Της Τζούλης Χρίστου
Επειδή κάποιοι το ‘χαν απωθημένο να κάνουν καριέρα σε τσίρκο και επειδή από μωρά θαμπώνονταν από τα φώτα και το χειροκρότημα και «έφαγαν πόρτα», βρήκαν τώρα την ευκαιρία – όπως νομίζουν – να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Αναφέρομαι στους ζογκλέρ, γελωτοποιούς, ακροβάτες, θηριοδαμαστές, λιοντάρια που υποτάσσονται από φόβο και τους παλιάτσους που παρακολουθούμε εδώ και λίγο καιρό να μοστράρουν σαν εν δυνάμει υποψήφιοι για τις εκλογές. Τα μάτια όμως λένε πάντα την αλήθεια.
Άσχετοι, άτομα χωρίς ικανότητες και γνώσεις, κινητές «τράμπες» και φαντασμένοι ράβουν από καιρού κοστούμια εάν δεν το έχουν κάνει ήδη. Προσέξετε μόνο να μην φέρουν την υπογραφή κανενός επώνυμου οίκου, γιατί περίοδο οικονομικής κρίσης διανύουμε και δε λέει να κάνουμε σπατάλες. Και το χειρότερο απ’ όλα που αγγίζει τα όρια της κωμωδίας και ξεπερνά αυτά της τραγωδίας είναι ότι νομίζουν ότι θα εκλεγούν και έχουν πείσει τους εαυτούς τους ότι είναι μακράν καλύτεροι από τους υπόλοιπους. Να γελάσεις; Να κλάψεις; Να κλάψεις από τα γέλια ή να κλάψεις για την κατάντια μας ή για το μέλλον μας, όπως αυτό προδιαγράφεται σε περίπτωση εκλογής τους; Έλα, ντέ; Όπως το πάρει ο καθένας. Περί ορέξεως, άλλωστε, κολοκυθόπιτα.
Συμβούλια τσίρκα. Φαίνεται, όμως, να ξεχνούν ορισμένοι ότι όταν τα φώτα σβήσουν και οι κερκίδες αδειάσουν μένουν μόνοι με τον εαυτό τους και η μοναξιά σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αφόρητη και η σιωπή από τα άδεια καθίσματα εκκωφαντική. Τόσο, που κλείνουν ασφυκτικά τα αυτιά με τα χέρια και τα μάτια για να συνεχίσουν να ζουν την ψευδαίσθηση ενός κοινού που τους παρακολουθεί εκστατικά.
Και φυσικά υπάρχουν και αξιόλογα άτομα, υποψήφιοι με όραμα, γνώσεις, ικανότητες να προσφέρουν, άτομα προσγειωμένα και έντιμα, τα οποία αδικούνται μέσα στα μεγάλα αυτά φυτώρια.
Μπορεί ο κλόουν να κάνει πάντα τους άλλους να γελούν, ωστόσο, όταν βγάλει τις μπογιές μένει γυμνή η ψυχή του. Και δεν υπάρχει πιο θλιβερή εικόνα από ένα θλιμμένο κλόουν.
