Κατά την παρούσα προεκλογική, κατά τα αλλά, περίοδο, εν μεσώ της πανδημίας και της παρελκομένης της κοινωνικοοικονομικής κρίσης και πρωτίστως διαμέσων ακόμη μιας «τελευταίας ευκαιρίας» για εξεύρεση λύσης στο εθνικό μας ζήτημα, παρατηρούμε να αναζωπυρώνεται η εμμονή εγκλωβισμού της όλης προσπάθειας για λύση, αφενός γύρω από μια επιζήμια διαδικασία αλλότριων προδιαγραφών και αφετέρου γύρω από ασαφή και επίφοβα αφηγήματα και ονοματολογίες.
Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, ένα θέμα το οποίο ευλόγως εγείρεται, είναι το κατά πόσον η ονομασία μιας ενδεχόμενης λύσης είναι από μόνη της αρκετή, προκειμένου να αποτελέσει το μοναδικό κριτήριο αξιολόγησής της από το λαό. Για παράδειγμα, το ευρύτερο πνεύμα εποικοδομητικής ασάφειας, όχι μόνο δεν αποτρέπει τη διχοτόμηση, όπως συχνά ευαγγελίζονται κάποιοι, αλλά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σ’ αυτήν.
Επιπλέον, ένα επιπροσθέτως σημαντικό ζήτημα το οποίο εγείρεται, είναι η προσκόλληση κάποιων πολιτικών ηγεσιών σε χρεοκοπημένες διαπραγματευτικές διαδικασίες και ασαφείς ονοματολογίες. Το εν λόγω γεγονός επαληθεύεται ένεκα του ότι έπειτα από 47 χρόνια διακοινοτικών συνομιλιών η Τουρκία από χώρα-κατακτητής και εισβολέας μετατράπηκε σε ουδέτερη χώρα με ένα τρόπο που υποβαθμίζει το κυπριακό πρόβλημα από πρόβλημα εισβολής και κατοχής σε δικοινοτικό ζήτημα.
Συνεπώς, η προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού πρέπει να εδράζεται πάνω σε αποκρυσταλλωμένους εθνικούς στόχους οι οποίοι να προδιαγράφουν και να καθορίζουν τι ακριβώς επιδιώκουμε να πετύχουμε μέσω της διαφαινόμενης λύσης και να λαμβάνουν υπόψη τους στόχους της κατοχικής δύναμης. Για παράδειγμα επιδιώκουμε να ανατρέψουμε ή όχι τα δεδομένα της Τουρκικής εισβολής; Επιδιώκουμε να διατηρήσουμε ή όχι την Κυπριακή Δημοκρατία ως νόμιμη οντότητα, εξελίσσοντάς την με έναν τρόπο που δε θα την αναιρεί και δε θα της μειώνει την κυριαρχία; Και τέλος επιδιώκουμε να διασφαλίσουμε ή όχι την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού και κατ’ επέκταση του κυπριακού λαού, μακριά από τις μεθοδεύσεις και την επικυριαρχία τρίτων;
Σε αυτή τη βάση αποδεικνύονται εποίκως αβάσιμοι οι υπαινιγμοί κάποιων(γνωστών και μη εξαιρετέων ταγών) ότι τυχόν αποδέσμευσή μας από συνταγματικές σοφιστείες που επιδέχονται πολλαπλή ερμηνεία, δήθεν δυναμιτίζει την προσπάθεια για λύση. Επιπλέον, μια ορθολογιστική προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού πρέπει να επιδιώκει πάνω από όλα την αναβάθμιση της διαπραγματευτικής μας θέσης, δημιουργώντας συγκλίσεις εθνικών συμφερόντων, πράγμα το οποίο μπορεί να καταστεί εφικτό με μια έγκαιρη και αποτελεσματική αξιοποίηση, τόσο του ορυκτού μας πλούτου, όσο και της ιδιότητας μας ως πλήρους μέλος της Ε.Ε και όχι δίνοντας λευκές επιταγές και απεμπολώντας την Ευρωπαϊκή υφή του προβλήματος.
Ας έρθει ενώπιον μας μια λύση, η οποία να άρει τα κατοχικά δεδομένα και να μας απαλλάσσει από ξένες επιβουλεύσεις και τότε όλοι μαζί από κοινού, θα παλέψουμε για να γίνει αποδεκτή και μαζί θα αποκαλέσουμε «λυσοφοβικούς», όποιους ατεκμηρίωτα την αρνηθούν ή την εμποδίσουν! Μέχρι τότε όμως δεν μπορούμε να δίνουμε λευκές επιταγές και να εξισώνουμε τους θύτες με τα θύματά του, εξαγνίζοντας την κατοχική δύναμη, την ίδια στιγμή που αυτή κινδυνεύει να επισφραγίσει την εδώ κυριαρχία της με ένα de jure πλέον καθεστώς και με τη δική μας μάλιστα υπογραφή της εισβολής και της κατοχής.
Χάρης Φιλίππου Σοφοκλέους
