21.9 C
Paphos
Thursday, March 28, 2024

Tέσσερα χρόνια… πλατινέ!!

Πάνε κιόλας τέσσερα χρόνια από τότε που μου… απονεμήθηκε κι εμένα η πλατίνα!

Τέσσερα χρόνια που έφεραν τούμπα την ζωή μου, τέσσερα χρόνια που στο διάβα τους με έμαθαν και μου έδωσαν πολλά!

της Μαρίας Μασούρα*

Η ταχύτητα σκοτώνει

Όλα άρχισαν όταν σε ένα  προσκοποδιήμερο γλίστρησα πατώντας έναν υπνόσακκο και πέφτοντας κάτω έγινε ψηφιδωτό χωρίς υπερβολή το εσωτερικό μέρος του καρπού του δεξιού μου χεριού.

Και από εκεί αρχίζει η ιστορία…

Τρεχάματα στο νοσοκομείο, σε εξωτερικούς γιατρούς, διάφορες γνώμες και γνωματεύσεις. Κανένας γιατρός δεν μου έδωσε την  αίσθηση εμπιστοσύνης για να ααιθώ στα χέρια του. Μάλιστα, ένας απόόλους έκανε λόγο και για να κόψουμε το χέρι, γιατί λέει δεν… διορθωνόταν!

Τελικά, ο ξάδελφος μου, καλή ώρα ότι κι αν κάνει, μας μίλησε για τον Δρ Αλκιβιάδη Αλκιβιάδη,

Κλείσαμε ραντεβού αμέσως και πήγαμε κοντά του. 28 Οκτωβρίου 2014!

Μια ημερομηνία που δεν ξεχνιέται με τίποτα! Πήγαμε, είδε τις ακτινογραφίες, το MRI, κλπ και είπε πως αμέσως πρέπει να γίνει η επέμβαση, γιατί ήταν πολύ σοβαρό το θέμα.

Να μην τα πολυλογώ, κέρδισε αμέσως την εμπιστοσύνη της καρδιάς μου και παρόλο που έτρεμε το φυλλοκάρδι μου, γιατί ποτέ προηγουμένος δεν έτυχα ασθενής, πόσο μάλλον να ετοιμάζομαι για χειρουργείο(!) έγινε η επεμβαση, μια πολύωρη επέμβαση που είχε ως αποτέλεσμα να είναι διπλή επέμβαση ταυτόχρονα, αφού μεταμοσχεύθηκε η δεξιά περόνη από το πόδι μου στο χέρι μου με σύνδεση πλατίνας και τρείς βίδες.

Νοσηλεύτηκα για τρεις εβδομάδες στην κλινική, μέχρι που αποφάσισε ο γιατρός μου ότι όλα ήταν κάτω από έλεγχο, ο οργανισμός είχε δεχθεί το μόσχευμα και όλα πήγαιναν καλά.

Ακολούθησαν έντεκα μήνες φυσιοθεραπείας, όπου ο φυσιοθεραπευτής μου Φίλιππος Μαρμαράς έκανε μια καλή δουλειά, και πετύχαμε το καλύτερο αποτέλεσμα για την υγεία μου.

Μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια, έμαθα πολλά. Είδα και τους φίλους μου, και τους εχθρούς μου, και τους υποκριτές.

Μα πάνω από όλα θεωρώ πως έγινα καλύτερη σαν άνθρωπος. Έμαθα να έχω υπομονή και επιμονή και πως αν δεν προσπαθήσεις δεν έρχεται τίποτε από μόνο του.

Αν δεν πεις και δεν βάλεις μέσα σου το «φτέρνα – δάκτυλα, φτέρνα – δάκτυλα», δεν ξαναπερπατάς.

Αρχίζεις τα πάντα από το μηδέν και ξεκινάς. Η διαδικασία αυτή, μπορεί να σε περνά μέσα από τα σαράντα κύμματα, μέσα από στιγμές δύσκολες, που χάνεις το κουράγιο σου, που ένα δακρυσμένο «γιατί» ψελλίζεται από τα χείλη σου, αλλά υπάρχουν και στιγμές χαράς. Πρωτόγνωρης χαράς, θα σημείωνα, αφού στην κατασταση που ήταν το χέρι μου δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, αρχικά.

Επιφωνήματα χαράς όμως, και από μένα και από όλη την οικογένεια και ανθρώπους που με αγαπούν έσπαζαν τη βουβή σιωπή της μάνας, ιδιαίτερα που ανησυχούσε για το παιδί της, όταν δειλά δειλά μπορεσα να καθαρίσω με το piller μια πατάτα, αρργότερα ένα μήλο, μια άλλη μέρα ένα αγγούρι.

Όταν μπόρεσα να σκουπίσω το τραπέζι, και άλλα τέτοια μικροπράγματα που πριν φάνταζαν αυτονόητα. Και κάθε μέρα αναζητούσα το … τέλειο μολύβι που θα έγραφε. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ μέχρι εκείνες τις στιγμές ότι εγώ έγραφα και δεν είχα δύναμη να κρατήσω το μολύβι και να γράψω.

Πέρασε κι αυτό κι άλλα, άλλα τόσα που μου απόδειξαν πως από μια δέν είμαστε τίποτα, από την άλλη μπορούμε τα πάντα!

Πέρασαν οι μήνες, ο χρόνος, τα χρόνια και σε λίγες μέρες κλείνει αυτή η ιστορία τέσσερα χρόνια διαδρομής, τέσσερα χρόνια ωριμότητας και σοφίας πλέον, με πολλή πρόοδο, πολλή επιτυχία, που κάθε μέρα υπάρχει βελτίωση, χαρά και καλυτέρευση!

Ο  Δρ Αλκιβιάδης, πάντα στο πλευρό μου, ακόμη παρακολουθεί την εξέλιξη του χεριού μου και το μελετά, ενώ η διαδικασία της αποκαταστασης ήταν μια δική του σκέψη, μια δική του πατέντα, μια δική του δημιουργία. Μοναδική στον κόσμο. Δεν υπάρχει σε κανέναν άλλο άνθρωπο στον κόσμο η ίδια μέθοδος επεμβάσεως και αποκατάστασης.

Παρουσιάζει ο ίδιος σε παγκόσμια συνέδρια μικροχειρουργών την διαδικασία όλη από την επέμβαση μέχρι και το σήμερα και παρουσιάζει το γεγονός ώστε να δοθεί η ευκαιρία και σε άλλους ασθενείς να σωθούν και να μην μείνει μια αναπηρία στα ακρα τους.

Τελευταια φορά που παρουσιάστηκε η επέμβαση μου ήταν στην Σεουλ, στο 9th WORLD SOCIETY FOR  RECONSTRUCTIVE MICROSURGERY μαζί οι δύο μου γιατροί Δρ Αλκιβιάδης και Δρ Κρίστιαν Φεσσάς παρουσίασαν την δουλειά τους στο Διεθνές αυτό συνέδριο.

Θα ήθελα να τους ευχαριστήσω για όλα όσα έκαναν για μένα, όπως επίσης και την οικογένεια μου, τους γονείς μου, τους πρόσκοπους μου και όσους στάθηκαν δίπλα μου στον δύσκολο αγώνα των τεσσάρων αυτών χρόνων – πορείας και που ακόμα συνεχίζεται με τις καλύτερες προδιαγραφές.

Εναν αγώνα, στον οποίο η πολιτεία και η Κ.Δ. γενικότερα είναι απούσα αλλά αυτό είναι ένα δεύτερο κεφάλαιο, στο οποίο θα επανέλθω σύντομα.

Ευχαριστώ για όλα και είμαι ευγνώμων για όσα έμαθα και που μέσα από όλο αυτό βελτιώθηκα σαν άνθρωπος σε όλους τους τομείς. Και μορφώσεως και όλων όσων προανέφερα πιο πάνω για να μην επαναλαμβανόμαστε!!

*δημοσιογράφος PafosPress.com 

 

Support Local Business

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ