(Πεζογράφημα με στοιχεία ευθυμογραφήματος και χρονογραφήματος)
Τα χρόνια μετά το 1974 περνούσαν δύσκολα, βασανιστικάστην Κύπρο. Ειδικά για τους ξεριζωμένους πρόσφυγες, που είχαν συγκεντρωθεί αρχικά σε καταυλισμούς και μετά στα στενάχωρα σπίτια των προσφυγικών συνοικισμών. Περισσότερο όμως από τις δύσκολες συνθήκες που είχαν να αντιμετωπίσουν, τους έτρωγε ο καημός της επιστροφής.
Και ώσπου έβλεπαν στον Πενταδάκτυλο να χαράσσονται τουρκικά συνθήματα και σημαίες και με τον καιρό αυτές να φωταγωγούνται, η ελπίδα να γυρίσουν στα χωριά τους έσβηνε μέρα με την μέρα και το μαράζι έτρωγε τα σωθικά τους.
Ταυτόχρονα τα στρατόπεδα των Τούρκων στα κατεχόμενα εξοπλίζονταν συνέχεια με σύγχρονα όπλα και με περισσότερους στρατιώτες, ενώ οι νέες εγκαταστάσεις τους ξεφύτρωναν σε πολλούς τόπους. Η τουρκοποίηση των κατεχομένων απλωνόταν παντού.
Στα σπίτια των Κυπρίων είχαν εγκατασταθεί έποικοι, οι οποίοι αυξάνονταν κατά χιλιάδες χρόνο με τον χρόνο. Η Κερύνεια είχε γίνει Γκίρνε, η ΜόρφουΓκιουζέλιουρτ και η Αμμόχωστος Γκαζιμαγκούσα. Οι εκκλησίες στα κατεχόμενα εδάφη είχανκαταστραφεί, ενώ οι ιμάμηδες πλήθαιναν συνεχώς.
Ο κόσμος της Κύπρου στα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή έκανε πορείες διαμαρτυρίας και συχνά οι εκάστοτε κυβερνήσεις διαμαρτύρονταν στα Ηνωμένα Έθνη. Στην συνέχεια όμως το αγωνιστικό πνεύμα έσβησε και οι κινητοποιήσεις αραίωσαν όπως οι βροχοπτώσεις, που τα τελευταία χρόνια είχαν γίνει σπάνιο φαινόμενο.
Παντού πλανιόταν ο μαρασμός – στην φύση, στην οικονομία και το χειρότερο – στις ψυχές των ανθρώπων. Και ενώ όλα φαίνονταν καταδικασμένα, μια σπίθα ελπίδας ξεπήδησε από την πρόοδο των συνομιλιών μεταξύ της ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής πλευράς, που τον τελευταίο καιρό προχωρούσαν με ρυθμό. Ακόμα περισσότερο όταν ανέλαβε τα ηνία των Ηνωμένων Εθνών ο νέος Γενικός γραμματέας.
Αυτός ήταν ένας άντρας σοβαρός και ενίσχυε τις προσπάθειες του εκπροσώπου του στην Κύπρο. Πέρα από αυτό κατόρθωσε να επηρεάσει τον Τούρκο πρόεδρο να δει ως εφαρμόσιμη μια λύση χωρίς εγγυήσεις και στρατεύματα εκ μέρους της Τουρκίας και να οδηγήσει τις δύο πλευρές σε διεθνείς διασκέψεις στην Ελβετία.
Στην Κύπρο ταυτόχρονα επικρατούσε ένα κλίμα ομοφωνίας μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων και οι φωνές των απορριπτικών της λύσης είχαν σιγήσει κάπως. Δικοινοτικές ομάδες διοργάνωναν διάφορες εκδηλώσεις σε καίρια σημεία και όλα αυτά δυνάμωναν την ελπίδα ότι η Κύπρος θα έφτανε σύντομα σε λύση επανένωσης. Εκ μέρους των μεγάλων δυνάμεων η υποστήριξη των συνομιλιών ήταν δεδομένη.
Αν οι δύο πλευρές παρέμεναν σταθερές σε αυτές, εντός του χρόνου θα έφταναν στην λύση.Για όλα αυτάο υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας δεν ένιωθε καθόλου άνετα.
Ώρες-ώρες τον κυρίευε τέτοια αγωνία για τις υποχωρήσεις του πολυχρονεμένου Σουλτάνου του, που μια μέρα τόλμησε να την εκφράσει μπροστά του. Αυτός τον άκουσε γαλήνιος και τον καθησύχασε:-Αγαπητέ μου υπουργέ, άδικα ανησυχείς. Ο Αλλάχ ήταν, είναι και θα είναι μαζί μας πάντα.-Επιτρέψτε μου να ρωτήσω, πολυχρονεμένε μου Σουλτάνε, πώς το ξέρουμε αυτό;-Μέχρι σήμερα αυτό έδειξαν και δείχνουν τα γεγονότα.
Θυμήσου πως όταν άρχισαν οι συνομιλίες από την ελληνοκυπριακή πλευρά ο πρόεδρός της ήθελε πρώτα να αποσύρουμε τους στρατούς μας και μετά να υπογράψουμε. Πράγμα πρωτάκουστο στην διεθνή διπλωματία. Μετά όταν ο επόμενος πρόεδρος έφτασε πολύ κοντά στην υπογραφή της λύσης, τον εκτόπισε ένας άλλος πρόεδρος, ο οποίος είχε κατηγορήσει την συμφωνία που θα υπέγραφε ο προκάτοχός του ως ακατάλληλη, ενώ λίγους μήνες πριν ισχυριζόταν ότι ήταν σωστή. Και αυτό το έκανε για να πάρει την καρέκλα της προεδρίας.
Στην συνέχεια ο ίδιος, όταν έβαλε την Κύπρο στην Ευρώπη, κατάλαβε ότι η διχοτόμηση δεν λειτουργούσε προς όφελος της χώρας του και προσπάθησε να λύσει το Κυπριακό.
Εμείς, βέβαια, ψιθυρίσαμε σε κάποιους των Ηνωμένων Εθνών να μην τα δώσουν όλα στους Κυπρίους στο σχέδιο λύσης. Και έτσι ο μεθεπόμενος πρόεδρος της ελληνοκυπριακής διοίκησης με αφορμή τα αδύνατα σημεία του σχεδίου βροντοφώναξε ΟΧΙ σ’ αυτό και επηρέασε τον λαό του να κάνει το ίδιο στο δημοψήφισμα που ακολούθησε.
Εμείς βέβαια γνωρίζαμε από πριν ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα, αφού είχαμε βρεθεί στο κτήμα του ελληνοκύπριου ηγέτη, όπου συνομιλήσαμε και καταλάβαμε τις προθέσεις του. Έτσι εμείς ψηφίσαμε «ΝΑΙ» και φανήκαμε ότι είμαστε εντάξει μπροστά στην διεθνή κοινότητα. Να μην πολυλογώ, ο σημερινός πρόεδρος που φώναζε δυνατά ΝΑΙ στην λύση, όταν ο πιο προηγούμενος βροντοφώναζε ΟΧΙ,έχει μια τρομερή προσκόλληση με την καρέκλα του προεδρικού και θα δεις ότι για να την ξανακερδίσει θα βρει μια δικαιολογία να μην λύσει το Κυπριακό.-Και όμως μέχρι σήμερα δείχνει ότι θέλει την λύση.
Ναι, αυτά δείχνει, αλλά το πνεύμα του Καραγκιόζ-Καρεκλά τον κρατάει δεμένο με την προεδρική καρέκλα και για αυτό συμφώνησε με τον υπουργό εξωτερικών της Ελλάδας να φέρνει συνεχώς εμπόδια στις συνομιλίες. Εξάλλου μην ξεχνάς ποια είναι η στάση του τελευταία,ενώ πρότεινε πρόσφατα το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950 να γιορτάζεται στα κυπριακά σχολεία. Και η πλειοψηφία των βουλευτών το ψήφισε. Που σημαίνει ότι ούτε ο ίδιος, ούτε και οι βουλευτές του θέλουν την λύση.
Έτσι, αγαπημένε μου υπουργέ, μην ανησυχείς για τίποτα. Εμείς θα κάνουμε τον καλό μπροστά στα Ηνωμένα Έθνη, η ελληνοκυπριακή διοίκηση θα κάνει πίσω από τις συνομιλίες και μετά θα ολοκληρώσουμε τα έργα μας στην Κύπρο, που δεν είναι λίγα.
Τώρα έχουμε και το υγραέριο που μας ανήκει, επειδή ο Αλλάχ θέλει από μας να ξαναχτίσουμε την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτά προς το παρόν και να μην φοβηθείς στην Ελβετία να υποσχεθείς ότι θα αποσύρουμε τον στρατό και τις εγγυήσεις μας από την Κύπρο. Θα αφήσουμε απλώς ένα άγημα που θα προστατεύει τα αδέρφια μας τους Τουρκοκυπρίους από τους εθνικιστές εκεί. Ο υπουργός ησύχασε και άρχισε να ετοιμάζει τις προτάσεις του όπως τον συμβούλεψε ο Σουλτάνος.
Την ίδια ώρα ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας πηγαινοερχόταν στο γραφείο του στο προεδρικό. Σκεφτόταν και κάπνιζε. Κάπνιζε και σκεφτόταν. Κατέβαζε τα ποτήρια με το ουίσκι και γύριζε στο μυαλό του την επικείμενη συνάντηση με την τουρκική πλευρά στην Ελβετία, όπου θα έπρεπε να βάλει την υπογραφήτου για την συνέχεια και ολοκλήρωση των συνομιλιών. Κάθισε στην πολυθρόνα. Τα βλέφαρά του βάραιναν. Και τότε το πνεύμα του Καραγκιόζ-Καρεκλά του μίλησε:-Καταλαβαίνεις, αξιότιμε Πρόεδρε, τι πας να κάνεις στην Ελβετία; Καταλαβαίνεις ότι θα χάσεις τα πάντα με την υπογραφή σου;
Και την προεδρία και το προεδρικό; Και τι να πούμε για τα διάφορα, διοικητικά συμβούλια, που θα σε βγάλουν και προδότη, επειδή θα μοιράζεσαι την εξουσία με τον ηγέτη της άλλης πλευράς;
Σκέψου το ξανά. Μόνο ένας άφρων θα ξέγραφε τα καλούδια της θέσης του για να υπογράψει μια τέτοια συμφωνία.Με βαρύ το κεφάλι ο πρόεδρος μισάνοιξε τα μάτια του και κοίταξε το μπουκάλι. Να πιει άραγε ακόμα ένα, σκεφτόταν. Στο τέλος το κατέβασε και άρχισε να ονειρεύεται ότι βρισκόταν στο σπίτι του, μακριά από το προεδρικό, μακριά από την εξουσία και ένιωσε τόσο δυστυχισμένος, που η καρδιά του ράγισε. Έντρομος ξύπνησε. Εκείνη την στιγμή πήρε την απόφασή του – δεν θα έβαζε καμιά υπογραφή. Θα αγωνιζόταν με νύχια και με δόντια για να ξαναβγεί πρόεδρος. Επειδή αυτή η θέση του άξιζε. Όσο για τους υπηκόους του, θα τους υποσχόταν ότι θα πήγαινε για λύση όταν οι συνθήκες το επέτρεπαν.
Το πρωί όμως, εκεί που νόμιζε ότι ξεκαθάρισε με τον εαυτό του, μια αμφιβολία άρχισε να τον ενοχλεί. Και αυτή η αμφιβολία αφορούσε την απόφασή του για την συνέχεια των συνομιλιών. Μήπως τελικά θα ήταν καλύτερα να τις συνεχίσει; Άναψε τσιγάρο. Έβαλε και λίγο ουίσκι στο ποτήρι. Όλα τα γύριζε στο μυαλό του. Μισοζαλισμένος βυθίστηκε πάλι στην πολυθρόνα. Και τότε εμφανίστηκε μπροστά του η μορφή ενός γέροντα. Τον πλησίασε και μετά μίλησε: -Είμαι ο γέροντας Παΐσιος και έρχομαι να σε βγάλω από τον βασανιστικό προβληματισμό σου για την λύση του Κυπριακού. Μην ανησυχείς για την υπογραφή αν πρέπει ή δεν πρέπει να την βάλεις, γιατί οι Τούρκοι θα φύγουν ούτως ή άλλως από μόνοι τους και η Κύπρος θα ελευθερωθεί. -Γέροντά μου, Άγιε Παΐσιε, πόσο συγκινήθηκα που ήρθες και με φώτισες. Σ’ ευχαριστώ. Σε λίγο η μορφή του ξεθώριασε.
Ο πρόεδρος άνοιξε τα μάτια του. Αυτήν την φορά είχε αποφασίσει οριστικά. Δεν θα υπέγραφε, αφού ήταν και θέλημα Θεού οι Τούρκοι να αφήσουν ελεύθερη την Κύπρο.
Όταν βρέθηκε στην Ελβετία και η απόφασή του έγινε γνωστή, ο υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας μουρμούρισε σιγανά: «Πολυχρονεμένε μου Σουλτάνε, πόσο καλά ξέρεις τους διοικητές της ελληνοκυπριακής πλευράς! Πόσο σωστά με συμβούλεψες!»
Οι συνομιλίες διακόπηκαν. Η είδησή τους δεν άργησε να φτάσει στην νήσο των Αγίων και απλώθηκε εκεί σαν καταχνιά, σαν σύννεφο σκόνης από την Αφρική, που δεν έλεγε να σηκωθεί. Ο Απόστολος Αντρέας σκυθρώπιασε. Τα αδέρφια του οι Άγιοι των κατεχόμενων, ρημαγμένων εκκλησιών βαρυγγομούσαν. Δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι οι εκκλησίες τους θα έμειναν ερημωμένες, βουβές, αλειτούργητες για πάντα. Και εκεί που είχαν συγκεντρωθεί γύρω από τον Θεό για να πουν τον πόνο τους, ακούστηκε η φωνή του Αποστόλου Ανδρέα:-Αδελφοί μου Άγιοι, Θεέ μου, μας ξεγέλασε ο τωρινός πρόεδρος ότι προσπαθούσε για την λύση του κυπριακού και εγώ νιώθω πολύ στενοχωρημένος για τους ναούς μας που ερημώνουν μέρα με την μέρα, μα και για την μοίρα των Κυπρίων που διαγράφεται δυσοίωνη και τραγική.
Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε όταν ο πρόεδρος κλωτσάει τις συνομιλίες, ενώ οι Τούρκοι εδραιώνονται συνεχώς στις θέσεις τους; Ακούγοντάς τον έμειναν όλοι σκεφτικοί γιατί ήταν πραγματικά ακατόρθωτο να γίνει οτιδήποτε δίχως την θέληση του προέδρου. Βυθίστηκαν σε μια σιωπή που κράτησε πολλή ώρα. Στο τέλος ο Θεός αποφάνθηκε: -Τέκνα μου αγαπημένα, άγιοι και απόστολοι, νομίζω πως πρέπει να δουλέψουμε όλοι ανεξαιρέτως με όλους για να βοηθήσουμε τους Κύπριους να ψηφίσουν σωστά αν θέλουν να έχουν μέλλον. Σκέφτομαι ότι ο Απόστολος Αντρέας θα μπορούσε να εμπνεύσει τους Αντρέηδες και τις Αντρούλλες, ο Άγιος Κωνσταντίνος τους Κωνσταντίνους και Κωνσταντίνες, ο Άγιος Νεόφυτος τους Νεόφυτους και έτσι θα καλύψουμε σχεδόν όλο τον πληθυσμό της Κύπρου. Ας εμπνεύσουμε τον κόσμο να ψηφίσει τον πρόεδρο της λύσης και αυτός φαίνεται ευδιάκριτα ποιος είναι. Είναι η τελευταία ευκαιρία να δούμε το νησί ελεύθερο με τις καμπάνες να χτυπούν χαρμόσυνα στις εκκλησίες μας.
Μετά συνέχισε τον λόγο του: -Εγώ εκ μέρους μου θα μιλήσω με τον ίδιο τον πρόεδρο της δημοκρατίας και θα του κάνω ξεκάθαρο ότι αν συνεχίσει την τωρινή πολιτική του θα πάθει αυτά που έπαθαν οι προκάτοχοί του,εκεί που αρνήθηκαν να προσπαθήσουν να βρουν λύση στο κυπριακό, ενώ είχαν τόσες ευκαιρίες. Τέλειωσε τον λόγο του ο Θεός, ευλόγησε τους Αγίους και τους προέτρεψε να πιάσουν αμέσως δουλειά, με ζήλο, γιατί δεν ήταν σίγουρο ότι ο πρόεδρος θα πείθονταν για το σωστό. Αυτός με την σειρά του εμφανίστηκε στα όνειρα του και άρχισε να του μιλά για να τον κάνει να συνειδητοποιήσει ότι ήταν η τελευταία ευκαιρία για το κυπριακό. -Απευθύνω τον λόγο μου προς εσένα τον πρόεδρο της Κυπριακής δημοκρατίας να σκεφτείς διπλά για την απόσυρσή σου από τις συνομιλίες, ενώ ο Γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών και όλοι οι διεθνείς παράγοντες τις ενθαρρύνουν να συνεχιστούν και μάλιστα προς όφελος του λαού σου.
Όλες οι συγκυρίες είναι υπέρ της Κύπρου που όταν επανενωθεί, τότε μόνο θα ευημερήσει και θα προκόψει.
Τότε μόνο θα αρχίσουν να επουλώνονται οι πληγές του παρελθόντος, μεταξύ Ελληνοκυπριών και Τουρκοκυπρίων.
Τότε μόνο θα χτυπήσουν χαρμόσυνα οι καμπάνες των εκκλησιών μας. Μην αφήνεις να χαθεί και αυτή η ευκαιρία, γιατί είναι η τελευταία. Άκουγε σκεφτικός ο πρόεδρος, μετά θυμήθηκε τον Άγιο Παΐσιο και την προφητεία του και είπε: -Αφού είναι δικό σου θέλημα να ελευθερωθούμε και να διαφεντέψουμε την χώρα μας όπως θέλουμε, γιατί είναι ανάγκη να υπογράψουμε μια λύση που έχει τόσα αδύνατα σημεία; Αυτό μου μήνυσε ο ίδιος ο Άγιος Παΐσιος.
Ο Θεός τότε ύψωσε την φωνή τουκαι αποφάνθηκε: -Δεν είναι λόγια του Άγιου αυτά, αλλά κατασκευάσματα της εκκλησίας σας για να αποκοιμηθείτε και να μην κάνετε τίποτα. Δυστυχώς πολλοί αξιωματούχοι της, με επικεφαλής τον ανώτερο της θεωρούν ότι είναι πιο σημαντικό να περιφρουρήσουν τις περιουσίες και την εξουσία τους παρά να επανενωθεί η νήσος.
Γιατί έτσι πιστεύουν ότι δεν θα έχουν ανταγωνισμό από τις κατεχόμενες περιοχές, που αν απελευθερωθούν θα τραβήξουν εκεί τον τουρισμό και τις επενδύσεις. Και Εγώ είμαι βαθύτατα θλιμμένος για την κατάντια της, όπως και για την κατάντια όλων από εσάς που προτιμήσατε την εξουσία παρά το καλό της πατρίδας σας. Είμαι θλιμμένος και αγανακτισμένος που δεν κατανοείτε τα σημάδια που σας έστελνα για να κάνετε το σωστό και θα είμαι ακόμα πιο οργισμένος αν συνεχίσετε να κάνετε του κεφαλιού σας, γράφοντας στα παλαιότερα σας πρώτα από όλα Εμένα και δεύτερον τον κόσμο της Κύπρου. -Δηλαδή ποια ήταν αυτά τα σημάδια; Τόλμησε να ρωτήσει ο πρόεδρος. -Σκέψου απλά ποιο ήταν το τέλος όλων αυτών που αρνήθηκαν να λύσουν το κυπριακό, ενώ υπήρχαν καλύτερα σχέδια μπροστά τους και ποια ήταν η στάση της διεθνούς κοινότητας απέναντι στην Κύπρο μέχρι σήμερα. Θυμήσου σε ποιον πρόεδρο οι βροχοπτώσεις ήταν επαρκείς και σε ποιον επικρατούσε η ξηρασία. Και εσύ ξαναξεκίνα τις συνομιλίες πριν είναι αργά, πριν κερδίσει η Τουρκία έδαφος με την στάση που τήρησε. Έχεις χρέος μπροστά στον λαό σου, εκεί που φώναζες στην πλατεία Ελευθερίας το ηχηρό ΝΑΙ, να μην τον διαψεύσεις, αλλά να τον προστατέψεις από τον τουρκικό επεκτατισμό που δεν έχει όρια.
Μετά η μορφή Του απομακρύνθηκε. Ο πρόεδρος ξύπνησε και ένας βαρύς προβληματισμός άρχισε να τον απασχολεί. Σηκώθηκε, πλησίασε το τραπεζάκι, όπου είχε τα τσιγάρα του. Η ματιά του έπεσε στο μπουκάλι με το ουίσκι που ήταν σχεδόν άδειο. Και τότε μουρμούρισε στον εαυτό του: -Καιρός να το κόψω το καταραμένο, που μου έφερε αυτόν τον εφιάλτη με τον μεταμφιεσμένο σε Θεό διάβολο.Άκουσον, άκουσον η εκκλησία μας να προτιμάει τις περιουσίες της παρά την απελευθέρωση του τόπου, λες και δεν είναι περιουσίες της και οι εκκλησίες της στα κατεχόμενα! Σε λίγο φώναξε την καθαρίστρια και της είπε να πάρει όλα τα ποτά από το γραφείο του. Όσα για τα τσιγάρα θα τα έκοβε και αυτά πολύ σύντομα, αμέσως μετά τις εκλογές, όταν θα ξανάβγαινε πρόεδρος…
