Η απόφαση ελήφθη, τα σχολεία ανοίγουν και τα παιδιά μας επιστρέφουν στις τάξεις τους. Εκτός από τα πρακτικά προβλήματα που προκύπτουν, που είναι πάρα πολλά, το πιο σημαντικό είναι ότι πειραματιζόμαστε με την υγεία των παιδιών μας, κάτι που θεωρώ απαράδεκτο.
Όμως σκέφτηκε κανείς και τη ψυχολογία αυτών των παιδιών; Θα βρεθούν σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον από αυτό που ήξεραν και εννοώ το περιβάλλον του σχολείου τους. Θα απαγορεύεται και θα φοβούνται να πλησιάσουν τον συμμαθητή, τον φίλο τους και θα είναι συνεχώς κάτω από ψυχολογική πίεση. Με αυτά τα δεδομένα πώς θα μπορούν τα παιδιά να συγκεντρωθούν και να παρακολουθήσουν το μάθημα;
Κι’αν ένα παιδί νοσήσει; Πράγμα που απεύχομαι! Εκτός από τον κίνδυνο να μεταφέρει τον ιό στην οικογένειά του, μπορεί κάποιος να μου απαντήσει πως διαχειριζόμαστε μια τέτοια κατάσταση; Σκέφτηκε κανείς πως θα αισθάνεται αυτό το παιδί ακόμη και μετά την αποθεραπεία του και την επιστροφή στο σχολείο; Πώς θα το διαχειριστεί, πώς θα το αντιμετωπίσουν οι συμμαθητές του και πώς θα αισθάνεται το ίδιο το παιδί;
Είναι καλό να σκεφτόμαστε την ανάκαμψη της οικονομίας αλλά πιο σημαντικό και αδιαπραγμάτευτο είναι η σωματική και η ψυχική υγεία των παιδιών μας, της νέας γενιάς που είναι το μέλλον του τόπου μας. Θέλουμε παιδιά υγιή, χαρούμενα και δημιουργικά όχι με ψυχικά τραύματα και απαισιόδοξα.
Φρειδερική Παπαστυλιανού Βορκά
