Η κοινωνία μας είναι σήμερα με τέτοιο τρόπο δομημένη που δυστυχώς ζούμε στην εποχή του φαίνεσθαι. Ενός φαίνεσθαι που πολλές φορές τείνει να γίνει (αν δεν έγινε) πιο δυνατό από την ίδια την πραγματικότητα και τα δεδομένα αυτά καθέ αυτά. Μπήκε σε τέτοιο βαθμό στη ζωή μας το διαδίκτυο και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης που πλέον κάποιοι εξ ημών αντί να συστηνόμαστε με την πραγματική μας ιδιότητα συστηνόμαστε ως διαχειριστές σελίδων του Facebook, ως συντονιστές σε γκρουπς, ως ινφλουένσερς (έχουμε και τέτοιους) και ότι άλλο μπορεί να φανταστείτε. Η ακαδημαϊκή ή η επαγγελματική ιδιότητα του δίπλα μας, σήμερα, τυγχάνει πλέον αισθητή αμφισβήτηση από το κατά πόσο αυτός συμφωνεί μαζί μας σε ένα δημοσίευμα, σε ένα σχόλιο, μια κοινοποίηση ή έστω σε ένα βίντεο που βρέθηκε στο …διαδικτυακό μας δρόμο.
Πλέον όλοι γίναμε όλα και όλα τα ξέρουμε.
Έχουμε άποψη και για τους φόνους, και για τις απεργείες και για τις συγκοινωνίες και για τα οικονομικά. Πλέον αγόγγυστα μοιράζουμε “μούτζες” (διαδικτυακά) σε κάθε διαφωνούντα, χαρακτηρίζουμε με κάθε λογής επίθετο όποιον δεν συμφωνεί μαζί μας και μοιράζουμε αφορισμούς σε όσους διανοηθούν να μας κάνουν κριτική.
Πλέον, λυπάμαι να παρατηρήσω, έχουμε περισσότερες απόψεις για πολεοδομικά θέματα από τους Αρχιτέκτονες και τους Πολιτικούς Μηχανικούς, έχουμε καλύτερη και πιο ισορροπημένη θέση από τους Νομικούς και τους Συνταγματολόγους για ένα ποινικό θέμα ή για το Σϋνταγμα, έχουμε πιο σφαιρική (τρομάρα μας) άποψη για ένα δρόμο απο ένα Συγκοινωνιολόγο.
Πλέον με την απάθειά μας για αλλαγή και για βελτίωση της ζωής μας ή της ζωής των παιδιών, με την “ωχαδελφίστικη” αδράνειά μας ή την αδιαφορία που μας επέβαλε η ρουτίνα και η πίεση της καθημερινότητά επιτρέπουμε σε κάθε “κακό πωλητή” να παρουσιάζεται ως πολυβραβευμένος και να μας πλασάρει την πραμάτεια του, έστω και χαλασμένη, ως την καλύτερη.
Αφήσαμε με τους ρυθμούς στους οποίους επιτρέψαμε να μπει η ζωή μας τους διάφορους επιτήδειους να βγουν μπροστά και να παρουσιαστούν ως οι πεφωτισμένοι σωτήρες μας. Τους “επιτρέψαμε” να βγάζουν φωτογραφίες μπροστά απο ένα κοινωνικό πρόβλημα, έξω από ένα Νοσοκομείο, μια σχολική αυλή, ένα δημόσιο δρόμο ή όπου αλλού και να μας πλασάρονται ως οι σωτήρες μας. Σωτήρες που δεν έχουν όμως να προτείνουν λύσεις. Αυτόφωτοι λυτρωτές που δεν έχουν να επιδείξουν καινοτόμες εισηγήσεις ή προτάσεις που θα μας βγάλουν από το τέλμα. Μάλιστα όχι μόνο δεν τους δυσκολέψαμε, για να έχουμε και το κεφάλι μας ήσυχό, τους κάναμε και LIKE και τους δώσαμε να πιστέψουν (το πίστεψαν) ότι είναι και καλοί πωλητές.
Δυστυχώς δεν μετετράπησαν σε μια νύκτα (βάλτε εσείς τον χρονικό προσδιορισμό που σας εκφράζει) αυτοί σε καλοί πωλητές, εμείς γίναμε με την ανοχή μας κακοί και άσχετοι αγοραστές! Ο νοών νοείτο…
Υ.Γ. Δεν διεκδικώ τίποτα μέσα από αυτήν μου την γραπτή παρέμβαση, απλά ήθελα να θυμίσω σε κάποιους ότι έχουν γνώση οι φύλακες!
Μάριος Δ. Ιγνατίου,
Δημοσιογράφος, Αρχισυντάκτης PafosPress
