Παρακολουθώντας τα όσα τεκταίνονται εσχάτως στο τόπο μας, μου έρχεται στο μυαλό η ρήση του Ιερού Αυγουστίνου (354-430) «Αν απουσιάζει η δικαιοσύνη, τι άλλο είναι η πολιτική εξουσία, παρά οργανωμένη ληστεία;». Η κοινή γνώμη παρακολουθεί άναυδη τα όσα λαμβάνουν χώρα σε όλες πλέον τις βαθμίδες της πολιτικής μας “ελίτ” και θα ήταν τουλάχιστο άστοχο να παραμείνουμε στην απλή διατύπωση ότι το πολιτικό σύστημα περνά μια βαθύτατη κρίση. Η κατάσταση έχει εκτροχιαστεί σε τέτοιο βαθμό, που φοβάμαι ότι οι πολίτες έχουν απωλέσει κάθε ελπίδα επαναφοράς σε αρχές και αξίες. Στο πλαίσιο της γενικότερης οικονομικής κρίσης και της εθνικής αβεβαιότητας οι πολίτες νιώθουν εύλογα μια έντονη ανασφάλεια και οι αντιδράσεις πληθαίνουν και πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα. Το ποτήρι των πολιτών δεν έχει απλώς ξεχειλίσει, παρακολουθώντας το φαγοπότι που έστησε το κυβερνητικό στρατόπεδο συνεπικουρούμενο από την “δήθεν” αξιωματική αντιπολίτευση στις πλάτες της κοινωνίας, εκθέτοντας την και δεσμεύοντας το μέλλον της, αλλά έχει γίνει χείμαρρος που θα τους πνίξει όλους.
Αν διενεργούσαμε δημοσκόπηση σήμερα με το ερώτημα, αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να εμπιστευτεί ανεπιφύλακτα τον οποιοδήποτε πολιτικό αξιωματούχο, θα δυσκολευόμασταν πάρα πολύ να βρούμε έστω και έναν πολίτη που θα απαντούσε θετικά. Η χώρα στο σύνολό της μπήκε σε μια τροχιά γενικευμένης παρακμής με την καθαυτό λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος να έχει χάσει κάθε αξιοπιστία. Δυστυχώς η κυβέρνηση, το κοινοβούλιο, τα κόμματα, η δικαιοσύνη, η εκκλησία, το τραπεζικό σύστημα, οι συντεχνίες, η δημόσια διοίκηση, το εκπαιδευτικό σύστημα και λοιποί θεσμοί προκαλούν πλέον έντονη αναξιοπιστία, παρασύροντας τους λίγους εκείνους λειτουργούς και πολιτικούς που κρατούν ακόμη τις αξίες και τις αρχές του λειτουργήματος που υπηρετούν, είτε από διορισμό είτε από εκλογή.
Όλα αυτά τραυματίζουν την πολιτική στο σύνολό της με τους πολίτες, μέσα στην αγανάκτησή τους, να τσουβαλοποιούν τους πάντες και τα πάντα, αδικώντας και τους λίγους εκείνους που διαθέτουν ήθος και ικανότητες. Η κυβέρνηση παρουσιάζεται ηθικά διάτρητη και αναξιόπιστη. Το πιο θλιβερό όμως είναι το γεγονός ότι προβάλλει ψυχρή και αδιάφορη στις ανησυχίες των πολιτών. Η αδιαμφισβήτητη διαπίστωση είναι ότι η κοινωνία παραπαίει και βρίσκεται στο έλεος συγκεκριμένων συμπεριφορών και βαθύτατα ριζωμένων νοοτροπιών, που εκπέμπουν μόνο προχειρότητα, αυθαίρετη διαχείριση όλων των θεμάτων και πλήρη αντιδιαστολή με το συλλογικό κοινωνικό συμφέρον.
Το επίκεντρο όλων αυτών των σεισμικών δονήσεων, εντοπίζεται κυρίως (αλλά όχι μόνο) στα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσίας και βρίσκονται σε πλήρη συνεννόηση και αλληλουπεράσπιση. Τα κόμματα αυτά έχουν προφανώς χάσει κάθε αντίληψη της αίσθησης του μέτρου και εδώ και καιρό ο διαπλαστικός λόγος και ρόλος της πολιτικής τους παρέμβασης (που αυτός θα έπρεπε πρωτίστως να είναι ο ρόλος τους) έδωσε τη θέση του στην ανομία, την ατιμωρησία και την ασυδοσία. Το κράτος αντιμετωπίστηκε σαν μια ξένη χώρα η οποία τελεί υπό την κατοχή των κομμάτων εξουσίας τα οποία πήραν το δικαίωμα να την λαφυραγωγήσουν σαν συμμορίτες, δημιουργώντας στην πορεία ένα “εξαίρετο” νομικό πλαίσιο περί πολιτικής ασυλίας και κώδικες δεοντολογίας υπουργών και προέδρων. Κατ’ αυτό τον τρόπο διαχώρισαν κατά τον πλέον έντεχνο τρόπο την διαδικασία λογοδοσίας της πολιτική ελίτ από τους απλούς πολίτες.
Οι πιο πάνω διαπιστώσεις ομολογούν αναντίλεκτα ότι η νέα Αριστερά, η νέα Κέντρο-Δεξιά και η νέα Δεξιά, δηλαδή το σύνολο εν προκειμένω των κομμάτων εξουσίας, οικειοποιήθηκαν με λεηλατικό τρόπο πάσας φύσης δημόσιο αγαθό ως απόλυτοι ηγεμόνες. Η κοινωνία των πολιτών δεν συμμετέχει πουθενά, δεν έχει βούληση, είναι άμορφη, απαίδευτη και ιδιοτελής μάζα, “λαός”, ένας ετερόκλητος όχλος. Τη βούλησή της την διαμορφώνουν αυθεντικά οι κάτοχοι της πολιτικής εξουσίας. Στο πλαίσιο αυτό, η κοινωνία δεν δικαιούται καν να εκφέρει αντιρρήσεις, ή να ελέγξει τους ηγεμόνες της, της επιτρέπετε μόνο μια επιτηρούμενη πολιτική “αντίληψη”. Αρνούνται πεισματικά να υποβοηθήσουν στην ομαλή μετάβαση της κοινωνίας από την έννοια του “λαού” σε εκείνη της “κοινωνίας των πολιτών”, επιτρέποντας της μόνο να εκφράζετε εξωθεσμικά, δηλαδή στο πεζοδρόμιο, με την πολιτική διαμεσολάβηση (όχι αντιπροσώπευση) της κομματικής καθοδήγησης. Μετέτρεψαν τον πολίτη από “πολίτη-εντολέα” της πολιτικής τάξης σε “πολίτη-ιδιώτη” με την μόνη πολιτική αρμοδιότητα, την ψήφο του, με την οποία στην ουσία διαιτητεύει μεταξύ των ολίγων προεπιλεγμένων (στην πλειοψηφία τους) “μονομάχων” των κομματικών ηγεσιών και του παρασκηνίου. Το διακύβευμα στις ημέρες μας εστιάζεται πρωταρχικά στην ανάγκη της κοινωνίας να αξιώσει την προέκταση της πέραν της προσωπικής-ιδιωτικής ζωής, στο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό πεδίο. Ζητούμενο, στο πλαίσιο αυτό, είναι η ανάκτηση εκ μέρους της κοινωνίας μέρους της πολιτικής αρμοδιότητας. Για να γίνει αυτό θα πρέπει πρώτα μέσα από την συλλογική αφύπνιση της κοινωνίας να εκδιωχθούν εκλογικά όσοι ανήκουν στην άρχουσα πολιτική τάξη που αρνείται πεισματικά να οδηγήσει την κοινωνία στο μέλλον και να της παραδώσει πίσω το πολιτικό σύστημα που έτσι και αλλιώς της ανήκει.
Δρ. Δώρος Παφίτης
Υποψήφιος Βουλευτής Πάφου
ΕΔΕΚ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ
