Η μαρτυρία δυο γυναικών στο PafosPress
Ψυχολογία. Λέξη κλειδί για την επόμενη ημέρα αλλά και για το σήμερα. Κάποια στιγμή η πανδημία θα κλείσει πίσω την πόρτα, όμως το ερώτημα είναι πόσο χάλια θα είναι τα πράγματα; Πόση προσπάθεια θα χρειαστεί για να επανέλθουμε σε ένα υποφερτό, αν όχι το ίδιο σημείο με εκεί που αφήσαμε τις καθημερινότητές μας;
Αυτή είναι η ψυχολογία του αύριο την οποία όταν έρθει η ώρα από κοινού, θέλοντας και μη, θα πρέπει να συμβάλουμε για να την ανεβάσουμε, μέχρι τότε όμως, σήμερα δηλαδή, κάποιοι από εμάς έχουν χάσει τη γη κάτω από τα πόδια τους, έμειναν με το στόμα ανοικτό και ένιωσαν ότι τους τράβηξαν το χαλί από το έδαφος. Πολύ δε περισσότερο για κάποιους συμπολίτες μας οι οποίοι όχι μόνο αναγκάστηκαν να βάλουν σε όλα μια άνω τελεία βρέθηκαν ξαφνικά και θετικοί στον ιο, όχι γιατί το θέλησαν αλλά γιατί εβρισκόμενοι στην πρώτη γραμμή δεν είχαν άλλη επιλογή από το να τον αντιμετωπίσουν και φυσικά δεν μπόρεσαν δυστυχώς να αποφύγουν το να τον “αρπάξουν”.
To PafosPress.com επικοινώνησε με δυο γυναίκες, επαγγελματίες υγείας που ζουν στην Πάφο και εργάζονται στο Γενικό Νοσοκομείο της πόλης και είναι θετικές στον ιο. Μιλούν για τον Γολγοθά που ανεβαίνουν και για την κουρελιασμένη τους ψυχολογία. Η μια κάνει λόγο για bulling που δέχεται η ίδια και η οικογένειάς και η άλλη αναφέρεται σε πρωτόγνωρες συνθήκες που κάνουν τη ψυχή της, όπως μαρτυρεί, να κλαίει καθημερινά, όντας κλεισμένη, στο σπίτι εδώ και ένα μήνα.
Οι μαρτυρίες δυο επαγγελματιών υγείας που νοσούν με κορωνοϊο
Η κυρία Ζ. εργάζεται 43 χρόνια στο Νοσοκομείο Πάφου, στην πρώτη γραμμή. Εδώ και ένα μήνα βρίσκεται περιορισμένη αφού προηγουμένως χρειάστηκε και η νοσηλεία της στο νοσοκομείο αναφοράς στο Παραλίμνι. Είμαι χάλια, δεν αντέχω άλλο αναφέρει στη “Σ”, είμαι στο σπίτι κλεισμένη. Κανένας δεν ρώτησε αν ζω ή αν πέθανα και νιώθω πως δεν θα τα καταφέρω.
Το να σε στηρίξει η οικογένειά σου και οι φίλοι σου δεν είναι αρκετό. Λαμβάνω πολύ ενέργεια και ψυχολογική στήριξη από τους δικούς μου ανθρώπους όμως αυτοί δεν έχουν την επιστημοσύνη να με βοηθήσουν, να με καθησυχάσουν, να ηρεμήσουν το μυαλό που που νιώθω ότι θα κάνει έκκρηξη, αλήθεια σας λέω.
Έκανα μέχρι σήμερα 6 τεστ, τα αποτελέσματα του τελευταίου τα περιμένω ακόμη αλλά όσα προηγήθηκαν δεν μου επιτρέπουν να είμαι αισιόδοξη. Έχασα τον ύπνο μου, παίρνω ηρεμιστικά για να μπορέσω να κοιμηθώ αλλά πάλι τίποτα.
Έκανα το πρώτο το οποίο ήταν θετικό, μετά το δεύτερο το οποίο πήγα στην Αμμόχωστο στο Νοσοκομείο και ήταν αρνητικό, το τρίτο ήταν θετικό, το τέταρτο αμφιλεγόμενο, το πέμπτο θετικό και τώρα αναμένω για τα αποτελέσματα του έκτου. Τι να πιστέψω και τι να μην πιστέψω, νομίζω θα τρελαθώ.
Η ψυχολογία μου είναι χάλια. Δεν μπορώ να κοιμηθώ την νύκτα. Έχω εδώ ένα τηλέφωνο για ψυχολογική στήριξη, το κτυπώ συνέχεια και κανένας δεν απαντά. Λυπάμαι που θα το πω έτσι όπως το νιώθω, αλλά θα μιλήσω όπως καταλαμβαίνει ο κόσμος, “είμαστε που σου νέφκω που παεις σε τούτο τον τόπο, δυστυχώς”. Αν έχεις κανένα γνωστό και μιλήσει για σένα θα σε δουν καλύτερα διαφορετικά θα σε αφήσουν στο περιθώρειο, αμα είσαι μόνος σου δεν κάνεις τίποτα.
Ήμουν άτομο δραστήριο, πάντα ήθελα να προσφέρω στου ςάλλους δίχως να σκεφτώ τον εαυτό μου και σήμερα είμαι εδώ που είμαι. μαραζώνω, ειλικρινά σας λέω, που νιώθω ότι τόσα χρόνια προσφοράς στη Δημόσια Υγεία και σήμερα που εγώ χρειάστηκα βοήθεια αισθάνομαι πως είμαι ένα τίποτα, πως είμαι αναλώσιμη και πως με πέταξαν. Έδωσα πολλά για τούτη τη δουλειά και ποτέ δεν κοίταξα το σπίτι μου με αποτέλεσμα σήμερα είμαι εδώ που είμαι φορτωμένη ψυχολογική πίεση.
Ερωτηθείσα η κυρία Ζ. πως περνάει μια καθημερινή ημέρα, από το πρωί μέχρι το βράδυ κλεισμένη στο σπίτι για ένα μήνα απαντάει ευθέως: “Η μέρα δεν περνάει και δεν περνάει ούτε η νύκτα. Δεν με παίρνει ο ύπνος, αναγκάζομαι από μόνη μου να παίρνω ηρεμιστικά για να αντέξω. Έφαγα €200 σε τηλέφωνο αφού όλη μέρα θέλω να μιλώ με κάποιον, πόση ώρα να αντέξω να είμαι στο σπίτι, πόσες δουλειές να κάνεις και πόση ώρα να δεις τηλεόραση.
Έπρεπε όσοι νοσήσουν, κατά τη γνώμη μου, να παραμείνουν σε νοσοκομεία και ίσως ακολούθως αλλού, να παίρνουν τη σωστή θεραπεία να αρνητικοποιούνται και μετά να πηγαίνουν στο σπίτι. Δεν γίνεται να μένεις άρρωστη στο σπίτι, μόνος σου, να μην σε βλέπει κανένας και να σου λένε παίρνεις παρακεταμόλη όπως μου είπαν στην αρχή, αφού ήμουν από τις πρώτες.
Δεχόμαστε bulling και προσβολές
Στην άλλη περίπτωση η κυρία Μ. καταγγέλλει ότι δέχεται ψυχολογικό πόλεμο από τον φιλικό περίγυρό της αλλά και όσους είναι σχετικά γνωστοί με την οικογένεια. Με παίρνουν τηλέφωνο και με ρωτούν αν μπορεί να τους κόλλησα που έτυχε να με συναντήσουν στη δουλειά ή στο σουπερμάρκετ.
Λένε ότι κόλλησα από το παιδί μου το οποίο σπουδάζει στο εξωτερικό όμως το παιδί μου δεν ήρθε Κύπρο. Μου επιρρίπτουν ευθύνες και εμένα και του άντρα μου που είμαστε θετικοί.
Γράφουν στο Facebook οι συναδέλφοι μας ότι είμαστε ανεύθυνοι ενώ εμείς ακολουθήσαμε όλες τις οδηγίες που μας έδωσαν από την Μονάδα Επιδημιολογικής Επιτήρησης. Λένε πράγματα που δεν ισχύουν και να ξέρετε πως ειδικά αν ζεις σε μικρή κοινότητα είναι πολύ εύκολο να κυριαρχεί ο ψίθυρος και το ψέμα παρά η αλήθεια.
Λένε ότι το γνωρίζαμε και δεν μείναμε σπίτι. Προφανώς και δεν θέλαμε να κολλήσουμε τον ιο. Όταν είχα τα πρώτα συμπτώματα, λίγο βήχα δηλαδή τίποτα άλλο, το είπα στην προσωπική μου. Μου έδωσε αντιβίωση αφού δεν είχα άλλα συμπτώματα μέχρι που τρεις μέρες μετά αφού δεν ένιωθα καλά έκανα και δευτερο τεστ. Να σημειωθεί ότι το πρώτο βγήκε αρνητικό, που έκανα λάθος; Από τη στιγμή που μου τηλεφώνησαν, ήταν βράδυ, μείναμε και οι δυο στο σπίτι. Το πρωί της ημέρας που με πήραν τηλέφωνο, ο σύζυγός μου πήγε δουλειά αφού ίσχυε για μας το πρώτο τεστ που ήταν αρνητικό και έχοντας στο μυαλό ότι ήταν μια απλή ίωση λόγω της οποίας σύμφωνα και με τις οδηγίες της γιατρού μου έπαιρνα αντβίωση. Που έκανα λάθος, αλήθεια διερωτούμαι;
Κανένας δεν μας είπε ότι ο σύζυγος μου έπρεπε να μείνει σπίτι, πόσο μάλλον ότι το δείγμα ήταν αρνητικό. Εκτός από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης που μας “βάζουν από παντού” έχουμε και τα αδιάκριτα τηλεφωνήματα που αντί να σε στηρίξουν φίλοι και γνωστοί την ώρα που το έχεις ανάγκη λαμβάνεις πισώπλατες μαχαιριές. Τηλεφωνούν σε συγγενικά πρόσωπα, τους ρωτούν αν είσαι σοβαρά, αν χρειάστηκες αναπνευστήρα, αν σε πήραν άρον άρον στο νοσοκομείο αναφοράς και πολλά άλλα.
Η ψυχολογία μου αυτή τη στιγμή είναι χάλια. Αγχώθηκα από όλη αυτή την κατάσταση, περιμένω τα αποτελέσματα για τους γονείς μου που είναι μεγάλοι σε ηλικία και τους επισκεπτόμουν για να τους πάρω και φαγητό και ειλικρινά δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ όλο αυτό. Πήγαινα να τους πάρω ένα γάλα και ένα ψωμί, αν σας πω ότι δεν έκατσα να τους δω και μισή ώρα θα σας πω ψέματα αλλά ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι θα ήταν έτσι τα πράγματα.
Εγώ θα ήθελα να πω στον κόσμο, ότι η κατάσταση στην οποία περιήλθαμε δεν ήταν δική μας επιλογή, σήμερα πέραν του τι βιώνουμε έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια μεγαλύτερη πίεση και μια μεγαλύτερη δυσκολία που αφορά την συνμπεριφορά και το bulling που δεχόμαστε από τον κόσμο, ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω, αλοίμονό του αυτού που θα βρεθεί θετικός όχι μόνο για την επιθετικότητα της ασθένειας αλλά και για την επιθετικότητα του κόσμου.
