθεί. Σε ένα περιβάλλον ύφεσης όμως, περιορίζεται και η ανάγκη για νομικές υπηρεσίες.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι η έλλειψη νόμων. Νόμους έχουμε πολλούς. Έχουμε πρόβλημα εκσυγχρόνισης των υφιστάμενων νόμων με την κοινωνία του σήμερα (νόμους τους οποίους έχουμε υιοθετήσει από άλλες χώρες που οι ίδιες έχουν εκσυγχρονίσει και/ή τροποποιήσει προ πολλού) αλλά και ιδιαίτερο πρόβλημα εφαρμογής των υφιστάμενων «τυφλά» και ισάξια για κάθε πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας, ανεξαρτήτως του ποιον ξέρει ο κάθε ένας, εάν προέρχεται από οικογένεια «τζάκι» κ.ο.κ.
Για την ώρα, προσπαθεί να μαζέψει ο καθένας μας το σχήμα του και να επιβιώσει σε αυτό τον αγώνα μετ’ εμποδίων που όλοι διανύουμε. Θέλω να είμαι αισιόδοξη για το μέλλον γιατί δεν μπορώ εύκολα να φανταστώ πόσο χειρότερα μπορεί να γίνουν τα πράγματα, αν και αυτή η χώρα δε σταματά να μάς εκπλήσσει ποτέ.
