της Τζούλης Χρίστου
Πολλή διαφημιζόμενη φιλανθρωπία έχει πέσει στις μέρες μας. Και αναφέρομαι στην υποκρισία ορισμένων γνωστών – ατόμων, ομάδων, συνόλων, οι οποίοι προσφέρουν από το περίσσευμά τους εννοείται και καλά κάνουν και φροντίζουν εκεί που θα πάνε να κάνουν την προσφορά τους να έχουν μαζί τους και ένα φωτογράφο ή έστω ένα δικό τους με μια φωτογραφική μηχανή ή έστω ένα κινητό στο χέρι να αποθανατίσει τη σκηνή και στη συνέχεια να αποστείλει τις φωτογραφίες σε όλα τα μέσα της Πάφου και μη. Και επειδή δεν είναι σίγουρος ότι η «μεγαλόψυχη» πράξη του θα γίνει γνωστή ανά το παγκύπριο, φροντίζει να σφυροκοπήσει το διαδίκτυο με το διαφωτιστικό υλικό και να μετρά likes. Έλεος. Πάλι καλά που δεν έχουμε και τοπικά κανάλια στην Πάφο, γιατί τον καιρό που είχαμε, αυτά τα γεγονότα – παρωδίες δεν εξέλειπαν. Φαντάσου τι θα γινόταν τώρα.
Δηλαδή, εάν κατάλαβα σωστά, αυτό που προέχει για μερικούς δεν είναι βοηθήσουν το συνάνθρωπο που βρίσκεται σε πραγματικά δύσκολη θέση και που δεν έχει ούτε γάλα στο ψυγείο του, αλλά να πουλήσει μούρη, να διαφημιστεί δηλαδή ο ίδιος μέσω του ανθρώπινου πόνου. Και δεν πρόκειται να πιστέψω ότι το κάνουν απλά για να παραδειγματίσουν και άλλους και να τους παροτρύνουν να κάνουν το ίδιο. Κάτι από κανιβαλισμό μου κάνει το όλο θέμα και σκηνικό. Και εννοείται ότι δεν αναφέρομαι σε αυτούς που διεξάγουν μαραθωνίους και εράνους και είναι υποχρεωμένοι να ανακοινώσουν τα αποτελέσματά τους.
Άμα μπορούσαν, δηλαδή, θα πόζαραν και δίπλα στον άνθρωπο που λαμβάνει την βοήθεια, είτε αυτή είναι χρήματα, είτε σακούλες με τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης και να τον βάλουν να χαμογελά κιόλας και να πέφτει στα πόδια τους να τους ευχαριστεί δημόσια ορισμένοι. Δεν θα του έφταναν τα παντοπωλεία και τα δημαρχεία, τα οποία αναλαμβάνουν να μοιράσουν την βοήθεια. Ξανά έλεος.
Ο Χριστός πάντως σίγουρα δεν μας δίδαξε να βγάζουμε στο ντελάλη τις αγαθοεργίες μας. Οι ντουντούκες φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα.
