27 Μαρτίου- Η ημέρα που “ξαναγεννήθηκα” – ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ – Θα τα καταφέρουμε!

Πως γίνεται να ξαναγεννηθείς; Πρέπει πρώτα να “φύγεις” από αυτόν τον κόσμο και να επιστρέψεις. Ακούγεται οξύμωρο και απίστευτο. Συμβαίνει όμως στη ζωή. Συνέβη σε πολλούς ανθρώπους μεταξύ αυτών και εγώ.

Δεν είναι καθόλου τυχαίος ο τίτλος του άρθρου. Είναι η πραγματικότητα και η δική μου αλήθεια. Πριν από δύο χρόνια ακριβώς στις 27 Μαρτίου 2018 εισήχθηκα στο χειρουργείο για αφαίρεση καλοήθους όγκου από το κεφάλι [διαβάστε λεπτομερώς τα της επέμβασης ΕΔΩ].

Αυτή τη φορά μέσα από το βήμα που μου δίνεται όχι ως δημοσιογράφος ή αρθρογράφος, αλλά ως ένας άνθρωπος που έζησε, “έφυγε” και επέστρεψε πίσω στον κόσμο των ανθρώπων, θα μοιραστώ μαζί σας αλήθειες όπως πάντα. Δύο χρόνια μετά από εκείνη τη καθοριστική χρονική στιγμή της ζωής μου ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΜΑΙ ξανά και ουσιαστικά μοιράζομαι μαζί σας κάποιες πραγματικότητες που δεν φαίνονται με γυμνό μάτι αλλά είναι πλέον η ζωή μου.

Θυμάμαι ότι μετά την επέμβαση και για διάστημα μεγαλύτερο των έξι μηνών, δεν μπορούσα να περπατήσω ίσια σχεδόν καθόλου και ειδικά δίχως να στηρίζομαι σε άλλους.

Ήταν αδιανόητο να μπω σε ένα αυτοκίνητο όχι για να οδηγήσω αλλά έστω ως συνοδηγός ή επιβάτης να πάω μια βόλτα αφού ο ίλιγγος ήταν ανυπόφορος, οπότε για έξι μήνες, πάνω-κάτω ήμουνα σε μια δική μου αναγκαστική “καραντίνα“. ΕΜΕΝΑ ΣΠΙΤΙ επειδή δεν είχα άλλη επιλογή προσπαθώντας να βρω τη δύναμη να ξανά σταθώ στα πόδια μου, μόνη μου.

Το αναφέρω αυτό θέλοντας να πω ότι το σημερινό ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ επειδή ΠΡΕΠΕΙ να ακολουθήσουμε τις οδηγίες που αποφάσισαν οι ειδικοί για να προστατευτούμε δεν είναι καταστροφικό, μπορεί να είναι και ΟΚ. Μην σας πιάνει πανικός. Δεν είστε δα και κλεισμένοι σε κλουβί. Σκεφτείτε ότι όταν όλα αυτά τελειώσουν με το καλό θα μπορούμε να καθίσουμε ξανά ΟΛΟΙ μας στο ίδιο τραπέζι χωρίς την απουσία κάποιων που αγαπάμε…

Δύο χρόνια μετά, θα αναφερθώ σε αυτά που άφησε σε μένα αυτή η επέμβαση τα οποία μου άλλαξαν, κυριολεκτικά και μεταφορικά, τη ζωή μου. Το ΣΗΜΕΡΑ μου.

Πριν από δύο χρόνια άκουγα και από τα δυο αυτιά, από το ένα περισσότερο βέβαια αφού στο αριστερό είχε χαθεί μεγάλο μέρος της ακοής μου. Μετά την επέμβαση δυστυχώς στο ένα αυτί χάθηκε εξ’ ολοκλήρου η ακοή μου. Κωφάθηκε. Καμιά φορά όταν με ρωτάνε το συνηθισμένο “έλα με ακούς;” τους απαντάω με αρκετή διάθεση χιούμορ και σαρκασμού ότι “μισό-ακούω”. Δεν είναι εύκολο από τη μια στιγμή στην άλλη να χάνεις την ακοή από το ένα σου αυτί. Χάνεις τον προσανατολισμό σου. Δεν ξέρεις από που έρχονται οι ήχοι, οι φωνές, δεν ακούς ξεκάθαρα κάποια πράγματα και θέλεις επανάληψη.

Πέραν τούτου είναι και η ισορροπία που επηρεάζεται. Με το ένα αυτί στο “MUTE” η ισορροπία είναι κάπως δύσκολη. Δυσκολεύομαι να ανέβω και να κατέβω σκαλιά. Χρειάζομαι βοήθεια σε αυτό το κομμάτι. Ένα χεράκι να με κρατά. Αμ το άλλο; Ξεχνάω πράγματα. Κουράζομαι εύκολα. Δεν συγκεντρώνονται όπως παλιά. Με πειράζει και με επηρεάζει αυτή η νέα μου πραγματικότητα αλλά την αποδέχθηκα. Δεν είχα επιλογή. Ή έπρεπε να συνεχίσω και να σταθώ στα πόδια μου με τα νέα μου δεδομένα ή να σέρνομαι στα πατώματα και να κλαίω τη μοίρα μου.

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ μου επιλογή ήταν να σηκωθώ με οποιονδήποτε τρόπο. Να σκουντουφλάω καθημερινά, να κτυπάω δεξιά και αριστερά, να λέω πράγματα μια, δυο και τρεις φορές, να ακούω πράγματα που κανείς δεν είπε απλά επειδή έτσι έφθασαν το αυτί μου, αλλά τουλάχιστον περπατάω. Τουλάχιστον έχω το άλλο μου αυτί να ακούει και να κάνει τη δουλειά των δύο. Άλλωστε όπως πολύ ορθά λένε σημασία δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις αλλά πάντα να σηκωθείς όρθιος μια περισσότερη!!!

Είναι τεράστια η προσπάθεια που γίνεται καθημερινά. Για τους άλλους που δεν γνωρίζουν τους φαίνονται όλα φυσιολογικά. Η Σταυρούλα είναι χαρούμενη, πάντα χαμογελαστή, αισιόδοξη, θετική και η ψυχή της παρέας. Έτσι λένε τουλάχιστον. Δεν προσποιούμαι κάτι που δεν είμαι. Είμαι όλα τα πιο πάνω. Έτσι αισθάνομαι και έτσι εκφράζομαι. Καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια όμως. Είναι στιγμές που σπάω. Που κουράζομαι και πέφτω και πνίγομαι στο κλάμα. Αλλά είναι κάτι που κρατάει μόνο για λίγα λεπτά.

Πάντα επιστρέφω. Γιατί τίποτα δεν είναι ΔΕΔΟΜΕΝΟ στη ζωή μας. Ούτε η ελευθερία κινήσεων μας, ούτε το φαγητό μας, ούτε η δουλειά μας, ούτε η ακοή μας, ούτε η ισορροπία μας, ούτε η υγεία μας γενικότερα. Τίποτα δεν πρέπει να το θεωρούμε δεδομένο.

Μην περιμένετε να σας συμβεί κάτι άσχημο για να αντιληφθείτε πόσο τυχεροί είστε που έχετε όλα όσα έχετε. Προσωπικά μου αρέσει να τραγουδάω. Μετά την απώλεια της ακοής μου δυσκολεύομαι αλλά συνεχίζω να τραγουδάω ενστικτωδώς. Πολλές φορές με ρωτάνε γιατί μιλάω δυνατά. Επειδή δεν μπορώ να το ελέγξω. Μπορώ όμως να σας πω για άλλη μια φορά ότι είμαι ένας άνθρωπος ευλογημένος. Το ότι είμαι εδώ και σας γράφω και απευθύνομαι σε εσάς και μοιράζομαι τα δικά μου θέματα είναι γιατί ο ΘΕΟΣ έβαλε το χέρι του και έκανε το ΘΑΥΜΑ του.

Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ μου είναι πάντα παρά τω πλευρό μου. ΤΟ ΞΕΡΩ. Όπως ξέρω επίσης ότι μου κρατούσε το χέρι μου οκτώ και πλέον ώρες που κράτησε η επέμβαση μου. Ακόμη και σήμερα έχω την αίσθηση του χεριού του στο δικό μου. Την ίδια με τότε.

Η ζωή μου ποτε ξανά δεν θα είναι η ίδια. Είναι καλύτερη. Πιο ποιοτική, πιο παραγωγική, πιο αληθινη, πιο εκφραστική, πιο γεμάτη από ΑΓΑΠΗ και συναισθήματα από ποτε.

Μη στεναχωριέστε. Ο ιός, ο κάθε ιός θα φύγει και θα επιστρέψουμε στην καθημερινότητα μας. Το διάστημα αυτό που ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ προσπαθήστε να αντιληφθείτε όλα όσα έχετε και ίσως να μην τα εκτιμάτε τόσο όσο πρέπει. Χαρείτε την ηρεμία και την ησυχία του σπιτιού σας. Ξεκουραστείτε γιατί μετά από όλο αυτό θα έχουμε πολύ τρέξιμο…

Θυμάμαι όταν έφευγα για τη Γερμανία τότε η ροδιά και η λεμονιά στην αυλή μας ήταν χωρίς φύλλα. Όταν επιστρέψαμε είχαν ήδη ανθίσει. Και τώρα ανθισμένες είναι. Μου θυμίζουν και μου μυρίζουν όχι μόνο Άνοιξη αλλά και ΕΛΠΙΔΑ!!!

Καλή μας δύναμη! Και να θυμάστε ότι ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ γιατί αγαπάμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας!!!