Πριν από δύο χρόνια περιπου έμπαινα σε ένα κρύο, παγωμένο δωμάτιο, μόνη μου, σε ένα φορείο, γυμνή μέσα και έξω κυριολεκτικά. Γύρω μου είχα άγνωστους ανθρώπους να μιλούν μια ξένη για μένα γλώσσα και να γνωρίζω πως η ζωή μου βρίσκεται στα χέρια τους. Από αυτούς θα εξαρτιόταν αν θα ξυπνούσα μετά από την πολύωρη εγχείρηση που θα ακολουθούσε ή όχι.
Στο δωμάτιο αυτό, το κρύο, το παγωμένο και το “άψυχο” ένιωθα τη ζεστασιά του αγαπημένου μου έξω από το χειρουργείο να διαπερνά τους ψυχρούς τοίχους και να με αγκαλιάζει αλλά και τον ΘΕΟ να με κρατάει από το χέρι… Ένα χέρι ζεστό, τρυφερό, σαν το άγγιγμα της κόρης μου, να μου σφίγγει την παλάμη για οκτώ και πλέον ώρες χωρίς να με αφήσει ούτε στιγμή.
Ονομάζομαι Σταυρούλα Μιλτιάδου, είμαι δημοσιογράφος και ιδιοκτήτρια του www.PafosPress.com. Eίμαι 39 ετών και πριν από 3 χρόνια διαγνώστηκα με ακουστικό νευρίνωμα. Το ακουστικό νευρίνωμα είναι ένας σπάνιος, καλοήθης όγκος, ο οποίος εντοπίζεται στο πίσω μέρος του αυτιού και επηρεάζει τρία σημαντικά νεύρα. Το ακουστικό, το προσωπικό και αυτό της ισορροπίας…
Πως το ανακάλυψα και τι ακολουθήθηκε μέχρι τη διαδικασία του χειρουργείου διαβάστε ΕΔΩ.
ΔΥΟ χρόνια μετά λοιπόν πάλι μέσα από μια μεγαλύτερη κατάθεση ψυχής, με όλη την ειλικρίνεια και με το χέρι στην καρδιά θα σας πω για το πόσο αυτή η επέμβαση αφαίρεσης του όγκου μετά από κρανιοτομή με 16 κλίπς να μου “διακοσμούν” το κεφάλι, μου έκανε το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να δώσει κανείς σε έναν άνθρωπο. Αλλά και αυτά που δυστυχώς μου “στέρησε” αλλά παρόλα αυτά χαίρομαι που έγινε ακόμη και έτσι…
[αν η φωτογραφία σας ενοχλεί απολογούμαι αλλά είναι μετά την καισσαρική μου τομή, το πιο όμορφη σημάδι μου και το αγαπώ]
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι πήγα στη Γερμανία στις 20 Μαρτίου του 2018 περπατώντας και επέστρεψα στις 7 Απριλίου 2018 σε τροχοκάθισμα γιατί δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου αφού ήμουν αδύναμη και δεν είχα ισορροπία. Θυμάμαι πως το μυαλό μου ήθελε αλλά το σώμα μου δεν μπορούσε να ακολουθήσει.
Φοβήθηκα, τρόμαξα, πανικοβλήθηκα, αλλά η ανάγκη μου να δώ και να αγκαλιάσω ξανά το παιδί μου ήταν τόσο μεγάλη που δεν με ενδιέφερε τίποτα. Δεν πονούσε η πληγή στο κεφάλι, δεν ζαλιζόμουνα, δεν ήμουν αδύναμη… Η αγάπη του παιδιού μου θα τα γιάτρευε όλα σε λίγες ώρες αφότου φθάσαμε στην Κύπρο.
Το πίστεψα, το ήθελα και το είχα πάρει απόφαση ότι τίποτα δεν θα με ρίξει… ίσως δυσκολευτώ να ξαναπερπατήσω ίσια, να οδηγήσω, να κάνω τα απλά και καθημερινά πράγματα που έκανα πριν, αλλά ήμουν σίγουρη ότι δεν θα μου έπαιρνε καιρό. ΘΑ ΕΠΕΣΤΡΕΦΑ ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ. Όπερ και εγένετο!!!
Αυτή η περιπέτεια μόνο καλό μου έκανε. Αυτός ό μικρούλης, καλοήθης, πονηρούλης όγκος, με έκανε επιτέλους καλά!!! Όχι δεν τρελάθηκα. Απλά μετά από όλα όσα πέρασα, τον πόνο, τη ζάλη, τον φόβο για το αύριο επιτέλους κατάλαβα. Κατάλαβα ότι στη ζωή δεν βάζουμε άνω τελείες, ούτε κόμματα. Τη ζωή τη ζούμε κάθε μέρα. Όπως και αν είναι, ότι και να συμβαίνει γύρω μας, απολαμβάνοντας ακόμη και τα πιο μικρά και ασήμαντα, όπως έναν καφέ με τον σύντροφό μας ή μια διαφωνία μαζί του. Ακόμη και κάτι πιο αστείο όπως μπορεί να είναι το ενοχλητικό ξύπνημα του 19χρονου σήμερα σκύλου μας όταν γαυγίζει από τις 6 το πρωί και κάθε πρωί για να με οδηγήσει στο ψυγείο για φαγητό από τα χαράματα. Γελάω αλλά η νέα πραγματικότητα την οποία ζω με εκστασιάζει πραγματικά.
Χαίρομαι που ξυπνάω κάθε μέρα με το διαπεραστικό γαύγισμα του Ρόμεο γιατί διαπιστώνω ότι αρχίζει μια καινούργια μέρα! Τι πιο όμορφο από αυτό; Το τι θα συμβεί κάθε μέρα δεν με ενδιαφέρει αρκεί να συμβεί και να εγώ να το ζήσω γιατί είμαι ΕΔΩ.
Εμείς οι Acoustic Nevroma Tumor Survivors μαθαίνουμε τόσα πολλά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Όλα μπορεί να αλλάξουν από στιγμή σε στιγμή. Είμαστε μια οικογένεια γιατί μόνο εμείς αλλά και αυτοί που είναι πολύ κοντά μας ξέρουν τι περάσαμε, περνούμε και που θα ζούμε με αυτό για το όσο διαρκέσει η ζωή μας.
Δεν ξέρω πως θα ακουστεί αυτό αλλά, χαίρομαι και αισθάνομαι πολύ τυχερή που το πέρασα όλο αυτό. Γιατί επιτέλους ΖΩ τη ζωή που ήθελα πάντα να ζω. Μια ζωή χωρίς φόβο, αμφιβολία και άγχος. Δεν λέω ότι έχω γίνει αναίσθητη απλά ακόμη και από τα δύσκολα που μπορεί να ρθουν βρίσκω πάντα το παραθυράκι αυτό που κρύβει το φως, τη χαρά, την ελπίδα και τη λύση.
Δεν ξέρω για τους άλλους φίλους Acoustic Nevroma Tumor Survivors αλλά προσωπικά σε εμένα όλα πήγαν σχεδόν καλά. Δεν επηρεάστηκε το προσωπικό μου νεύρο… μόνο τα άλλα δύο νεύρα. Είμαι κάπως ανισόρροπη, αλλά δεν βαριέσαι; Πάντα ήμουνα! Η απώλεια της ακοής είναι δύσκολη και ακόμη παλεύω να προσαρμοστω όσο μπορώ και όσο γίνεται.
Το πρώτο βήμα για την λύση ενός προβλήματος είναι η αποδοχή του!
Θα μπορούσα να μιλάω ασταμάτητα για την ιστορία μου. Αλλά δεν θέλω να σας κουράσω. Το μοιράζομαι μαζί σας γιατί γενικά μου αρέσει να μοιράζομαι αυτά που με βοήθησαν εμένα στη ζωή μου, μπας και βοηθήσω κάποιους άλλους. Μετά το πρώτο που άρθρο [διαβάστε ΕΔΩ] έλαβα πολλά τηλεφωνήματα από άτομα που αντιμετώπιζαν την ίδια κατάσταση με μένα. Είχαν άγχος, απορίες, φοβίες, ανασφάλειες… Κατανοητό. Μιλήσαμε… γίναμε φίλοι, οικογένεια… Εύχομαι ολόψυχα να βοήθησα…! και σας ευχαριστώ που με εμπιστευθήκατε.
Ναι δεν ακούω χωρίς βοήθεια από το αριστερό μου αυτί. Ναι έχω καθημερινά αστάθεια αλλά ξέρετε κάτι; Ποτέ στη ζωή μου δεν υπήρξα πιο ευτυχισμένη, πιο γεμάτη, πιο δυνατή! Κάνω τόσα σχέδια για το αύριο που …τρομάζω :).
Μετά από όλα όσα πέρασα είμαι ΕΔΩ πιο ΔΥΝΑΤΗ και πιο καλά από ποτέ! Είναι εντάξει να μην είμαστε τελείως εντάξει. Είναι εντάξει να μην είμαστε τελείως καλά! Αρκεί να είμαστε ο εαυτός μας και να είμαστε καλοί άνθρωποι! Κάντε όσα περισσότερα καλά μπορείτε στους γύρω σας και δείτε τη ζωή ως μια ευκαιρία για αγάπη και προσφορά! . Δώστε αγάπη δίχως όρια. Πιστέψτε σε αυτή και θα σας βρει. Πιστέψτε στα θαύματα και θα γίνουν. Πιστέψτε στους αγγέλους, υπάρχουν. Υπάρχουν και είναι ανάμεσά μας! Πιστέψτε και όλα μπορούν να συμβούν!!!
