Με αφορμή πρόσφατη ιδιωτική επίσκεψή μου στο Γενικό Νοσοκομείο Πάφου, αναφέρομαι σ’ ένα ζήτημα χιλιοειπωμένο αλλά παρόλα αυτά άλυτο εδώ και χρόνια. Χρειάζεται κάποιος να επισκεφθεί το Γενικό Νοσοκομείο Πάφου ως ασθενής και όχι στα πλαίσια κάποιας εθιμοτυπικής επίσκεψης για να αντιληφθεί το χάος που επικρατεί και τις απίστευτες ελλείψεις που υπάρχουν.
Εθιμοτυπικές επισκέψεις γίνονται από τους εκάστοτε τοπικούς άρχοντες και από τον Υπουργό Υγείας και παραμένουν μόνο σε επίπεδο διαπιστώσεων και καταγραφών. Είμαι σίγουρος πως σε όλες τις περιπτώσεις, το νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό του νοσοκομείου μεταφέρει τις ελλείψεις και τα προβλήματα που υπάρχουν στα κρατικά μας νοσηλευτήρια στους αρμόδιους του Υπουργείου. Είμαι επίσης σίγουρος ότι στην συντριπτική πλειοψηφία τους τα ζητήματα παραμένουν άλυτα και ακόμη χειρότερα, η κατάσταση επιδεινώνεται.
Το προσωπικό του νοσοκομείου Πάφου, ιατρικό και νοσηλευτικό καταβάλλει υπεράνθρωπες και φιλότιμες προσπάθειες για εξυπηρέτηση των ασθενών που προσέρχονται στα διάφορα τμήματα αλλά αυτό δεν φαίνεται να είναι αρκετό. Όταν πέρα από το ανθρώπινο δυναμικό και τη στελέχωση, υπάρχουν προβλήματα και ελλείψεις ακόμη και στις υποδομές και τον βασικό κτιριακό και ιατρικό εξοπλισμό του νοσοκομείου πως μπορεί να λειτουργήσει ένα γενικό νοσοκομείο;
Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, λόγω της προσπάθειας που καταβάλλεται για εφαρμογή του ΓεΣΥ τα πάντα έχουν αφεθεί στον από μηχανής θεό που θα δώσει ως διά μαγείας λύσεις σε όλα τα κακώς έχοντα στην υγεία, μόλις εκκινήσει το Γενικό Σχέδιο Υγείας.
Μεταξύ των πολλών που πρέπει να γίνουν είναι και η αυτονόμηση των κρατικών νοσηλευτηρίων και εγώ διερωτώμαι, πως μπορούν τα κρατικά νοσοκομεία της χώρας με την εικόνα αποσύνθεσης που παρουσιάζουν να αυτονομηθούν και να λειτουργήσουν ανταγωνιστικά και ισάξια με τα ιδιωτικά νοσηλευτήρια;
