Της Τζούλης Χρίστου
Φταίμε σε αυτή την επαρχία γιατί δεν βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας και δεν μας ενδιαφέρει τίποτε άλλο παρά μόνο ο εαυτούλης μας. Για την καθήλωση της ανάπτυξης φέρουμε ευθύνη κυρίως εμείς, όσο και οι εκάστοτε κυβερνώντες. Μπορεί το νέο χρόνο να συνοδεύουν χιλιάδες προσδοκίες για άνοιξη στην πόλη και επαρχία, ωστόσο εάν οι ίδιοι δεν αλλάξουμε μυαλά, όχι μόνο θα μείνουμε στάσιμοι, αλλά θα κάνουμε άλματα προς τα πίσω. Αναφέρομαι στην ανάπτυξη της επαρχίας, μέσω της υλοποίησης μεγάλων έργων, τα οποία για χρόνια προγραμματίζονται και για χρόνια παραμένουν στα συρτάρια και αμφιβάλλω αν θα αξιωθούμε ποτέ να δούμε την υλοποίησή τους ή έστω την έναρξη των εργασιών. Μαρίνα στα Πότιμα, επένδυση μαμούθ στη Γεροσκήπου, αγκυροβόλια, δρόμος Πάφου – Πόλεως Χρυσοχούς, δρόμος αεροδρομίου – Πάφου με προέκταση στην Πέγεια (Καλό, ε; Εδώ γελάμε).
Όπως η γάτα κυνηγά την ουρά της, έτσι και ‘μεις μπερδευόμαστε μεταξύ μας και κάνουμε κύκλους γύρω από την ανάπτυξη. Μπορεί το Ανώτατο να αποφάσισε για την μαρίνα, ωστόσο, ένα χρόνο μετά παιδεύουμε ακόμα την κοινοπραξία, ως φαίνεται για άλλους σκοπούς. Και επειδή Λεμεσιανοί δεν είμαστε, δεν δίνουμε τα χέρια. Άμα δεν το αναλάβαμε εμείς το έργο, προσπαθούμε να κάνουμε τα πάντα προκειμένου να το τινάξουμε στον αέρα.
Μπορεί η πολυδιαφημιζόμενη επένδυση της Γεροσκήπου να προσβλέπει στην αλλαγή του οικονομικού χάρτη όχι μόνο της επαρχίας, αλλά και της Κύπρου ολόκληρης, ωστόσο, πάλι βρίσκουμε αφορμές και τρόπους να μπουρδουκλώσουμε την όλη διαδικασία. Όσο μας ανέχεται ακόμη ο Ούγγρος, πάει καλώς.
Αφού δαπανήσαμε ουκ ολίγα για την εκπόνηση μελέτης η οποία θα καταδείκνυε την βιωσιμότητα του αγκυροβολίου, θυμηθήκαμε εκ των υστέρων ότι αυτά που ζητούσαμε δεν περιλαμβάνονταν σε αυτήν, για να καταλήξουμε ότι το έργο δεν είναι συμφέρον. Και αφού ξοδέψαμε πολλά για το νέο δρόμο αεροδρομίου – Πάφου, θυμηθήκαμε πως ένα τμήμα του επηρεάζει το φυσικό περιβάλλον και ως εκ τούτου δεν μπορεί να ολοκληρωθεί.
Λέτε να πίνουμε ληγμένα εδώ στην επαρχία; Φταίνε και οι άλλοι, τελικά, οι κυβερνώντες που δεν μας δίνουν σημασία και που ακούνε τον κάθε ένα, αλλά φταίμε κι εμείς.
