Ο Αντρέας Σάββα είναι άλλος ένας νέος που επέστρεψε από τις σπουδές του με 1000 όνειρα στις αποσκεύες του μένει όμως μακριά από το επάγγελμα που θέλησε να ακολουθήσει. Σήμερα εβρισκόμενος πίσω από έναν πάγκο καφετέριας στην Πάφομ πάντα με διάθεση και καλή καρδιά, με χιούμορ και ευγένεια εξυπηρετεί τους πελάτες του καφέ αφού βιοποριστικά δεν μπορεί να περιμένει μέχρι τον διορισμό του στο Υπουργείο Παιδείας.
Απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθήνας ο Αντρέας περιμένει την ημέρα που θα βρεθεί πίσω από μια έδρα και σε μια τάξη να διδάξει τους μαθητές κάνοντας πράξη το παιδικό του όνειρο που ήταν να γίνει δάσκαλος.
Πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα σήμερα για έναν διορισμό και πόσο μακριά βρίσκεται αυτός στην συνέντευξη που ακολουθεί:
Πως αποφάσισες να σπουδάσεις δάσκαλος; Δέχθηκες παροτρύνσεις από την οικογένεια ότι είναι μια σίγουρη δουλειά ή ήταν όνειρο ζωής;
Δεν θα μπορούσα να πω οτι ήταν όνειρο ζωής, αλλά ήταν μια συνειδητή επιλογή. Θυμάμαι τον εαυτό μου από τότε που ήμουν παιδί να παίρνω τα ξαδέρφια μου, να κλεινόμαστε σε ένα δωμάτιο και να προσποιούμαι τον δάσκαλο. Ήταν κάτι που ήθελα.
Όταν πέρασα στο παιδαγωγικό της Αθήνας και το ανακοίνωσα στους γονείς μου, είδα στα πρόσωπά τους μια μικρή απογοήτευση, παρ’ όλο που προσπαθούσαν να την κρύψουν. Από την μια μου έλεγαν να κάνω αυτό που νιώθω σκεπτόμενος το μέλλον μου και την επαγγελματική μου αποκατάσταση αλλά από την άλλη καταλάμβαινα οτι το να επιλέξω να σπουδάσω δάσκαλος δεν τους ενθουσίαζε ιδιαίτερα. Η απόφαση, όμως, ήταν αποκλειστικά δική μου. Ήθελα να το κάνω. Για μένα, στην ηλικία των 20 φάνταζε το ιδανικό επάγγελμα. Το γεγονός ότι θα έφευγα από το σπίτι και θα πήγαινα να ζήσω μόνος μου σε μια μεγαλούπολη γεμάτη ζωή όπως είναι η Αθήνα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόφασή μου. Όταν είσαι 20 δεν τα πολυσκέφτεσαι τα πράγματα. Έτσι άφησα στην άκρη κάθε ενδοιασμό που είχα και αποφάσισα να γίνω δάσκαλος, κι ας ήξερα μέσα μου ότι τα πράγματα για μένα δεν θα είναι τόσο εύκολα.”Όλα θα αλλάξουν, τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα”, μ’ αυτές τις σκέψεις ξεκίνησα το ταξίδι μου, γεμάτος όρεξη, γεμάτος ελπίδα.
Δεν θα μπορούσα να πω οτι ήταν όνειρο ζωής, αλλά ήταν μια συνειδητή επιλογή. Θυμάμαι τον εαυτό μου από τότε που ήμουν παιδί να παίρνω τα ξαδέρφια μου, να κλεινόμαστε σε ένα δωμάτιο και να προσποιούμαι τον δάσκαλο. Ήταν κάτι που ήθελα.
Όταν πέρασα στο παιδαγωγικό της Αθήνας και το ανακοίνωσα στους γονείς μου, είδα στα πρόσωπά τους μια μικρή απογοήτευση, παρ’ όλο που προσπαθούσαν να την κρύψουν. Από την μια μου έλεγαν να κάνω αυτό που νιώθω σκεπτόμενος το μέλλον μου και την επαγγελματική μου αποκατάσταση αλλά από την άλλη καταλάμβαινα οτι το να επιλέξω να σπουδάσω δάσκαλος δεν τους ενθουσίαζε ιδιαίτερα. Η απόφαση, όμως, ήταν αποκλειστικά δική μου. Ήθελα να το κάνω. Για μένα, στην ηλικία των 20 φάνταζε το ιδανικό επάγγελμα. Το γεγονός ότι θα έφευγα από το σπίτι και θα πήγαινα να ζήσω μόνος μου σε μια μεγαλούπολη γεμάτη ζωή όπως είναι η Αθήνα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόφασή μου. Όταν είσαι 20 δεν τα πολυσκέφτεσαι τα πράγματα. Έτσι άφησα στην άκρη κάθε ενδοιασμό που είχα και αποφάσισα να γίνω δάσκαλος, κι ας ήξερα μέσα μου ότι τα πράγματα για μένα δεν θα είναι τόσο εύκολα.”Όλα θα αλλάξουν, τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα”, μ’ αυτές τις σκέψεις ξεκίνησα το ταξίδι μου, γεμάτος όρεξη, γεμάτος ελπίδα.
Κάποτε αποτελούσε την ιδανική εργασία για τους απόφοιτους δασκάλους. Καλός μισθός, ευνοϊκές συνθήκες με μεγάλα διαστήματα διακοπών. Σήμερα πόσο εύκολο είναι να τελειώσεις δάσκαλος αλλά να είσαι αδιόριστος;
Θυμάμαι πολύ έντονα την μέρα που πήρα το πτυχίο μου. Τα συναισθήματά μου ανάμεικτα. Αρχικά ένιωθα πολύ περίεργα γιατί έφευγα από την Αθήνα που έζησα τις πιο ωραίες μου στιγμές. Δεν ήξερα πότε και αν θα ξανατύγχαινε να βρεθώ στα ίδια λιμέρια. Σωρός αναμνήσεων με κατέκλυσαν ήδη από την πτήση για τον περιβόητο επαναπατρισμό, που τόσο περίμεναν οι γονείς μου. Ίσως ένιωθαν και αυτοί ότι το μεγάλο έργο τους κάπου εδώ τέλειωνε και θα έφευγε ένα βάρος από πάνω τους.
Όταν γύρισα, την πρώτη εβδομάδα έτρεξα να καταθέσω το πτυχίο μου και τα σχετικά χαρτία για να πάρω και γω μια θέση στον περιβόητο κατάλογο των διορισθέντων εκπαιδευτικών. Ήξερα ότι στην αναμονή για διορισμό βρίσκονταν πολλοί συνάδελφοι αλλά δεν φανταζόμουν ο αριθμός να είναι τόσο μεγάλος. Και μπαίνεις ,λοιπόν, στον κατάλογο και ίσως είναι η στιγμή που νιώθεις οτι χάνονται οι ελπίδες σου.Τα ερωτήματα δεκάδες: πού θα δουλέψω τώρα; Τι θα κάνω; Πόσο θα πρέπει να περιμένω για να διοριστώ; Θα διοριστώ ποτέ; Και όλα αυτά τα ερωτήματα τριγυρίζουν μέχρι και σήμερα στο μυαλό μου. Ερωτήματα που κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς οτι πρέπει να ψάξεις δουλειά, δουλειά άσχετη από το αντικείμενο σου, απλά για βιοποριστικούς λόγους.
Όταν γύρισα, την πρώτη εβδομάδα έτρεξα να καταθέσω το πτυχίο μου και τα σχετικά χαρτία για να πάρω και γω μια θέση στον περιβόητο κατάλογο των διορισθέντων εκπαιδευτικών. Ήξερα ότι στην αναμονή για διορισμό βρίσκονταν πολλοί συνάδελφοι αλλά δεν φανταζόμουν ο αριθμός να είναι τόσο μεγάλος. Και μπαίνεις ,λοιπόν, στον κατάλογο και ίσως είναι η στιγμή που νιώθεις οτι χάνονται οι ελπίδες σου.Τα ερωτήματα δεκάδες: πού θα δουλέψω τώρα; Τι θα κάνω; Πόσο θα πρέπει να περιμένω για να διοριστώ; Θα διοριστώ ποτέ; Και όλα αυτά τα ερωτήματα τριγυρίζουν μέχρι και σήμερα στο μυαλό μου. Ερωτήματα που κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς οτι πρέπει να ψάξεις δουλειά, δουλειά άσχετη από το αντικείμενο σου, απλά για βιοποριστικούς λόγους.
Αισθάνεσαι δυσφορία όταν πρέπει να κάνεις κάτι άλλο, όπως και πολλά παιδιά της γενιάς σου για να εξασφαλίσεις βιοποριστικά τα απαιτούμενα; Τι σου λένε σήμερα οι γονείς σου; Πόσο αισιόδοξα βλέπεις το επαγγελματικό σου μέλλον;
Περισσότερο απογοήτευση θα έλεγα. Σήμερα εργάζομαι σε μια καφετέρια καθαρά για βιοποριστικούς σκοπούς. Μ αρέσει αυτό που κάνω και προσπαθώ να βλέπω την θετική πλευρά και να περνώ όμορφα. Συναναστρέφομαι καθημερινά με αρκετό κόσμο και αυτό μ’ αρέσει. Νιώθω έντονα ότι αυτό που κάνω είναι προσωρινό και ίσως αυτό να μου δίνει δύναμη. Η ελπίδα για να μπω σε σχολείο και να εξασκήσω το επάγγελμά μου δεν έχει χαθεί εντελώς. Έχουν γίνει κάποιες αλλαγές αλλά και πάλι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα λόγω των υπέρογκων καταλόγων που υφίστανται. Το υπουργείο έχει, πλέον, ορίσει εξετάσεις για τον διορισμό των εκπαιδευτικών.
Το επαγγελματικό μου μέλλον φαντάζει άγνωστο όπως και για χιλιάδες άλλους νέους. Η κατάσταση αυτή είναι γενική και επικρατεί και σε πολλούς άλλους επαγγελματικούς τομείς. Όσον αφορά τους γονείς μου είναι περήφανοι για μένα αλλά ξέρουν και οι ίδιοι ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Προσπαθούν να με κάνουν να βλέπω το μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία παρόλες τις δυσκολίες που καλούμαι να αντιμετωπίσω.
Το επαγγελματικό μου μέλλον φαντάζει άγνωστο όπως και για χιλιάδες άλλους νέους. Η κατάσταση αυτή είναι γενική και επικρατεί και σε πολλούς άλλους επαγγελματικούς τομείς. Όσον αφορά τους γονείς μου είναι περήφανοι για μένα αλλά ξέρουν και οι ίδιοι ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Προσπαθούν να με κάνουν να βλέπω το μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία παρόλες τις δυσκολίες που καλούμαι να αντιμετωπίσω.
Τι σου λένε οι φίλοι όταν μιλάτε για επαγγελματική αποκατάσταση και ξέρουν ότι πρέπει να περιμένεις;
Η οικογένειά μου και οι φίλοι μου έχουν γνώση της κατάστασης και σε πολλές συζητήσεις που έχουμε κάνει δείχνουν να κατανοούν. Φυσικά αρκετοί απ’ αυτούς βρίσκονται στην ίδια θέση και δεν έχουν κατασταλάξει επαγγελματικά. Δυστυχώς, είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλοί νέοι στις μέρες μας. Παρόλα αυτά με παροτρύνουν και δείχνουν να χαίρονται με κάθε μικρή προσπάθεια που κάνω στο συγκεκριμένο θέμα όπως για παράδειγμα τα ολοήμερα ή τα θερινά σχολεία που δίνουν την ευκαιρία σε νεαρούς αδιόριστους δασκάλους να εργαστούν για λίγες ώρες.
Πολλές φορές έχω γνωρίσει άτομα στη καφετέρια που με το άκουσμα οτι είμαι δάσκαλος παίρνουν ένα ειρωνικό ύφος και η ερώτηση πάντα η ίδια: ” και ο διορισμός πότε με το καλό; στα σαράντα ή στα πενήντα;” Συνοδευόμενη από σαρκαστικούς μορφασμούς.
Πολλές φορές έχω γνωρίσει άτομα στη καφετέρια που με το άκουσμα οτι είμαι δάσκαλος παίρνουν ένα ειρωνικό ύφος και η ερώτηση πάντα η ίδια: ” και ο διορισμός πότε με το καλό; στα σαράντα ή στα πενήντα;” Συνοδευόμενη από σαρκαστικούς μορφασμούς.
Τι θα συμβούλευες τους νέους σήμερα που θέλουν να ακολουθήσουν το επάγγελμα του δασκάλου;
Ως νεαρός δάσκαλος θα συμβούλευα τον κάθε νέο που θέλει να ακολουθήσει το επάγγελμα του δασκάλου να σκεφτεί πολύ καλά πριν ακολουθήσει το συγκεκριμένο πρόγραμμα σπουδών εφόσον έχει κορεστεί και δεν προσφέρει την επαγγελματική αποκατάσταση που πρόσφερε παλιά. Σήμερα έχουν ζήτηση περισσότερο τα τεχνικά και χειρονακτικά επαγγέλματα και καλό θα ήταν να ακολουθήσει αυτόν τον τομέα.Who is who: O Αντρέας γεννήθηκε στη Μεσόγη το 1992. 27 χρονών σήμερα εργάζεται σε καφετέρια στην Πάφο. Σπούδασε στο παιδαγωγικό τμήμα δημοτικής εκπαίδευσης του Εθνικού και Καποδιστριακού παν/μιου Αθήνας. Το 2016 τελείωσε τις σπουδές του και σήμερα είναι στην προσπάθεια να ξεκινήσει μεταπτυχιακό στην κοινωνική εργασία και κοινωνική διοίκηση.
Ως νεαρός δάσκαλος θα συμβούλευα τον κάθε νέο που θέλει να ακολουθήσει το επάγγελμα του δασκάλου να σκεφτεί πολύ καλά πριν ακολουθήσει το συγκεκριμένο πρόγραμμα σπουδών εφόσον έχει κορεστεί και δεν προσφέρει την επαγγελματική αποκατάσταση που πρόσφερε παλιά. Σήμερα έχουν ζήτηση περισσότερο τα τεχνικά και χειρονακτικά επαγγέλματα και καλό θα ήταν να ακολουθήσει αυτόν τον τομέα.Who is who: O Αντρέας γεννήθηκε στη Μεσόγη το 1992. 27 χρονών σήμερα εργάζεται σε καφετέρια στην Πάφο. Σπούδασε στο παιδαγωγικό τμήμα δημοτικής εκπαίδευσης του Εθνικού και Καποδιστριακού παν/μιου Αθήνας. Το 2016 τελείωσε τις σπουδές του και σήμερα είναι στην προσπάθεια να ξεκινήσει μεταπτυχιακό στην κοινωνική εργασία και κοινωνική διοίκηση.
