Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο PafosPress στις 9 Ιουλίου 2017
Συνέδεσε το όνομά του με τη σύγχρονη Ιστορία της Πάφου. Έβαλε ανάγλυφα τη σφραγίδα του για μια δεκαετία, από το 1986-1995, και παραμένει στη μνήμη των Παφίων, και όχι μόνο, ως ένας από τους πιο πετυχημένους Δημάρχους του μητροπολιτικού Δήμου της Επαρχίας Πάφου.
Ο Ανδρέας Αταλιώτης έγραψε, στο πλούσιο λεύκωμα της πόλης, με χρυσά γράμματα το όνομά του και όχι άδικα. Ο πρώην Δήμαρχος Πάφου, εκλεγείς για πρώτη φορά στις 25 Μαΐου 1986 και επανεκλεγείς στις 22 Δεκεμβρίου 1991 με ποσοστό 56,5%, μπορεί να περηφανεύεται ότι εργάστηκε με ζήλο, αγάπη και αυταπάρνηση για την Πάφο. Το όνομά του δικαίως θα τοποθετηθεί από τους ιστορικούς του μέλλοντος δίπλα από τα “βαριά” ονόματα των προκατόχων του Νεόφυτου Νικολαΐδη, Νικόλαου Νικολαΐδη, Χριστόδουλου Γαλατόπουλου, Ιάκωβου Ιακωβίδη και Ιωάννη Αγρότη.
Ο Ανδρέας Αταλιώτης, μιλώντας στο «PafosPress» σε μια σπάνια συνέντευξή του, καθώς έχει να μιλήσει σε δημόσια βήμα εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια, μας παίρνει ταξίδι πίσω στον χρόνο αναπολώντας την παλιά Πάφο. Την Πάφο των Αρτυμαθκιών, των παλιών ζαχαροπλαστείων και του “καφέ της Εγγλέζας”, των θερινών σινεμά και των πλατειών που συγκέντρωναν κόσμο από τα χωριά, εμπορευόμενους και καταναλωτές σε ένα συναπάντημα αλλιώτικο, πιο αληθινό, πιο ανθρώπινο και χωρίς ίχνος δόλου. Ο πρώην Δήμαρχος της πόλης μάς ανοίγει την καρδιά του και, όπως πάντα, δίχως μισόλογα, πληθωρικός στον λόγο και στη σκέψη, μας λέει τι του αρέσει και τι θα ήθελε διαφορετικό στην Πάφο σήμερα. Μας εξιστορεί την εποχή που η Πάφος από μεγάλο χωριό, στην ουσία άρχισε να γίνεται μια μικρή πόλη.
Στην άκρη η παραδοσιακή οπτική
“Ανελάβαμε τη Δημαρχία της πόλης μας με ένα προϋπολογισμό της τάξης των 900 χιλιάδων λιρών και δέκα χρόνια μετά παραδώσαμε έναν προϋπολογισμό 4-5 εκατομμυρίων. Σήμερα, βλέποντας την ανάπτυξη να έχει έρθει, διαπιστώνω ότι αφήσαμε στην άκρη την παραδοσιακή οπτική και επικεντρωθήκαμε στη μοντέρνα σκοπιά. Προσωπικά εξακολουθώ να πιστεύω στα παραδοσιακά, δεν έπρεπε να γίνει τίποτα μπροστά από το Δημαρχείο που ήταν έργα του Γαλατόπουλου και υπήρχε μια παράδοση 50-60 χρόνων.
Κλάδεψαν υπερβολικά τα δέντρα
“Σήμερα βλέπουμε ότι έγιναν αρκετές και σημαντικές αλλαγές, όμως με μια καθαρά πιο μοντέρνα κατεύθυνση, που για μένα είναι κάπως άσχημη, γιατί πίστευα πάντοτε στην παράδοση την οποία κληρονομήσαμε. Κόπηκαν αρκετά δέντρα, ειδικά οι αροκάριες, οι οποίες ήταν σήμα κατατεθέν για τον πλατειακό χώρο μπροστά από το Δημαρχείο, ιδίως την περίοδο των Χριστουγέννων, κλάδεψαν υπερβολικά τα δέντρα μπροστά από τα σχολεία. Όσο αφορά την Πλατεία Αρτυμαθκιές, είναι γεγονός ότι ήταν μια πλατεία στην οποία μαζευόταν ο κόσμος και κυρίως οι πνευματικοί άνθρωποι της Πάφου, κυρίως τη νύκτα. Απέναντι ήταν η Ελληνική Λέσχη, η οποία εξυπηρετούσε τους θαμώνες της πλατείας.
Η Πλατεία Αρτυμαθκιών
“Η Πλατεία Αρτυμαθκιών ήταν σημείο συνάντησης και εκκολαπτήριο ιδεών για την Πάφο, ενώ σε ταραχώδεις περιόδους της Κύπρου, όπως στα επεισόδια με τους Τούρκους, η Αγορά μεταφέρθηκε στο συγκεκριμένο σημείο μέχρι να καταλαγιάσει αυτή η κατάσταση. Τότε είχαμε και ως σημεία συνάντησης τα ζαχαροπλαστεία. Υπήρχαν δυο, το ένα στη γωνία, το καφέ του Κώστα Μιχαήλ γνωστό μετέπειτα ως “το καφέ της Εγγλέζας” και η Λέσχη Πάφου επί Γαλατόπουλου, όπου ο κόσμος καθόταν σε αναπαυτικές καρέκλες έξω και άκουγε στα μεγάφωνα ελληνικά τραγούδια και συζητούσε για να περάσει το απόγευμά του. Ήταν δηλαδή δύο σημεία αναφοράς, η Πλατεία Αρτυμαθκιών και απέναντι η Λέσχη. Σήμερα είναι ευχάριστο που προωθούνται τα έργα και μπήκε για πολλά θέματα το νερό στο αυλάκι, έστω και αν τα πάντα αντικρίζονται πλέον από τη μοντέρνα σκοπιά και όχι τόσο την παραδοσιακή. Η απουσία πρασίνου επίσης στα έργα ανάπλασης είναι κάτι που νομίζω πρέπει να προσεχθεί, καλή η ανακαίνιση, καλές οι μοντέρνες πινελιές, αλλά το πράσινο είναι απαραίτητο και στις πλατείες και στους πεζοδρόμους, ειδικά στη μεγάλη την πλατεία.
Τα σχολεία και οι εκκλησίες
“Τότε είχαμε δυο σχολεία. Το Ελληνικό Γυμνάσιο Πάφου και το Λιασίδειο, το οποίο άρχισε μετά. Τα δημοτικά ήταν το Νεοφύτειο και το Δημήτρειο και εκκλησίες ο Άγιος Θεόδωρος και ο Άγιος Κενδέας. Αργότερα μεγάλωσε η πόλη και πλήθυναν και τα σχολεία και οι εκκλησίες. Οι Κατωπαφίτες πήγαιναν στο Νηπιαγωγείο που λειτουργεί και σήμερα ως Νηπιαγωγείο και μετά την 4η, 5η και 6η έρχονταν πάνω στο Νεοφύτειο ή το Δημήτρειο. Τα Πάνω Περβόλια ήταν σχεδόν απομακρυσμένα από το κέντρο της πόλης.
Οι σχέσεις με τους Τουρκοκύπριους
“Οι σχέσεις των Ελληνοκυπρίων με τους Τουρκοκύπριους ήταν χωρίς αμφιβολία άριστες. Έρχονταν από τον Μούταλλο στην Πάφο, πηγαίναμε εμείς στα σινεμά τους, εκεί που ήταν το Μαρκίδειο και προϋπήρχε ως Σινεμά Κάνθερ, ενώ υπήρχε και το Τιτάνια που το είχε ο Γρηγόρης και το Αττικό Νικόλας Ταλιώτης, τα οποία ήταν και τα δύο τούρκικα. Υπήρχαν βεβαίως και τα θερινά σινεμά, που ειδικά το καλοκαίρι τα απολαμβάναμε, αφού η υγρασία δεν επέτρεπε και πολλά πράγματα, εκτός από το να απολαύσεις μια παράσταση σε ένα θερινό χώρο, κάτι που είχαν και τα δυο εξαιρετικό.
Το Ιακώβειο και το Παφιακό
“Ήταν στη δική μας εποχή που έγινε το Παφιακό. Τότε ήμουν πρόεδρος του Γυμναστικού Συλλόγου Κόροιβος που κάναμε το Παφιακό, ενώ υπήρχε ως γήπεδο και το Ιακώβειο, που ανήκε στο σχολείο. Το ονομάζαμε τότε ως γήπεδο του Κοροίβου, αφού δεν είχαμε άλλο, αλλά για να ακριβολογούμε ανήκε στα σχολεία. Ήταν εκκλησιαστική περιουσία εξ ου και η ονομασία του ως Ιακώβειου από τον Επίσκοπο Πάφου Ιάκωβο.
Η σχέση Πολιτείας- Εκκλησίας
“Οι σχέσεις με τον Μητροπολίτη Ιάκωβο, ο οποίος ήταν από την Πάτμο, ήταν πάντα καλές αφού ήταν και εκείνος που έκανε πολλές δωρεές για την Πάφο. Αργότερα ήρθε ο Λεόντιος, ο οποίος επειδή ήταν και αναμεμειγμένος με την πολιτική υπήρχε μια περίεργη σχέση. Ακολούθησαν ο Φώτιος, ο Κλεόπας, ο Γεννάδιος και μετά ο Χρυσόστομος. Όλοι οι επίσκοποι υπήρξαν βοηθητικοί με την Πάφο και ευτυχώς και σήμερα φαίνεται ότι βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο, αφού όπως όλα δείχνουν, βρέθηκε και λύση στο χρονίζον ζήτημα του Δημόσιου Κήπου. Πάντοτε βοηθούσαν και υπήρχε συνεργασία αφού αν αναλογιστείτε ότι εκεί που είναι σήμερα το Δημαρχείο και η Λέσχη Ευσέβια, ήταν όλα της Μητρόπολης.
Η Κάτω Πάφος
“Η Κάτω Πάφος δεν ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένη, είχε όμως τον δικό της τρόπο ζωής. Υπήρχαν μερικά εστιατόρια, τα Δημοτικά Λουτρά και αργότερα ήρθαν και τα ξενοδοχεία που έδωσαν την περαιτέρω ανάπτυξη στην περιοχή. Σήμερα βλέπετε ότι γέμισε παντού καφετερίες. Σημαντικό είναι ότι προχωρούν τα θέατρα και το κινηματοθέατρο αλλά και μετά από πολλά χρόνια και το Χάνι του Ιμπραΐμ, το οποίο άρχισε να συζητείται επί της δικής μας Δημαρχίας ως προς τον σχεδιασμό και την αλλαγή χρήσης. Θυμάμαι τότε όταν ήμασταν μικροί να πηγαίνουμε στην παραλία να απολαύσουμε τα κύματα, ενώ χρησιμοποιούσαμε τις προβλήτες που έκανε το Δημαρχείο σε συνεργασία με την εταιρεία Κάνικα που ήταν και η αιτία να δημιουργηθούν μικροί κόλποι με αμμουδιές.
Συντηρητικός ο κόσμος
“Θυμάμαι μόλις ήρθα από τις σπουδές μου, κάθισαν οι Παφίτες σε μια συγκέντρωση για να κάνουν το πρώτο ξενοδοχείο. Τα μόνα ξενοδοχεία τότε ήταν το “Όλυμπος” και το “Ζακ” στις Αρτυμαθκιές. Η πρόταση μάλιστα θυμάμαι ήταν τότε 4000 λίρες για να αγοράσουν εκείνο το οποίο ανήκε σε μια εταιρεία του Πολεμιού, τη Λαόνα, και η σκέψη ήταν να αγοραστεί από τους Παφίτες για να μπορέσει να γίνει μια ξενοδοχειακή μονάδα.
Σε κάποιους, όμως, πιο συντηρητικούς, δεν άρεσε και δεν ενέκριναν το ποσό των 4000 λιρών, με αποτέλεσμα να ναυαγήσει η πράξη. Τελικά ήρθε ένας Κύπριος της Αγγλίας, αγόρασε την περιοχή και έγινε το «Άνναμπελ» κλπ. Δίπλα ακολούθησε το Paphos Beach, το οποίο ανήκε στον Κύκκο. Ήταν εκκλησιαστική περιουσία και δεν μας επέτρεπαν να περάσουμε απ’ εκεί τον πεζόδρομο γιατί έφερναν άρνηση. Ακολούθησαν το “Διόνυσος” και μετά το “Αλόη”. Θυμάμαι μάλιστα τότε, ως μέλος και του Διοικητικού Συμβουλίου του ΚΟΤ, ότι ο τότε Γενικός Διευθυντής ο Ανδρονίκου μου έλεγε: “Ρε Αντρέα, δεν έχει άλλους Παφίτες να κάνουμε ακόμα κανένα ξενοδοχείο;”. Δυστυχώς, δεν “τραβούσε” κανένας».
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο PafosPress στις 9 Ιουλίου 2017
