Ένα πλάσμα φωτεινό, χαμογελαστό, ένα πλάσμα θετικό, γεμάτο ενέργεια και δύναμη! Η Στέλλα είναι μια surviror της ζωής αφού στα 29 της μόλις χρόνια χρειάστηκε να αντιμετωπίσει τον καρκίνο και συγκεκριμένα τον καρκίνο του μαστού. Όλα έγιναν γρήγορα από τη διάγνωση, τις χημειοθεραπείες και τελικά τη νίκη αν μπορεί να τη χαρακτηρίσει κάποιος έτσι. Η Στέλλα από την Πάφο είναι παράδειγμα για μας όλους, γυναίκες και άνδρες αφού μας αποδεικνύει ότι με πίστη, δύναμη και θέληση όλα γίνονται…Η Στέλλα είναι ΕΔΩ και μέσα από τη σύντομη αυτή συνέντευξη που ακολουθεί μας διδάσκει πολλά…
της Σταυρούλας Μιλτιάδου
Θα ήθελες να μας πεις πότε και πως διαπίστωσες ότι είχες καρκίνο στο στήθος;
Διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού πριν από ένα χρόνο, τον Φεβρουάριο του 2016. Ήμουν 29 ετών χωρίς καμία κληρονομική προδιάθεση. Πιάνοντας ένα κουβαράκι στο στήθος μου φοβήθηκα. Ξαφνιάστηκα αλλά έμεινα ψύχραιμη. Την επόμενη ημέρα πήγα κι έκανα υπέρηχο και ακολούθως βιοψία.
Ποια ήταν πρώτα σου συναισθήματα ακούγοντας ότι έχεις καρκίνο;
Στενοχώρια, θυμός, φόβος, άρνηση, θλίψη, μοναξιά. Το μόνο που σκέφτηκα θα το παλέψουμε.
Μετά τη διάγνωση τι ακολούθησε;
Ακολούθησε η ογκεκτομή η οποία δεν ήταν τίποτα. Μετά χημειοθεραπείες και ακολούθως ακτινοβολίες.
Ξέρω ότι είναι δύσκολο να περιγράφεις και να μιλάς για ένα τόσο δύσκολο θέμα αλλά μέσα σε όλη αυτή την περιπέτεια ποια ήταν η δυσκολότερη στιγμή που αντιμετώπισες;
Όταν μου ανακοίνωσαν ότι χρειάζομαι χημειοθεραπεία. Η αρχική μου αγωνία, τα μαλλιά μου. “Φυσικά και έχασα τα μαλλιά μου.” Αλλά στο τέλος είναι το πιο λίγο που πρέπει να σκεφτεί ο καθένας. Κάποτε περνούσα έξω από μαγαζιά με περούκες και ανατρίχιαζα και ξαφνικά ήρθε η στιγμή που εγώ έπρεπε να μπω σε ένα τέτοιο μαγαζί για να αγοράσω τη δική μου περούκα, μπήκα δοκίμασα αλλά δεν ήμουν εγώ αυτό που έβλεπα, έτσι δεν πήρα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι αφού έκοψα κοντά τα μαλλιά μου, για να συνηθίσω στην ιδέα ότι σε λίγο καιρό θα τα έχανα, ξαφνικά τα άγγιζα και μου έμεναν στα χέρια.
Έχασα πολλούς “φίλους” αρρωσταίνοντας.
Ακόμα μια δύσκολη στιγμή όταν έπρεπε να νοσηλευτώ στο Ογκολογικό της Τράπεζας Κύπρου λόγω των παρενεργειών μακριά από το σπίτι μου από τους δικούς μου ανθρώπους. Ακόμα θυμάμαι κάποιους που δεν αποδέχονταν τις αλλαγές που ήρθαν από τις χημειοθεραπείες, βλέφαρα, φρύδια, μαλλιά, κιλά, αλλαγές στο σώμα μου, το βλέμμα τους, μου προκαλούσε περισσότερο πόνο, δεν χρειαζόταν να πουν κάτι, αυτό το βλέμμα. Όλο αυτό το διάστημα κοιταζόμουν στον καθρέφτη και έλεγα πως είμαι μια κούκλα.
Πόσο σημαντική είναι η στήριξη της οικογένειας και του φιλικού περιβάλλοντος σε αυτές τις περιπτώσεις;
Η στήριξη της οικογένειας η πιο σημαντική. Χωρίς αυτούς δεν νικάς. Τους ευχαριστώ όλους, οικογένεια και γενικά όσοι στάθηκαν δίπλα μου.
Όσο για φιλία; Η μοναξιά και απομόνωση που ένιωσα καθώς αρκετοί στενοί μου φίλοι εξαφανίστηκαν επειδή δεν ήξεραν τι να πουν ή πως να το χειριστούν. Ή έλεγαν το πιο άκυρο πράγμα χωρίς να το πάρουν είδηση”. Έχασα πολλούς “φίλους” αρρωσταίνοντας. Και τους βάζω σε εισαγωγικά γιατί δεν ήταν πραγματικοί φίλοι. Οι πραγματικοί φίλοι φάνηκαν στην πορεία. Δεν έκανα εγώ κανένα πέρα, μάλλον η αρρώστια τους έκανε. Πληγώθηκα πολύ, θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίω και να λέω “που πήγαν όλοι;” Δεν παρεξήγησα ποτέ κανένα, απλά πληγώθηκα. Αντιθέτως, είχα κοντά μου ανθρώπους από το πουθενά!
Θέλω να δώσω ένα μήνυμα. Θέλω να το φωνάξω σε αυτούς που παίζουν με τις ψυχές των ανθρώπων που πάλεψαν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους και τα κατάφεραν ότι δεν έχουν το δικαίωμα να στερούν απ αυτούς τους ανθρώπους το χαμόγελό τους, να τους στερούν την πραγματική αγάπη που τους αξίζει
Πρόσφατα “ανέβασες” στο λογαριασμό σου στο FB μια συνέντευξη της δρ. Γιόλας Μάρκου με το μήνυμα ότι είναι ο άγγελος σου, ο άνθρωπος σου, ο σωτήρας σου… Μίλησε μας λίγο γι’ αυτό…
3 λέξεις: «ο Άγγελος μου», «ο άνθρωπος μου», «ο σωτήρας μου».
Σε ένα δύσκολο δρόμο ήταν δίπλα μου, όπως και κάθε γυναίκας που νοσεί από καρκίνο του μαστού. Στην πρώτη μας γνωριμία αμέσως με έκανε να νιώσω οικειότητα απέναντι της. Με τα λόγια της, ο τρόπος της με ηρέμησαν. Υπέροχη ψυχή. Απλά ένα μεγάλο ευχαριστώ που είναι κοντά μου σε αυτήν αρρώστια που λέγεται καρκίνος του μαστού, με τον ένα και μοναδικό τρόπο που μόνο αυτή ξέρει, σαν φίλη. Ο Θεός να την έχει πάντα καλά!
Ένα χρόνο μετά τη μάχη σου με τον καρκίνο του μαστού, τον οποίο κοίταξες στα μάτια και νίκησες, ποια είναι τα συναισθήματα σου;
Ένας άνθρωπος που έπεσε, γονάτισε, πάλεψε με τον θάνατο και στάθηκε όρθιος έχει δικαίωμα να ζήσει να αγαπήσει αλλά και ν’ αγαπηθεί… Ν’ αγαπηθεί όμως χωρίς να νιώσει ούτε για ένα δευτερόλεπτο το αίσθημα ότι κάποιος είναι δίπλα του γιατί τον ΛΥΠΑΤΑΙ και νιώθει την απόρριψη σ΄ όλο της το μεγαλείο. Τι κ’ αν πέρασε καρκίνο; Και τι σημαίνει αυτό; Από τη στιγμή που έδωσε τη μάχη του και βγήκε ΝΙΚΗΤΗΣ έχει ακριβώς τα ίδια ποσοστά να επανεμφανιστεί ο καρκίνος του μ’ ένα άνθρωπο που δεν το πέρασε ποτέ. Και που θέλω να καταλήξω με αυτό;
Θέλω να δώσω ένα μήνυμα. Θέλω να το φωνάξω σε αυτούς που παίζουν με τις ψυχές των ανθρώπων που πάλεψαν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους και τα κατάφεραν ότι δεν έχουν το δικαίωμα να στερούν απ αυτούς τους ανθρώπους το χαμόγελό τους, να τους στερούν την πραγματική αγάπη που τους αξίζει… Αξίζουν και ν’ αγαπήσουν και ν’ αγαπηθούν και να ερωτευτουν και γενικότερα να ΖΗΣΟΥΝ. Πάντα ακούω να μου λένε: “Εσύ είσαι δυνατή”. Ναι, είναι αλήθεια, αν κι όχι όσο πιστεύουν. Όμως κανείς δεν ξέρει τι έχω μέσα μου. Κανείς δεν ξέρει τι χρειάστηκε να αντιμετωπίσω στη ζωή μου. Κανείς δεν ξέρει πόσα δάκρυα έχυσα για να γίνω δυνατή όπως λένε.
Η σχέση σου με το Θεό ποια είναι;
Πάντα με τη βοήθεια του Θεού όλα είναι βατά. Ο Θεός στέλνει εμπόδια λένε στους δυνατούς. Από αυτή τη μάχη βγήκα νικητής και με τη βοήθεια του Θεού θα σταθώ ξανά στα πόδια μου. Όσα εμπόδια και να μου εμφανιστούν από δω και πέρα, μετά την περσινή ΝΙΚΗ, θα αντεπεξέλθω με τον ίδιο ζήλο για ζωή.
Τι μήνυμα θέλεις να στείλεις στις γυναίκες για την πρόληψη;
Ο καρκίνος του μαστού θεραπεύεται. Συχνός έλεγχος και αυτοεξέταση.
Θα μπορούσες να μας πεις τι ονειρεύεσαι για σένα στο μέλλον;
Πρέπει να σταθώ στα πόδια μου, να βοηθήσω τον εαυτό μου, να περάσει το τούνελ με το φως στο τέλος, και ο καρκίνος του μαστού είναι ένα τέτοιο τούνελ. Να ζήσω την κάθε μου στιγμή χωρίς άγχος, Όπως λέμε “ΣΑΝ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ”, μόνο κάποιος που παλεύει για την υγεία του μπορεί να το καταλάβει.
Σε βλέπουμε στις φωτογραφίες σου να χαμογελάς και να λάμπεις! Από που αντλείς τόσο δύναμη;
Ένα από τα πιο ισχυρά εργαλεία μου. (χαμόγελα) Ακόμη κι αν η διάθεση μου δεν είναι τόσο καλή, ένα απλό χαμόγελο μπορεί να μου τη φτιάξει. Το πιο γλυκό χαμόγελο είναι το χαμόγελο της ζωής. Ειδικά όταν είναι χαρισμένο από αυτούς που έχουν παλέψει γ’ αυτήν. Απλά ΖΩ, το πιο σημαντικό. Έχω όσους ανθρώπους χρειάζομαι διπλά μου οι οποίοι μου δίνουν χαρά, δύναμη και όση αγάπη χρειάζομαι.
Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι άλλο πριν κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη;
Θέλω να ευχαριστήσω το Ογκολογικό της Τράπεζας Κύπρου με τους εξαίρετους ανθρώπους που εργάζονται εκεί. Και ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον Παγκύπριο Σύνδεσμο Καρκινοπαθών και Φιλών (ΠΑΣΥΚΑΦ).
Υ.Γ. Θέλω μέσα από την καρδιά μου να ευχαριστήσω τη Στέλλα που μοιράστηκε μαζί μας την ιστορία της για τη μάχη της με τον καρκίνο. Προετοιμαζόμενη για τη συνέντευξη είχα ένα κόμπο στο λαιμό και το στομάχι. Απο τις απαντήσεις της βούρκωσα, δάκρυσα και διαπίστωσα για άλλη μια φορά, τόσα πολλά…
Στέλλα, εκ μέρους του PafosPress.com και όσων θα αγγίξει αυτή μας η συνομιλία, ευχαριστούμε για τα μηνύματα που στέλνεις και τέλος σε ευχαριστώ και προσωπικά τόσο για την εμπιστοσύνη όσο και που σκορπάς τόσο απλόχερα αυτό το τόσο μοναδικά όμορφο και φωτεινό χαμόγελο σε όλους!
Υποκλίνομαι- RESPECT!!!
