Η κοινωνία έχει σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, στείλει ένα μήνυμα αμφισβήτησης του παρόντος πολιτικού συστήματος
Στις μέρες μας οι μεγάλοι στοχαστές ισχυρίζονται ότι έχουμε ατομική, κοινωνική και πολιτική ελευθερία, όμως εγώ θέτω ένα πολύ απλό ερώτημα, αν μπορούσαμε να ορίσουμε την ελευθερία με μια μόνο λέξη πια θα ήταν; ‘Αυτονομία’, να μπορούμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε χωρίς να μας το υποβάλει κάποιος άλλος, να έχουμε δηλαδή την ελεύθερη βούληση να αποφασίζουμε εμείς για το τι συμβαίνει στην ζωή μας. Ορίζουν λοιπόν την ελευθερία με όρους αυτονομίας, στο ατομικό πεδίο, στην ιδιωτική μας ζωή, όπου δεν δεχόμαστε να μας υπαγορέψει κάποιος άλλος τι θα κάνουμε ή πως θα ζήσουμε την ζωή μας. Στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο όμως δεν την ορίζουν ως αυτονομία αλλά ως δικαίωμα. Μας λένε ότι έχουμε το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούμε, έχουμε το δικαίωμα να διαδηλώσουμε. Το δικαίωμα όμως υπάρχει εκεί που δεν υπάρχει ελευθερία. Έχουμε το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούμε κατ’εφαρμογή της ατομικής μας ελευθερίας γιατί ακριβώς δεν κατέχουμε εμείς το πολιτικό σύστημα, δεν είμαστε αυτόνομοι πολιτικά, δεν κυβερνάμε εμείς. Το πολιτικό σύστημα δεν ανήκει σήμερα στους πολίτες ούτε κατά το ελάχιστον και ακριβώς για αυτό το λόγο δεν είναι ελεύθεροι να αποφασίζουν για την κατεύθυνση του.
Η εξελικτική παραποίηση της δημοκρατία από την φεουδαρχική ολιγαρχία, έχει μετατρέψει τον πολίτη από ενεργό δημότη σε ιδιώτη (όπου κάνει κουμάντο στον ιδιωτικό του χώρο). Η σύγχρονη διανόηση σήμερα θεωρεί ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα είναι δημοκρατικό επειδή είναι αντιπροσωπευτικό, την στιγμή που αυτά τα δυο συστήματα είναι ασύμβατα μεταξύ τους και το σημερινό κατάντημα δεν είναι ούτε δημοκρατικό ούτε αντιπροσωπευτικό. Έχοντας επίγνωση ότι δεν μπορούμε να υπερβούμε τα στάδια της εξέλιξης, ας δούμε πως θα μπορούσαμε και με ποιους τρόπους να φέρουμε την κοινωνία πιο κοντά στην πολιτική, κάνοντας το πολιτικό σύστημα λίγο αντιπροσωπευτικό, λίγο δημοκρατικό. Η πολιτική τάξη πρέπει με κάποιο τρόπο να αρχίσει να αισθάνεται την ανάσα της κοινωνίας ακριβώς για να πορευτεί επιτέλους προς την κοινωνία και το συμφέρων της.
Στο πολύ σύντομο μέλλον το πολιτικό σύστημα θα οικοδομηθεί, αναπόφευκτα, στο επίπεδο της διαδικτυακής επικοινωνίας, όπου εκεί θα μπορούμε να εντάξουμε την κοινωνία στην πολιτική δημιουργώντας μια διαδικτυακή «Πνύκα των Αθηνών» όπου θα μπορούν οι μεγάλες πληθυσμιακά κοινωνίες να συναντιούνται και να δημιουργούν συλλογική βούληση επί συγκεκριμένων θεμάτων. Αυτός ο «διαδικτυακός δήμος» θα μπορεί μέσα από δημοσκοπικές διαδικασίες να αποτυπώσει της βούλησης της κοινωνίας για ένα συγκεκριμένο ζήτημα τη στιγμή που ερωτάται (παθητική παρέμβαση), ή κοινωνία αυτοβούλως (ως δήμος) να εγείρει αιτήματα και να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες (δυναμική παρέμβαση). Προφανώς, και θα πρέπει να κατοχυρωθεί θεσμικά για να εξασφαλίζει και να εγγυάται ότι οι δημοσκοπικές διαδικασίες αλλά και η ζωντανή δυναμική παρέμβαση του δήμου δεν θα υπόκεινται σε χειραγώγηση. Έτσι για κάθε ζήτημα θα προηγείται δημόσιος διάλογος, θα ενημερώνετε η κοινωνία και μετά θα αποφασίζει μέσα από τον θεσμός του «διαδικτυακού δήμου».
Οι εραστές του σημερινού ολιγαρχικού κατεστημένου ισχυρίζονται ότι η βούλησης της κοινωνίας αποδίδετε μέσα από την εκλογική διαδικασία, αυτό όμως είναι ένα μεγάλο ψέμα γιατί οι εκλογές απαντούν μόνο σε διλήμματα, για το ποιοι θα είναι οι απόλυτοι μονάρχες για τα επόμενα πέντε χρόνια και όχι για να αποδώσουν την πραγματική βούληση της κοινωνίας. Οι εκλογές είναι ένα στιγμιαίο γεγονός που αρέσκονται και βολεύονται να το προβάλουν για μια πενταετία με ένα απόλυτα στατικό τρόπο και αυτό για να νομιμοποιούνται να μην αναγνωρίζει το δικαίωμα στην κοινωνία, ακόμη και αν αλλάξει άρδην η άποψη της, να το δηλώσει.
Μας λένε επίσης ότι η θεσμοθέτηση ενός «διαδικτυακού δήμου», είναι η πολυπλοκότητα του. Η τεχνοεπικοινωνιακή εξέλιξη έχει εκμηδενίσει τις αποστάσεις και έχει δημιουργήσει μια αμεσότητα επικοινωνίας όσο ποτέ άλλοτε. Αφού υπάρχει αυτή η δυνατότητα και η κοινωνία την χρησιμοποιεί, καταθέτοντας απόψεις (επικρίνοντας ή επικροτώντας), γιατί λοιπόν πρέπει να αποφασίζουν ανεξέλεγκτα σαν κληρονομικοί μονάρχες ως οι καλύτεροι, ή οι σοφότεροι, ή οι πιο ενημερωμένοι; Ο Αριστοτέλης στο ερώτημα για το ποιος είναι σε θέση να αποφασίσει ορθότερα, να εκφράσει καλύτερα το κοινό συμφέρον, καταλήγει ότι αυτός είναι η κοινωνική συλλογικότητα. Οι πολλοί, αποφασίζουν ορθότερα και η απόφασή τους είναι σαφώς καλύτερη από εκείνη των ολίγων, ή του ενός.
Η κοινωνία έχει σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, στείλει ένα μήνυμα αμφισβήτησης του παρόντος πολιτικού συστήματος και απορρίπτει τις υπόγειες διεργασίες του και τις διαπλοκές του, που την δεσμεύουν και την εκθέτουν. Αυτό αποτελεί μια πρόσκληση αλλαγής από την κοινωνία που πρέπει επιτέλους κάποιοι να συλλάβουν το μήνυμα και να επεξεργασθούν ένα νέο πρόταγμα που θα απαντά στις ανάγκες του σήμερα και τις προκλήσεις του αύριο. Αδιαμφισβήτητα έχουν σήμερα δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις μιας ολικής ανατροπής για να αλλάξουν τα πράγματα και οι κοινωνίες να ξαναμπούν στην ενεργό πολιτική, γιατί ακριβώς η πολιτική κρίση και βούληση δεν διδάσκεται και δεν κληρονομείτε, βιώνεται, μαθαίνεται εν τω γίγνεσθαι. Εύκολα κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι εάν τα τελευταία χρόνια αυτά που έλεγε η κοινωνία, με τη στοιχειώδη ενημέρωση που είχε, είχαν εισακουστεί, η κατάσταση της χώρας δεν θα ήταν εδώ που είναι σήμερα, θα ήταν σαφώς καλύτερη.
Δρ. Δώρος Παφίτης
Υποψήφιος Βουλευτής Πάφου
ΕΔΕΚ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ
