του Χρήστου Χαλικιόπουλου
Ας σκεφτούμε για μια στιγμή τι άγριο δούλεμα θα έπεφτε επί μέρες, αλλά και πόσο παράξενα θα ηχούσε στ’ αυτιά αν έβγαινε ο Τσίπρας, ο Αναστασιάδης, ο Ρούτε, η Μέρκελ ή οποιοσδήποτε άλλος Ευρωπαίος ηγέτης και καλούσε τους μετανάστες της χώρας του να κάνουν «όχι μόνο από τρία, αλλά από πέντε παιδιά». Και καλά η Κύπρος, η Ελλάδα ή η Ολλανδία, που υποφέρουν από υπογεννητικότητα… Η Τουρκία όμως των 75 εκατομμυρίων και των 2,5 εκατομμυρίων Τούρκων της διασποράς τι ζόρι τραβά; Ποια επεκτατική ονείρωξη πλημμύρισε πάλι το μυαλό του Ερντογάν και καλεί τους Τούρκους μετανάστες να φουλάρουν στα συζυγικά κρεβάτια και να κάνουν από πέντε παιδιά έκαστος; Τι σκέφτεται αυτός ο ανεκδιήγητος τύπος, όταν την νύχτα ξαπλώνει για να κοιμηθεί; Τι ονειρεύεται όταν κοιμάται; Ίσως ότι ως νέος Σουλεϊμάν Μεγαλοπρεπής πολιορκεί τη Βιέννη. Και δεν μιλάμε για κάποιον κακομοίρη ανθρωπάκο σε κάποιον καφενέ της Πόλης, που πουλά μούρη στην παρεούλα του. Μιλάμε για τον πρόεδρο της Τουρκίας, ο οποίος μάλιστα φιλοδοξεί να καταστεί, τον ερχόμενο Απρίλη, σχεδόν απόλυτος άρχων της χώρας. Σε ποιον αιώνα της οθωμανικής αυτοκρατορίας και σε ποιο ασκέρι έχει ξεμείνει το μυαλό του ανθρώπου και πετάει τέτοιες μισαλλοδοξίες; Πόσο κόμπλεξ και πόση υστερική επιθετικότητα μπορεί να κρύβεται πίσω από ένα τέτοιο σύνθημα;
Θα πει κάποιος «Μα από αυτό περίμενες να καταλάβεις τι είναι ο Ερντογάν; Δεν βλέπεις τις διεκδικήσεις στο Αιγαίο, στην Κύπρο; Δεν τον άκουσες πριν λίγους μήνες που δήλωνε ότι επέμβηκε στη Συρία για να ανατρέψει τον Άσαντ; Δεν βλέπεις τι γίνεται στις νοτιο-ανατολικές επαρχίες της χώρας αλλά και στο εσωτερικό της;» Φυσικά. Όλοι τα βλέπουμε. Ακόμη και αυτοί που μερικές φορές κλείνουν τα μάτια για να μην χαλάσουν το «καλό κλίμα» και το «μομέντουμ» της λύσης. Απλά, αυτή η προτροπή του Ερντογάν προς τους απόδημους Τούρκους για τα «πέντε παιδιά» μας ξύπνησε τον σαρκασμό, βρε παιδί μου. Έτσι απλά. Πιστεύω πως οι Τούρκοι μετανάστες στη Γερμανία, την Ολλανδία ή όπου αλλού, έχουν πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθούν και προβλήματα να λύσουν, από το να τρέχουν να γκαστρώσουν τις γυναίκες τους μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τον θιγμένο εγωισμό και τους μεγαλοϊδεατισμούς του Ταγίπ.
Και τώρα πάμε στα σοβαρά. Κανείς πλέον δεν βλέπει ευρωπαϊκή προοπτική στην πορεία της Τουρκίας. Η στροφή είναι ορατή. Ούτε η Ευρώπη θέλει, αλλά ούτε και η Τουρκία δείχνει διαθέσιμη. Η χώρα έχει μπει σε μια ρευστή περίοδο συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Ασφαλώς και θα συνεχίσει να έχει σχέσεις με την Ευρώπη, ασφαλώς και θα παραμείνει ένας μεγάλος παίκτης, ο οποίος εκμεταλλευόμενος τον όγκο του και τη θέση του θα κάνει παιγνίδι προς όλες τις κατευθύνσεις. Ένα παιγνίδι που θα περνά από διάφορες φάσεις. Ένα παιγνίδι που άλλοτε θα καταλήγει σε εντάσεις και αντιπαλότητες και άλλοτε σε χοντρά αλισβερίσια. Ένα παιγνίδι στο οποίο οι μεγάλοι της Ευρώπης κάποιες φορές θα αφήνουν στην πρώτη γραμμή την Ελλάδα και την Κύπρο και αυτοί θα παριστάνουν τον επιτήδειο ουδέτερο. Όμως κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά πού θα οδηγηθεί αυτή η ακροβασία.
