Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι σήμερα υπάρχουν οι προϋποθέσεις η Πάφος να μετατραπεί στο προσεχές διάστημα της δεκαετίας 2020-30 σε ένα σύγχρονο τουριστικό θέρετρο εφάμιλλο των πιο δημοφιλών προορισμών της Ευρώπης το οποίο να μην έχει να ζηλέψει τίποτα από τα πολυδιαφημισμένα θέρετρα των ευρωπαϊκών χωρών που βρέχονται από τη Μεσόγειο.
Αν σε κάποιον από εμάς σήμερα ζητηθεί να αριθμήσει ή να κατονομάσει τα πιο δημοφιλή τουριστικά θέρετρα της Ευρώπης που του έρχονται στο μυαλό σίγουρα θα αναφερθεί σε γνωστές και πολυδιαφημισμένες περιοχές από την Ισπανία μέχρι και την Αίγυπτο, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα και τη Μάλτα ή ακόμη και την Τουρκία.
Η Πάφος λοιπόν σε φυσικές ομορφιές δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τις κοσμοπολιτικες περιοχές που μας έρχονται στο μυαλό και που κάθε χρόνο “βουλιάζουν” από τουρίστες. Έχει όμως δυστυχώς να ζηλέψει σε θέματα υποδομών. Υποδομών οι οποίες χάρη στην κρατική αδιαφορία, ή την έλλειψη στρατηγικής, ή την υποβάθμιση στην ιεράρχηση δεν ήταν ποτέ προτεραιότητα στο πέρασμα του χρόνο. Ίσως και όλα μαζί.
Πως μπορεί αλήθεια η Επαρχία που είναι η κατ’ εξοχήν τουριστικότερη του νησιού, η οποία συν τοις άλλοις δημιουργεί το μεγαλύτερο εισόδημα για το κράτος σε εσοδα από φόρους που σχετίζονται με τον Τουρισμό και την Ανάπτυξη Γης, διαχρονικά, να έμεινε τόσο πίσω;
Σήμερα διανύω το 42 έτος της ζωής μου προς το 43ο και σε μερικά χρόνια, μέχρι δηλαδή να κατασκευαστεί (αν ποτέ κατασκευαστεί) η Μαρίνα στην Πάφο, πιθανόν να είμαι παππούς. Η συζήτηση γύρω από το θέμα κατασκευή Μαρίνας Πάφου ξεκίνησε όταν εχώ είχα την ηλικία της κόρης μου, δηλαδή πριν 30 χρόνια.
Κατά την ταπεινή μου εκτίμησή, ένα κράτος στο οποίο διετέλεσαν προέδροι του συνολικά επτά προσωπικότητες, από τον Μακάριο μέχρι σήμερα, και επι της προεδρίας των έξι εξ’ αυτών υπήρχε σχεδόν στην αντζέντα η κατασκευή της Μαρίνας αλλά αυτή δεν κατασκεύαστηκε ποτέ, δυο τεινά μπορεί να συμβαίνουν, είτε είναι αναγχρονιστικό και οι διαδικασίες του απαρχαιωμένες, είτε τα συμφέροντα είναι πιο μεγάλα αλλού και απλά ποτέ δεν αποτέλεσε στην πραγματικότητα προτεραιότητα. Είτε και τα δυο.
Μια επαρχία στην οποία η ανάπτυξη στηρίχθηκε καθαρά στην ιδιωτική πρωτοβουλία χρειάζεται τις πινελιές εκείνες που θα την κάνουν να ξεχωρίσει. Δεν είναι αρκετά τα διαρθρωτικά ταμεία, δεν είναι αρκετά τα εξωραϊστικά έργα στις πλατείες των κοινοτήτων, δεν είναι αρκετά τα σουλουππώματα αν δεν υπάρξουν μακροπρόθεσμα έργα υποδομής που να δημιουργούν συνθήκες ανάπτυξης και καταπολέμισης της αστυφυλίας (ευτυχώς που υπάρχαν και αυτά).
Σήμερα φτιάξαμε πλατείες στα χωριά και αναπαλαιώσαμε τα αρχοντικά, αλλά δεν έμεινε κόσμος στις κοινότητες για να τα κατοικήσει. Σήμερα έχουμε στρατιά επιστημόνων και σπουδασμένων νέων με μεταπτυχιακά και δοκτοράτα αλλά δεν έχουμε πανεπιστημιακές σχολές (πέραν από την ιδιωτική πρωτοβουλία και πάλι) για να κρατήσει εδώ τους νέους. Ένα δασικό κολλέγιο ίσως, μια σχολή Καλών Τεχνών, ένα τμήμα Αρχαιολογίας, μια αποκέντρωση των τμημάτων του Πανεπιστημίου ή του ΤΕΠΑΚ θα έδεινε στις επαρχίες άλλη ώθηση, νέα πνοή και περισσότερη ζωή.
Σήμερα έχουμε στην Επαρχία μας φυσικές ομορφιές οι οποίες θεωρούνται απείρου κάλλους όπως αυτές στην Πόλη Χρυσοχούς και τις γύρω κοινότητες όμως έχουμε τον ίδιο δρόμο 40 χρόνια δίχως ουσιαστική αναβάθμισή του (άσε που υπάρχουν και τμήματά του που κάθε περίοδο βροχοπτώσεων υποχωρούν και αναγκάζονται να κλείσουν).
Σήμερα έχουμε επισκέψεις από κρουαζιερόπλοια αλλά δεν έχουμε αγκυροβόλιο να κατεβάσει τους τουρίστες και για να βγουν στη στεριά τσουβαλιάζονται σε βάρκες.
Σήμερα έχουμε αεροδρόμιο για τη σύνδεση του νησιού μας με τον έξω κόσμο και δεν βρίσκουμε λύση για τον συνδετήριο δρόμο που θα διευκολύνει άπαντες στο πήγαινε έλα.
Οι προϋποθέσεις υπάρχουν, ο ιδιωτικός τομέας έκανε αυτό που του αναλογούσε, οι εδώ διαμένοντες είμαστε ομόψυχοι και ομόγνωμοι ως προς τις επιδιώξεις μας, ΕΤΑΠ, ΕΒΕ, ΠΑΣΥΞΕ, Δήμοι και κοινότητες τα λένε χρόνια τώρα. Το μόνο που μένει πλέον είναι να ορθώσουμε περισσότερο και με αποφασιστικότητα το ανάστημά μας, να κάνουμε πιο στεντόρεια και διεκδικητική τη φωνή μας και να απαιτήσουμε (όχι να επαιτήσουμε) με περισσότερο σθένος αυτό που μας αναλογεί.
Και θα το κάνουμε, να είσαστε σίγουροι!!!
Μάριος Ιγνατίου, κάτοικος Πάφου
