Ο Γιώργος Σαββινίδης ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία απο την Πάφο και συγκεκριμένα απο το Κανάλι ΩΜΕΓΑ ενώ σήμερα μετά απο μια σταθερά ανοδική πορεία στον χώρο της δημοσιογραφίας μπόρεσε να βρίσκεται “πίσω” απο τα θέματα Πολιτισμού της εφημερίδας Ο Φιλελεύθερος.
Η γνώμη του, ειδικά στα Πολιτιστικά, μετράει και δεν είναι λίγοι εκείνοι που πολλές φορές κρέμμονται απο τα χείλη του για μια καλή κουβέντα ή ένα αφιέρωμα σε μια εκδήλωση, ένα καλλιτέχνη ή μια πόλη ολόκληρη. Το άρθρο του για την Πάφο πλήρες, τεκμηριωμένο και απο έναν αρθρογράφο που έζησε την Πάφο εντός, εκτός και κυρίως επι τα αυτά!
Η εκδίκηση της Πάφου [Γιώργος Σαββινίδης]Για την πόλη του Αγαπήνορα δεν χρειαζόμαστε πλέον θεώρηση διαβατηρίου στη σήραγγα. Στην ΕΕ διακινείσαι και με ταυτότητα…
Μέχρι πριν από λίγους μήνες, για να εξορμήσει κάποιος από την υπόλοιπη Κύπρο στην Πάφο, αν δεν συνέτρεχαν αυστηρά επαγγελματικοί λόγοι, θα ήταν: α) για καμιά τσάρκα στο γραφικό λιμανάκι, β) για κανένα διήμερο (το πολύ) ξέσκασμα σε κάποιο από τα πολλά ξενοδοχεία της πόλης, γ) για ψάρι στο Λατσί, δ) για καμιά περιπέτεια στη φύση του Ακάμα. Άντε, ας βάλουμε και ε) για τους πιο σκληροπυρηνικούς, το καθιερωμένο τριήμερο της όπερας κάθε Σεπτέμβρη.
Ακόμη και σήμερα κυκλοφορούν ανάμεσά μας αυτοί που δεν έχουν χωνέψει ότι η Πάφος είναι η εν ενεργεία Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Όχι μόνο γιατί δεν έχουν ιδέα ποια είναι η σημασία του θεσμού, ή επειδή ακούγεται πολύ βαρύγδουπο για να το πιστέψουν, αλλά και γιατί ΔΕΝ έγινε η δική τους πόλη. Ή απλώς διότι αρέσκονται να ισοπεδώνουν τα πάντα και θεωρούν ότι η Πάφος είχε αποτύχει πριν ακόμη αναλάβει.
Είναι δεδομένο ότι η Λευκωσία, όπως και η Λεμεσός, θα είχαν πολλά να κερδίσουν από το χρίσμα. Ειδικά η διαιρεμένη μας πρωτεύουσα, η οποία πνιγμένη στις ίδιές της τις αντιφάσεις, βρίσκεται σήμερα σε απόγνωση όσον αφορά έργα που είτε καθυστέρησαν απελπιστικά, είτε παραμένουν προς το παρόν στα χαρτιά. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει βέβαια πόσο θα είχαν προχωρήσει σε περίπτωση που η Λευκωσία λάμβανε το χρίσμα, που πολλοί πίστεψαν ότι της ανήκε δικαιωματικά και το είχε στο τσεπάκι της.
Η δική μου γνώμη ήταν εξαρχής, και παραμένει, πως η Πάφος είχε ανάγκη περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη πόλη σ’ αυτή τη φάση της ιστορίας της να αναλάβει τη μεγάλη ευθύνη. Μπορεί ακόμη και τώρα που πληκτρολογούνται αυτές οι γραμμές να απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί έτοιμη με όρους τεχνογνωσίας και επάρκειας του προσωπικού, ειδικότερα όσον αφορά το τεράστιο οργανωτικό φορτίο. Μπορεί οι καθυστερήσεις στην παράδοση των πολιτιστικών υποδομών να πονοκεφαλιάζουν τους εμπλεκόμενους και η πόλη να εξακολουθεί να μοιάζει με εργοτάξιο. Αλλά θα πάρει χρόνια μέχρι να συνειδητοποιήσουμε όλοι πόσο πολύτιμο είναι το κληροδότημα του θεσμού για την πόλη.
Στο παρόν στάδιο η περιοχή απολαμβάνει τη γιορτή της, ζώντας πρωτόγνωρες και ίσως ανεπανάληπτες στιγμές όσον αφορά την καλλιτεχνική δράση. Μεγαλεία σαν αυτά που έζησε το Αρχαίο Ωδείο τις δυο βραδιές με τις Τρωάδες θα μνημονεύονται για χρόνια. Αρκεί να δει κανείς την αγωνία των θεατρόφιλων, π.χ. της Αθήνας, για το αν και πότε θα παρουσιαστεί αυτή η παραγωγή στα μέρη τους, και θα καταλάβει.
Αλλά μην πάτε μακριά. Πολλοί φίλοι του θεάτρου από τη Λευκωσία και άλλες περιοχές του νησιού ένιωσαν φθόνο και διερωτήθηκαν γιατί η παράσταση, αφού πήγε στην ταπεινή Πάφο, να μην έρθει και έξω από το σπίτι τους. Κάποιοι από αυτούς θα ενοχλούνταν λιγότερο να πεταχτούν μέχρι την Αθήνα και την Επίδαυρο για τον ίδιο λόγο. Πολλοί βέβαια είχαν γνώση ότι δεν χρειάζεται να πάρει κανείς… τον Υπερσιβηρικό και να διασχίσει οκτώ χρονικές ζώνες προκειμένου να φτάσει στα δυτικά παράλια της μεγαλονήσου. Κι άλλοι τόσοι προσπάθησαν, αλλά άργησαν και τελικά δεν βρήκαν ένα από τα μαγικά χαρτάκια για το Ωδείο.
Να λοιπόν που η Πάφος έγινε σημείο αναφοράς και μπήκε για τα καλά στον πολιτιστικό μας χάρτη. Και ναι, πολλοί σκεφτόμαστε την ταλαιπωρία, τις βενζίνες, τον προγραμματισμό και θα προτιμούσαμε να την είχαμε πιο κοντά. Δεν θα έπρεπε όμως να αναλογιστούμε και τους κατοίκους της Πάφου, που δεκαετίες τώρα βρίσκονται εκτός νυμφώνος σε σχέση με την πολιτιστική δραστηριότητα; Με ευθύνη εν μέρει και της τοπικής κοινωνίας, είναι η μόνη πόλη από τις μεγάλες της ελεύθερης Κύπρου που δεν έχει επαγγελματικό θεατρικό θίασο –παρά τις προσπάθειες που έγιναν κατά καιρούς, ενώ πριν λίγα χρόνια δεν είχε ούτε κινηματογράφο. Επίσης είναι παραδοσιακά ο φτωχός συγγενής στον διαμοιρασμό των καλλιτεχνικών δράσεων στα κρατικά φεστιβάλ, με μόνη εξαίρεση το Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος. Ήγγικεν η ώρα, λοιπόν, να πάρει εκδίκηση.
