Όταν η Πάφος κέρδιζε ουσιαστικά τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2017, αφήνοντας πίσω τη Λευκωσία, το ημερολόγιο έγραφε 14 Σεπτεμβρίου 2012. Ο φάκελος της υποψηφιότητας πανέξυπνος. Υπερπηδούσε τον σκόπελο της σχεδόν ανύπαρκτης στεγασμένης υποδομής και με βασική ιδέα το «open air factory», κατέθετε μια εναλλακτική πρωτοποριακή πρόταση. Φυσικά αυτό δεν σήμαινε ότι έστω και στα στενά πλαίσια των τεσσάρων χρόνων δεν θα γινόταν προσπάθειες και κινήσεις για την κάλυψη έστω και ενός μέρους αυτού του ελλείμματος. Διότι, καλώς θα βολευόμασταν τους καλοκαιρινούς μήνες, όπου γουστάραμε και αγαπούσαμε, όμως ας μην ξεχνάμε ότι πέρα από το μακρύ καλοκαίρι υπάρχει και ο χειμώνας.
Τι είχε λοιπόν η Πάφος από πλευράς χειμερινής πολιτιστικής υποδομής το 2012; Ένα πρώην κινηματογράφο (το Μαρκίδειο θέατρο) που είχε φάει πλέον τα ψωμιά του, μια αίθουσα εν είδη θεάτρου στο Α΄ Λύκειο, την αίθουσα της Παλιάς Ηλεκτρικής, κάποιους εναλλακτικούς χώρους μικρότερης χωρητικότητας και μια δυο σχολικές αίθουσες πολλαπλής χρήσης. Επίσης είχε το Αρχαιολογικό Μουσείο Πάφου και δυο τρία μικρότερα όπου και έγιναν μέχρι σήμερα κάποιες αξιόλογες εκδηλώσεις. Αυτά ήταν όλα κι όλα. Και ασφαλώς τα πάντα έπρεπε να ακολουθήσουν τεράστιες ταχύτητες για να φτιαχτούν να σουλουπωθούν και να αποτελέσουν έστω μια υποτυπώδη υποδομή, διότι καλό το «open air factory», όμως, είπαμε, αυτό δεν μπορεί να καλύψει τα πάντα.
Δυστυχώς χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Δυστυχώς όλα ήταν σε μια κατάσταση αλαλούμ και κουτουρού. Άλλοι μιλούσαν για ανέγερση νέου θεάτρου και άλλοι για ανέγερση νέου μουσείου. Άλλοι το μακρύ τους και άλλοι το κοντό τους, χωρίς καμία προεργασία και χωρίς καμία προϋπόθεση για να προχωρήσουν κάποια έργα. Δυστυχώς ακολούθησε μια περίοδος φιλονικιών, προσωπικών ατζέντων, το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, το «κούρεμα» και τέλος τα σκάνδαλα, η σύλληψη Βέργα κτλ.
Με αυτά τα δεδομένα και με τον χρόνο που απόμενε και απομένει μόνο ως άθλος μπορούν να χαρακτηριστούν τα έργα πολιτιστικής υποδομής αλλά και εξωραϊσμού εξωτερικών χώρων, πλατειών, πεζοδρόμων και εμπορικού κέντρου, που αναμένεται να ολοκληρωθούν και να λειτουργήσουν με την έναρξη του 2017. Δυστυχώς σε αυτά τα έργα δεν θα συμπεριλαμβάνεται το νέο δημοτικό θέατρο, αφού το παλιό ουσιαστικά εκθεμελιώθηκε και κατασκευάζεται εκ βάθρων. Με άλλα λόγια η Πάφος το 2017 δεν θα έχει θέατρο. Ίσως αν όλα πάνε καλά να γίνει εκεί η τελετή λήξης.
Και τώρα ας πάμε σε μια άλλη πονεμένη ιστορία. Αυτή του αρχαιολογικού μουσείου Πάφου. Είκοσι χρόνια τώρα αναμένεται η ανακαίνιση του. Είκοσι χρόνια πελαγοδρομήσεις για το αν έπρεπε να κατασκευαστεί νέο μουσείο ή να ανακαινιστεί το παλιό. Είκοσι χρόνια αναμονής κονδυλίων είτε για ανακαίνιση και επέκταση είτε για κατασκευή νέου μουσείου. Και ξαφνικά αποφασίστηκε να ανακαινιστεί και αυτό. Όχι το 2016, ούτε το 2018. Τώρα! Και μόνο ανακαίνιση, όχι και επέκταση που προβλέπουν τα σχέδια. Γι’ αυτήν θα ξανανοίξει το γιαπί σε απροσδιόριστο μελλοντικό χρόνο. Ή θα το γκρεμίσουν για να φτιάξουν καινούργιο. Ή πρώτα θα ανεγείρουν την επέκταση και μετά θα το γκρεμίσουν. Όλα να τα περιμένουμε. Το μουσείο λοιπόν έκλεισε. Τα εκθέματα μεταφέρονται στα υπόγεια, και αναμένεται η έναρξη των εργασιών, οι οποίες, σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα θα ολοκληρωθούν τον Νοέμβριο του 2017. Αν λάβουμε υπόψη και τις συνήθεις καθυστερήσεις καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ολόκληρο το 2017 η Πάφος δεν θα έχει ούτε αρχαιολογικό μουσείο. Εδώ θα λέγαμε, έλεος! Πώς καταλήξαμε και γιατί σ’ αυτό το χρονοδιάγραμμα; Τόσα χρόνια περιμέναμε. Δεν μπορούσε να προγραμματιστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μην χαθούν τα κονδύλια και η ανακαίνιση να γίνει το 2018;
Όταν σε δύο μήνες αναλαμβάνεις τη σκυτάλη της πολιτιστικής πρωτεύουσας, επιστρατεύεις άπασα την πολιτιστική σου υποδομή. Πόσο μάλλον όταν αυτή είναι υποτυπώδης και μετρημένη στα δάχτυλα. Δύο μήνες πριν την εναρκτήρια τελετή δεν κλείνεις και το αρχαιολογικό σου μουσείο. Όλο και κάποιες εκδηλώσεις θα μπορούσαν να γίνουν εκεί, όπως και έγιναν. Έστω και αν η προσφορά του, λόγω αρτηριοσκληρωμένων καταστάσεων, είναι ισχνή, όλο και κάποιοι επισκέπτες θα το αναζητήσουν. Τι θα τους δείξουμε; Κι εκεί σκαλωσιές; Και πάλι έλεος!
