Δεν είμαι ψυχολόγος, ούτε ειδικός σε θέματα παιδιών ή παιδείας… Είμαι δημοσιογράφος, αρθρογράφος, γυναίκα, μητέρα, μα πάνω από όλα άνθρωπος που προσπαθεί να μπεί στη θέση και στη ψυχολογία κάθε ανθρώπου σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που όλοι ζούμε.
Ο πρόλογος αφορά τα παιδιά. Τα παιδιά μας… Αυτά τα παιδιά κάθε ηλικίας που την εποχή του κορωνοιού, μεγάλωσαν στο σπίτι, πίσω από έναν υπολογιστή, να εκπαιδεύονται, να μιλάνε με φίλους, με συγγενείς, ακόμη και να γυμνάζονται μέσω υπολογιστή.
Σαν γυναίκα, σαν μητέρα γράφω τα πιο κάτω…
Ζητάμε και βάζω και τον εαυτό μου σε αυτό το γκρουπ, από τα παιδιά μας, να είναι συγκεντρωμένα στα μαθήματα τους, να μην μείνουν πίσω, να μην αφήσουν κενά, να εστιάσουν στο μέλλον τους, να ειναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους κτλ…
Αλήθεια όμως, από το 2019, βρισκόμαστε αισίως στο 2021, που ξεκίνησε αυτό το ταξίδι που λέγεται κορωνοιός και δεν ξέρω τι άλλο, μπήκαμε ποτέ πραγματικά στη θέση των παιδιών μας; Τα καταλαβαίνουμε; Μπορούμε;
Είναι παιδιά, είναι έφηβοι που μια τους στέλνεις στο σχολείο, μια τους αφήνεις σπίτι, μια κάνουν αυτα που αγαπούν, το χορό τους, τη μουσική τους, τις προπονήσεις τους και μια τους λες ΣΤΟΠ μείνετε σπίτι.
Τα έχουμε σε ένα STOP & RESTART τα παιδιά μας. Παιδιά είναι με τα δικά τους θέματα και προβλήματα. Υπήρξαμε παιδιά σε άλλη εποχή αλλά εμείς τη ζήσαμε. Τα παιδιά μας δεν ζούνε όπως θα τους άξιζε. Ανέμελα, να χαρούν, να διασκεδάσουν, να κοινωνικοποιηθούν, να πετύχουν, να κάνουν λάθη και να μάθουν.
Τα παιδιά είναι τα θύματα της όλης κατάστασης. Πως μπορείτε γονείς, καθηγητές, προπονητές και τόσοι άλλοι να έχετε τόσες απαιτήσεις από αυτά τα παιδιά. Τα στηρίξατε νομίζετε; Προσπαθήσατε να τα καταλάβετε; Σαν γονιός πιστεύω ότι μπορούσα να κάνω πολύ περισσότερα πόσον μάλλον ΕΣΕΙΣ.
Τα παιδιά αξίζουν ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ και ένα ακόμη πιο τεράστιο RESPECT που φέρνουν εις πέρας όλα όσα πρέπει και τους ζητείται. Μήπως κάπου χάσαμε το μέτρο; Εδώ εμείς οι μεγάλοι χαθήκαμε μέσα αυτό τον τυφώνα.
Στηρίξτε τα παιδιά σας, γονείς, εκπαιδευτικοί και από όποια ιδιότητα κατέχετε. Δώστε τους κίνητρα, δύναμη, κουράγιο για το αύριο. Πείτε στα παιδιά σας ότι όλα θα πάνε καλά και αγκαλιάστε τα. Δεν αποταγχάνουν αν δεν πάρουν καλούς βαθμούς, αν δεν έχουν καλές αποδώσεις στα αθλήματα τους ή τις δραστηριότητες τους. Δεν είναι ρομπότ. Είναι παιδιά με αισθήματα και συναισθήματα. Μην τα πληγώνετε. Σπρώξτε τα μπροστά γιατί φοβούνται να κάνουν το βήμα… Πλέον γνωρίζουν και αυτά τι εστί φόβος.
Οπως είπα δεν είμαι ψυχολόγος, δεν είμαι ειδικός, δεν κρίνω κανέναν απλά μιλάω από τα αυτά που βλέπω και ακούω. Ζω με ένα υπέροχο παιδί που λόγω των καταστάσεων και αυτό μεγάλωσε απότομα, βίαια, σε λάθος συνθήκες. Αλλά σαν μητέρα, σαν γονείς της θέλουμε να είναι χαρούμενο, αισιόδοξο και θετικό.
Όσοι προσπαθούν να ρίξουν τη ψυχολογία των παιδιών ας έρθουν λίγο στη δική τους θέση. Αλλά κάποιοι δυστυχώς δεν έχουν την απαραίτητη γνώση για να το κάνουν. Τα παιδιά αξίζουν το καλύτερο και έχουν αδικηθεί πολύ.
Στηρίξτε τα, αγκαλιάστε τα και δώστε τους δύναμη και ΑΓΑΠΗ!!!
Κουράγιο σε όλους και θα έρθουν καλύτερες ημέρες. Ας ευχηθούμε να μην γίνει ζημιά που δεν μπορεί να βρει θεραπεία και να επιδιορθωθεί!!!
Με αγάπη!
