Πάντα ξεκινάω τα άρθρα μου με τον τίτλο. Αυτή τη φορά θα αφήσω τις λέξεις να κυλήσουν όπως ακριβώς τις έχω στο μυαλό μου και ο τίτλος θα γραφτεί μέσα από αυτές.
Τρία χρόνια από τον μεγάλο σταθμό της ζωής μου. Δεν θα πω τον μεγαλύτερο γιατί η ζωή είναι απρόβλεπτη και ποτέ δεν ξέρεις… Τρία χρόνια μετά από την αφαίρεση όγκου στο κεφάλι που με άφησε με ένα “καλό” αυτί και πολλά κουσούρια.
Είμαι όμως εδώ και σας γράφω για αυτό έχοντας απόλυτη διαύγεια και καθαρό μυαλό. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά και από κάθε άλλο προηγούμενο μου άρθρο.
Είμαι η Σταυρούλα, 40 ετών και “είμαι καλά”! Δεν πέρασα εύκολα τα τελευταία τρία χρόνια αλλά τα εύκολα είναι για πολλούς ενώ τα δύσκολα για λίγους [αυτό λέω τουλάχιστον στον εαυτό μου]. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας, μια μάχη με τον ίδιο μου τον εαυτό. Παλεύω με τους δικούς μου δαίμονες που άφησε πίσω του ένα ακουστικό νευρίνωμα. Ένας καλοήθης μικρός όγκος στο κεφάλι που δημιουργεί τεράστια προβλήματα. Προβλήματα στην καθημερινότητα και στα απλά καθημερινά πράγματα της ζωής μας. Της δικής μου στην προκειμένη με το αριστερό μέρος του κεφαλιού να υπολειτουργεί με όλες τις συνέπειές του να προσπαθώ να συνεχίσω τη ζωή μου σαν να μην σταμάτησε τίποτα και όλα να είναι όπως πριν.
Όσοι το περάσαν αυτό ξέρουν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν. Τίποτα δεν είναι όπως πριν και δεν θα ξαναγίνει. Κτίζω όμως και εγώ το σήμερα μου όσο καλύτερα μπορώ, με όσες δυνάμεις διαθέτω για το μέλλον μου που εύχομαι να είναι όμορφο γεμάτο μελωδίες, χρώματα και γέλια!!!
Αυτή τη φορά πέραν της φυσικής κατάστασης που επηρεάζει η εν λόγω πάθηση θα αναφερθώ στο ψυχολογικό κομμάτι που είναι εξίσου σημαντικό για να συνεχίσεις να ζεις «φυσιολογικά». Πρώτη φορά το μοιράζομαι δημόσια. Μετά την επέμβαση ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού, το στρες, το άγχος… Το σωματικό κομμάτι μπορούσα να το διαχειριστώ αλλά το κομμάτι της ψυχολογίας όχι. Ξυπνούσα στον ύπνο μου με κομμένη ανάσα λες και ήταν η τελευταία μου. Ένιωθα ότι πέθαινα. Όπως τη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου μετά την επέμβαση στην εντατική.
Οι κρίσεις γινόντουσαν όλο και πιο συχνές και πιο έντονες. Χρειαζόμουν βοήθεια. Και τη ζήτησα. Ψυχοθεραπεία και ψυχιατρική φροντίδα. Μόνο έτσι κατάφερα να σταθώ κυριολεκτικά στα πόδια μου. Ξέρετε αυτή η «πάθηση» επηρεάζει τον εγκέφαλο. Από εκεί που ξεκινάνε όλα στο σώμα μας. Άρα για να θεραπευτεί σωστά το σώμα, χρειάζεται να θεραπεύσεις το μυαλό και τη ψυχή σου.
Τα κατάφερα και είμαι περήφανη για εμένα. Ξέρω ότι δεν είμαι η ίδια. Ξέρω ότι αντιδρώ υπερβολικά, γίνομαι πολύ ενθουσιώδης πολλές φορές, υπερβολικά, φωνάζω περισσότερο από όσο χρειάζεται, αντιδρώ πιο πολύ από πριν και όλα αυτά για μένα είναι «φυσιολογικά». Έτσι την παλεύω την κατάσταση. Οι αγαπημένοι μου έμαθαν και αυτοί πλέον και με κατανοούν. Καταλαβαίνουν και δείχνουν κατανόηση στις ψυχοσωματικές μεταπτώσεις.
Και εδώ θέλω να πω ότι χρειαζόμαστε περισσότερο την αγάπη, την κατανόηση και τη στήριξη σας από ποτέ. Γιατί νιώθουμε ότι κάπου υστερούμε πλέον. Ότι δεν είμαστε όπως πριν, γιατί μάθαμε να ζούμε και να λειτουργούμε αλλιώς και ξαφνικά πρέπει να ζούμε με νέα δεδομένα.
Στο σήμερα…
Είμαι εδώ, με τους αγαπημένους ανθρώπους, το παιδί μου που το χαίρομαι να μεγαλώνει και να εξελίσσεται καθημερινά. Πρόσφατα την ρώτησα αν γνώριζε πόσο σοβαρή ήταν η κατάστασή μου και ότι μπορεί να μην ξυπνούσα ή να μην επέστρεφα όπως με θυμόταν. Το γνώριζε αλλά σαν παιδί των γονιών της πίστευε ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Γιατί το ποτήρι για μας είναι μισογεμάτο ΠΑΝΤΑ.
Κάνω όνειρα… πάντα θα κάνω όνειρα. Ότι και να γίνει, ότι να συμβεί, τη ψυχή μου και το μυαλό μου θέλω να είναι υγιή και έτσι θα βοηθήσω το σώμα μου να παραμείνει υγιές.
Δεν φοβάμαι πια. Έχω ότι χρειάζομαι. Την αγάπη των ανθρώπων γύρω μου που με αγαπούν για αυτό που είμαι σήμερα. Ξέρω ότι το κάθε αύριο θα το ζήσω εύκολα ή δύσκολα αλλά θα το ζήσω.
Κάθε φορά που δυσκολεύομαι και ζορίζομαι, που κουράζομαι και νιώθω να μην αντέχω, κτυπάει το καμπανάκι ότι ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ και το παλεύω.
Να θυμάστε πάντα ότι τίποτα και κανένας στη ζωή δεν αποτελεί δεδομένο. Ο Μάρτιος είναι ο μήνας αφύπνισης για τον όγκο στον εγκέφαλο. Εμένα πάντως με ταρακούνησε τόσο που άλλαξα τρόπο σκέψης, όχι ζωής. Συνεχίζω να ζω τη ζωή μου πιο ουσιαστικά. Χρησιμοποιώ περισσότερα «μπαχαρικά». Γέλιο, πολύ γέλιο, τρέλα, ταξίδια, περιπέτεια και δημιουργώ αναμνήσεις…
Πριν τρία χρόνια στις 27 Μαρτίου του 2018, ένας μικρός όγκος και ένα χειρουργείο 8 και πλέον ωρών με έφεραν στο σήμερα. Που είναι υπέροχο και αυτό γιατί σε αυτό το σήμερα είναι όλοι οι άνθρωποι που αγαπώ και εξαιτίας τους έμαθα να αγαπώ ακόμη περισσότερο τον εαυτό μου.
Σταυρούλα Μιλτιάδου Ιγνατίου
AN SURVIVOR
