Η περίπτωση της τουρκοκύπριας Νουρτάνε Καραγκίλ η οποία πέτυχε να παρουσιάσει πίνακά της σε ομαδική έκθεση καλλιτεχνών στην Πάφο, με αποτέλεσμα να διχάσει τους Έλληνες για τη στάση τους απέναντι στον πίνακα, μου θύμισε μια άλλη τουρκοκύπρια τη Νεσιέ Γιασίν, η οποία έγραψε το ποίημα << Η δική μου η πατρίδα >> το οποίο μελοποίησε ο μεγάλος συνθέτης μας αείμνηστος Μάριος Τόκας και το τραγούδησε ο πολύ γνωστός Γιώργος Νταλάρας.
Πιστεύω πως και τα δυο έργα έχουν ακριβώς τον ίδιο στόχο και δίνουν το ίδιο μήνυμα : Η ενότητα της Κύπρου και η επαναπροσέγγιση των δυο κοινοτήτων είναι απομακρυσμένο παρελθόν και άρα πρέπει να δεχτούμε τον χωρισμό και τη διαίρεση. Ο πίνακας όμως έχει και άλλη διάσταση. Παρουσιάζει τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο με γυμνές γυναίκες, την Κύπρο να φλέγεται και τους τουρκοκύπριους να φεύγουν από την Πάφο με πολλά αυτοκίνητα. Για την φυγή όμως των τουρκοκυπρίων ασφαλώς και δεν ευθύνεται ο Μακάριος αλλά η Τουρκία και η τουρκοκυπριακή ηγεσία, οι οποίοι έπρεπε αυτοί να εικονίζονται στον πίνακα και όχι ο Μακάριος.
Τέλος για μας τους Έλληνες είναι ενοχλητικό να μας παρουσιάζουν όχι μόνο τον Μακάριο αλλά και οποιονδήποτε ιεράρχη πλάι σε γυμνόστηθες. Αυτό έπρεπε κανονικά να ενοχλεί και την κ. Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου που ασχολήθηκε με το θέμα στα εφήμερα του << Φ >> χωρίς να αγγίξει την ουσία του προβλήματος.
