του Χρήστου Χαλικιόπουλου
Στη Βρετανία οι πέντε πλουσιότερες οικογένειες κατέχουν πλούτο μεγαλύτερο από τον πλούτο που κατέχει συνολικά το 20% των πιο φτωχών Βρετανών, δηλαδή περισσότερα από 12 εκατομμύρια άτομα. Επίσης, η εισοδηματική ανισότητα στη χώρα, σημειώνει τον ταχύτερο ρυθμό αύξησης, σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο αναπτυγμένο κράτος παγκοσμίως. Σε αυτό το περιβάλλον, που παρά τον πλούτο του, χαρακτηρίζεται από όξυνση των ανισοτήτων, ας προσθέσουμε την κοινωνική ανασφάλεια, την αύξηση της ξενοφοβίας, τον ανταγωνισμό μιας μερίδας της άρχουσας τάξης με την αντίστοιχη ευρω-γερμανική και τέλος μια παλιά ιστορία αυτοπροσδιορισμού των Βρετανών, παράλληλη και ποτέ ενσωματωμένη στην ηπειρωτική Ευρώπη. Οι Βρετανοί πάντα πίστευαν ότι η Αυτοκρατορία ήταν πολύ μεγάλη για να χωρέσει στην Ευρώπη. Φυσικά η Αυτοκρατορία έχει προ πολλού κατεβάσει ρολά, οι νοοτροπίες όμως παραμένουν. Ιδού λοιπόν το περιβάλλον μέσα στο οποίο διεξήχθη το δημοψήφισμα και το οποίο βρήκε γόνιμο έδαφος στα ευρύτερα πεδία, του φόβου, του λαϊκισμού και της εθνικής εσωστρέφειας, που χαρακτηρίζουν πλέον λίγο πολύ ολόκληρη την Ευρώπη. Με δύο λόγια, η έξοδος του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ένωση δεν σηματοδοτεί παρά το μπάχαλο και την επιστροφή στην εθνική εσωστρέφεια. Τίποτα καλό για τους λαούς. Επιστροφή στην προ του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου εποχή. Επιστροφή στον 19ο αιώνα.
Τι έχει να αντιτάξει η Ένωση σ’ αυτήν την επιστροφή; Τι έχει να αντιτάξει στις φυγόκεντρες δυνάμεις, κυρίως της άκρας δεξιάς, της ξενοφοβίας και του εθνικισμού; Αυτή την στιγμή τίποτα. Ούτε όραμα, ούτε ηθικό ανάστημα. Τίποτα, εκτός από ένα γραφειοκρατικό τέρας, με ηγέτες σαλτιμπάγκους, με ηγέτες λογιστές και ορντίναντσες της οικονομικής ελίτ, με ηγέτες τραπεζοϋπάλληλους της Μπούντεσμπανκ. Μια Ένωση ενός όλο και πιο άγριου καπιταλισμού, με 120 εκατομμύρια φτωχοποιημένους και 30 εκατομμύρια ανέργους. Μια Ένωση των μνημονίων και των οικονομικών προτεκτοράτων. Μια Ένωση που γράφει στα παλιά της τα παπούτσια την θέληση των λαών και τις εθνικές εκλογές. Πικρό παράδειγμα η Ελλάδα. Μια Ένωση του γερμανικού ιμπέριουμ. Μια Ένωση για την οποία, παγκοσμιοποίηση σημαίνει παγκοσμιοποίηση των αγορών και παγκοσμιοποίηση των αγορών σημαίνει να αντιμετωπίζονται οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι ως Κινέζοι δουλοπάροικοι. Μια Ένωση που από την μία μυξοκλαίει για την άνοδο δήθεν του φασισμού και από την άλλη πηγαίνει και συμμαχεί με τους Ουκρανούς νεοναζί. Μια Ένωση που τα κάνει πλακάκια και συγκυβερνά με την ακροδεξιά. Μια Ένωση συνυπεύθυνη για την διάλυση και το δράμα στη Μέση Ανατολή. Μια Ένωση που βομβαρδίζει εδώ κι εκεί, με πρόσχημα τον εκδημοκρατισμό των «βαρβάρων». Όλα για τα ευρώ και τα πετρέλαια. Όλα για τα φράγκα, που θα λέγαμε και παλιότερα.
Ποιος είναι ευχαριστημένος απ’ αυτή την Ένωση, του Γιούνγκερ, του Νταϊσεμπλουμ, του Σουλτς, του Ολαντ και του Σόιμπλε; Ποιος είναι ευχαριστημένος απ’ αυτή την Ένωση ενός αυθαίρετου Γιούρογκρουπ, που αποφασίζει για τις ζωές των ανθρώπων, λες και είναι τσουβάλια προς πώληση; Για πόσο καιρό ακόμα θα μπορεί να πουλά μούρη, συγκρινόμενη με τον Τρίτο Κόσμο; Αυτό είναι το ζητούμενο; Η σύγκριση της ευμάρειας μιας ηπείρου που για αιώνες και μέχρι σήμερα μαζεύει τον πλούτο του πλανήτη, λεηλατώντας τον υπόλοιπο κόσμο;
Τι έχει να αντιτάξει η Ένωση. Τίποτα! Αυτή η συγκεκριμένη Ένωση δεν έχει να αντιτάξει τίποτα. Και φυσικά δεν την σώζουν τα ευρωπανηγυράκια και οι κοσμοπολίτικοι διεθνισμοί. Αυτή η Ένωση μετατρέπει τους πολίτες της σε τρομαγμένους και ξενοφοβικούς πελάτες. Αυτή η Ένωση διαλύει τα κράτη με την όποια κοινωνική χροιά που τα χαρακτήριζε μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τα μετατρέπει σε πολυεθνικές εταιρείες.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη συνέχεια. Ακόμη και το αν θα φύγει τελικά η Βρετανία και το πώς θα φύγει δεν είναι σίγουρο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το Βrexit δεν μεταφέρει τίποτα το προοδευτικό, αφού απλώς μιλάμε για διάλυση με όρους εθνικισμού και ξενοφοβίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι και η Αριστερά παρακολουθεί απ’ τη γωνία της ανίσχυρη και ανίκανη για οτιδήποτε, αφήνοντας την ακροδεξιά να αλωνίζει.
