Τον τελευταίο καιρό ακούμε τακτικά ασθενείς να εισβάλλουν στα νοσοκομεία και είτε θυμωμένοι, είτε μεθυσμένοι να τα κάνουν γυαλιά – καρφιά χωρίς αιδώ…
Αυτό προσωπικά με εξοργίζει καθότι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να συμπεριφέρονται γενικά σε ένα πολιτισμένο κράτος όπως η Κύπρος κατ΄αυτόν τον τρόπο από την μια αλλά και από την άλλη επιβάλλεται σεβασμός και όχι λίγος, όπως σημείωσα πιο πάνω αλλά απεριόριστος.
Απεριόριστος γιατί πολλές φορές χρωστάμε στους γιατρούς ή σε γιατρούς την υγεία μας, την ζωή μας, την γιατρειά μας, την θεραπεία, μας και πάμπολλες είναι οι φορές όπου γιατροί με την έγκαιρη διάγνωση τους έσωσαν ανθρώπινες ζωές πότε στις Πρώτες Βοήθειες, πότε μέσα στα χειρουργεία, πότε με εξειδικευμένες επεμβάσεις από μεταμοσχεύσεις κοκάλων, οργάνων, κλπ, και άλλοτε με επεμβάσεις «ρουτίνας», αλλά κι αυτές να έχουν κάθε ρίσκο αφού κάθε επέμβαση έχει 50 – 50 πιθανότητες επιτυχία – αποτυχίας αφού δεν ξέρει κανείς τι επιπλοκές θα παρουσιαστούν ή τι θα συναντήσει ο γιατρός που χειρουργεί.
Υπάρχουν βέβαια, και δεν αντιλέγει κανείς και αποτυχίες, και φορές που έγιναν λάθος διαγνώσεις, λάθος θεραπείες και χάθηκαν ζωές, όμως…
Ότι κι αν έγινε, κι ότι κι αν συμβαίνει κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ορμά μέσα στα νοσοκομεία και να το παίζει ταύρος σε υαλοπωλείο, Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να χειροδικεί εναντίον κανενού.
Τόσο οι γιατροί, νοσοκόμοι αλλά και όλο το προσωπικό των νοσοκομείων είναι κι αυτοί υπάλληλοι νούμερο ένα και δεύτερο έχουν μειωθεί σε τόσο βαθμό που είναι αδύνατο να τα προλάβουν όλα! Τις προάλλες άκουγα σε μια ραδιοφωνική εκπομπή στην όποια η συζήτηση περιστρεφόταν περί των ωραρίων και λοιπών δικαιωμάτων των γιατρών και ότι υπάρχει και περίπτωση ένας γιατρός να είναι αναγκασμένος να πηγαίνει σε τρία διαφορετικά νοσοκομεία, χωριά, αγροτικά, και να εργάζεται με υπερωρίες, με ελλειπή μηχανήματα, φάρμακα κλπ.
Υπό αυτές τις συνθήκες λοιπόν, η κοινωνία έρχεται αντιμέτωπη πλέον με λάθη της πολιτείας στα οποία εθελοτυφλεί πολλές φορές και γι΄αυτό έχουμε φθάσει στο σημείο να μην βρίσκει κανείς το δίκιο του. Κι επίσης, οι ασθενείς ή οι συγγενείς τους να εξαγριώνονται αφού πολλές φορές δεν εξυπηρετούνται με ευγένεια ή με σβελτάδα. Γιατί όποια κι όσα προβλήματα κι αντιμετωπίζουν με την υπηρεσία τους δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι εφόσον είναι εκεί είναι υποχρεωμένοι να ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ.
Πάντως όπως κι αν έχουν τα πράγματα ίσως θα ήταν καλύτερα στο σημείο που βρισκόμαστε να υπάρχει αστυνόμευση, αστυνομία ακόμη και μυστική αστυνομία οπότε και να επιβάλει την ηρεμία και την τάξη. Και να προστατεύει και το έμψυχο αλλά και το άψυχο υλικό των Νοσοκομείων μας όπως επίσης και τους υπόλοιπους ασθενείς που περιμένουν να εξεταστούν. Όμως και το ίδιο το Κράτος, πρέπει πλέον να λάβει μέτρα καθώς επίσης να προσληφθούν κι άλλοι αστυνομικοί, νοσηλευτές, γιατροί κλπ και να επανδρωθούν όλα αυτά τα τμήματα. Να έρθουν ειδικοί καθώς επίσης και μηχανήματα όπου θα μπορούν να κάνουν σωστά την δουλειά τους οι γιατροί και όλοι.
Έχουμε τόση ανεργία στην Κύπρο, έχουμε και τόσους μορφωμένους ανθρώπους. Τόσο δύσκολο είναι πια να προσληφθούν και να πατάξουμε έτσι και λίγο την ανεργία, και τα φαινόμενα βίας στα νοσοκομεία, και όπου αλλού χρειάζεται.
Δεν είναι αστείο και πρέπει σοβαρά να λυθεί και άμεσα το πρόβλημα αυτό, το οποίο δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει!
Μακάρι να είναι η τελευταία φορά που έτυχε τέτοιο συμβάν αλλά είναι πέρα του σίγουρου – σίγουρο, ότι αν δεν γίνει έγκαιρα το αυτονόητο, δεν θα εκλείψει το φαινόμενο!
Καταδικαστέο το γεγονός και ας μιλήσει ο Νόμος πια!
