Είναι φορές που η δουλειά ενός δημοσιογράφου είναι τόσο σκληρή και τόσο δύσκολη που δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε τον πόνο ούτε τα λόγια γράφοντας μια δυσάρεστη είδηση.
Ο Φίλιππος Χατζηφιλίππου, ο 28χρονος που είναι το νέο θύμα της ασφάλτου δεν είναι για τον γράφοντα άλλο ένα τροχαίο δυστύχημα. Δεν είναι μια ακόμη δυσάρεστη είδηση, δεν είναι ακόμη μια δημοσίευση που “πρέπει” να γίνει.
Ο Φίλιππος μας, το καλό και ευγενικό αυτό νέο παιδί που πλέον βρίσκεται στον Παράδεισο είναι για μένα ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Της απέναντι για να ακριβολογώ. Κυριολεκτικά όμως της απέναντι.
Ο Φίλιππος, ο γιος του Ανδρέα και της Άννας Χατζηφιλίππου από την Αγία Μαρίνα Χρυσοχούς, ο γείτονας μας, το ευγενικό και καλοσυνάτο αγόρι που μεγάλωσε στην ίδια γειτονιά μαζί μας, που μοιραστήκαμε μαζί τα ίδια καλοκαιρινά παιχνίδια και όνειρα στο χωριό, που την μια ήμασταν από πάνω στο σπίτι του και την άλλη από κάτω στο σπίτι του παππού, δεν είναι πια μαζί μας.
Γιατί, Γιατί, Γιατί; Χιλιάδες τα αναπάντητα Γιατί.
Πως μπορεί Θεέ μου να αντέξει κανείς τόσο πόνο; Πως μπορεί Θεέ μου κανείς να διαχειριστεί τόση θλίψη; Ένα νέο παιδί, ένα νέο παλικάρι που η ζωή τώρα ξεδιπλωνόταν μπροστά του έφυγε για πάντα.
Φτωχά τα λόγια να αποδώσουν τα συναισθήματα. Φτωχές οι λέξεις να απαλύνουν την πληγή, φτωχές οι σκέψεις να παρηγορήσουν τους γονείς και τα αδέλφια του.
Από το πρωί, με αφορμή το συμβάν, μίλησα με πολλούς συγγενείς, φίλους, συγχωριανούς και όλοι μου είπαν σχεδόν το ίδιο πράγμα. Πως γίνεται; Χθες τον είδα μου είπε ο ένας, χθες βρεθήκαμε μου είπε ο άλλος, το βράδυ τον είδα στο δρόμο και μου άναψε τα φώτα ο παρ’ άλλος.
Το δεδομένο είναι ένα. Ο Φίλιππος μας είναι ακόμη ένα θύμα στο βωμό της ασφάλτου που στο συγκεκριμένο παλιόδρομο έκοψε βίαια, άδικα, πρόωρα και απάνθρωπα το νήμα της ζωής σε πολλά νέα παλληκάρια.
Ο Ευριπίδης του Σπύρου, ο Νίκος του Θανάση, ο Φίλιππος του Αντρέα, ο Μαρίνος του Χριστάκη και τώρα ξανά ο Φίλιππος του Ανδρέα και της Άννας είναι ο μακρύς κατάλογος μιας λίστας θυμάτων από την Αγία Μαρίνα Χρυσοχούς που χάνονται στην άσφαλτο την ώρα που η Πολιτεία σφυρίζει εως και αδιάφορα και δείχνει να μην ιδρώνει το αυτί της στις εκκλήσεις και την αγωνία των κατοίκων που εκλιπαρούν για αναβάθμιση του οδικού δικτύου της περιοχής ακούγοντας κυνικές απαντήσεις του τύπου: “δεν συμφέρει οικονομικά”.
Οι ζωές κύριοι δεν έχουν οικονομικό πρόσημο ούτε αποτελούν λογιστική πράξη.
Καλό Παράδεισο φίλε, στο καλό Φίλιππέ μου και Αιωνία θα είναι η μνήμη σου. Συλλυπητήρια και κουράγιο Ανδρέα, Άννα, Άγγελε και Έμιλη.
Μάριος Ιγνατίου, αρχισυντάκτης PafosPress.com
