του Χρήστου Χαλικιόπουλου
Tι είπε η εκπρόσωπος του Ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών και σηκώθηκε τόσος κουρνιαχτός από αντιδράσεις και ειρωνείες; Ότι θεωρεί απαράδεκτες τις επίμονες προσπάθειες κάποιων δυτικών για εντατικοποίηση των συνομιλιών και επιβολή λύσης του Κυπριακού, το συντομότερο δυνατό, με κάθε τίμημα. Προσθέτοντας ότι η θνησιμότητα μιας τέτοιας εξωτερικής πίεσης έχει καταδειχθεί από τη θλιβερή τύχη του σχεδίου Ανάν.
Υπάρχει κάτι λάθος σε αυτά που είπε η κ. Ζαχάροβα; Όχι! Είπε αυτά που λένε και οι δικοί μας ηγέτες, όταν αποκλείουν τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα και όταν δηλώνουν ότι η λύση δεν μπορεί να είναι προϊόν εξωτερικών πιέσεων αλλά αποτέλεσμα συμφωνίας μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Η μόνο διαφορά είναι ότι η Ζαχάροβα ως εκπρόσωπος μιας μεγάλης δύναμης έχει την άνεση, όταν θέλει, να λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους.
Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι σε διεθνή ζητήματα όπως το Κυπριακό, που από την έκβασή τους κρίνονται ευρύτερα οικονομικά συμφέροντα και γεωστρατηγικές ισορροπίες, δεν υπάρχουν πιέσεις, παρεμβάσεις, ακόμη και εκβιασμοί; Ασφαλώς και υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Μάλλον αφελείς άνθρωποι, για να μην πούμε άσχετοι περί του πώς λειτουργεί η διεθνής διπλωματία και πώς αντιμετωπίζουν οι μεγάλοι αυτού του πλανήτη τους μικρούς. Φυσικά κάποιοι μπορούν να βαφτίσουν το κρέας ψάρι και τις πιέσεις πατρικές συμβουλές. Δικαίωμά τους. Ας μην ξεχνούν όμως ότι πέρσι τον Γενάρη, όταν η Τουρκία εξέδιδε NAVTEX και το Μπαρμπαρός έκοβε βόλτες στα ανοιχτά της Πάφου, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης σε ένα πρωτοφανές ξέσπασμα, μίλησε για ανοχή των Αμερικάνων και του ΟΗΕ στις τουρκικές προκλήσεις, καθώς και για έμμεσους εκβιασμούς προς τον ίδιο για επάνοδό του στις συνομιλίες. Συμπέρασμα, οι εκβιασμοί και οι πιέσεις δεν υπάρχουν μόνο στη φαντασία του Κρεμλίνου.
Ας έρθουμε όμως στο σημαντικότερο σημείο, που είναι το «τάιμινγκ» των δηλώσεων και στην άποψη κάποιων, ότι αυτές έγιναν τώρα γιατί πλησιάζουμε σε λύση και η Ρωσία δεν θέλει λύση. Δεν θα επικαλεστούμε τα περί παραδοσιακής φιλίας, ούτε φυσικά τις αστείες θεωρίες περί ξανθού γένους κτλ. Αυτά τα επικαλούνται μόνο κάποιοι κολλημένοι, δίνοντας έτσι το δικαίωμα σε κάποιους άλλους από την άλλη πλευρά, να λένε αστειάκια αποφεύγοντας μια σοβαρή συζήτηση. Τα κράτη έχουν συμφέροντα. Και είναι πάνω σε αυτά τα συμφέροντα που καθορίζονται κατά κύριο οι σχέσεις τους με τα άλλα κράτη. Όποιος δεν βλέπει αυτή τη συνάρτηση συμφερόντων και σχέσεων είναι τυφλός! Φυσικά η εξωτερική πολιτική, ιδιαίτερα ενός μεγάλου κράτους και οι σχέσεις του με άλλα κράτη δεν είναι μια υπόθεση που διαμορφώνεται μέσα από περιστασιακούς παράγοντες και κατά πως φυσάει ο άνεμος. Έχει μια συνέπεια διαφορετικά θα έμοιαζε αλλοπρόσαλλη. Και όσο και να προσπαθούν μερικοί να αλλάξουν την Ιστορία η Ρωσία θεωρείται ένας παραδοσιακός φίλος της Κύπρου. Τουλάχιστον δεν έχει να επιδείξει τις βρομιές της εγγλέζικης ή της αμερικάνικης πολιτικής απέναντι στον Κυπριακό Ελληνισμό..
Όμως ας καταλήξουμε στο πιο λογικό συμπέρασμα, ότι η Ρωσία, διαβλέποντας το ενδεχόμενο επιβολής μιας μονόπλευρης νατοϊκής διευθέτησης του Κυπριακού, πρόβαλε την απαίτηση της να έχει ρόλο και λόγο. Εμάς σε τι μας ενοχλεί κάτι τέτοιο; Μήπως η Ε.Ε. της οποίας είμαστε μέλος σήκωσε ανάστημα κάποια στιγμή απέναντι στις νέο-οθωμανικές αντιδημοκρατικές απαιτήσεις της Τουρκίας; Μήπως προτιμούμε μια λύση που θα έρθει όχι από εσωτερική συμφωνία αλλά από εξωτερικές πιέσεις; Μήπως θεωρούμε ότι οι πιέσεις ή και οι εκβιασμοί είναι αναγκαίο κακό για να βρεθεί τέλος πάντων μια λύση και να μην συνομιλούμε ακόμη σαράντα χρόνια; Κι αν υπάρχει έστω μια λογική σ’ αυτή την άποψη, είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι αυτές οι πιέσεις είναι και θα είναι ισοβαρείς και ακριβοδίκαιες τόσο προς εμάς όσο και προς την Τουρκία; Θα ήταν αφελές να θεωρήσουμε ότι στη διεθνή σκηνή έχουμε το ίδιο βάρος με την Τουρκία των 75 εκατομμυρίων και ότι δεν είμαστε ο αδύναμος κρίκος.
Και όταν είσαι ο αδύναμος κρίκος δεν προτιμάς ένα σκηνικό μονομερών πιέσεων. Προτιμάς μια ισορροπία δυνάμεων. Προτιμάς κάπου να υπάρχει ένα αντίβαρο. Η παντοκραττορία του ενός δεν είναι καλή για τους μικρούς. Τα έργα και οι ημέρες του πλανητάρχη Μπους στη Μέση Ανατολή το απέδειξαν με τον πιο κυνικό και βάρβαρο τρόπο.
