του Χρήστου Χαλικιόπουλου
Σκηνές προσφύγων, πορεία ικετών, από τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, από τα μέρη της κόλασης, από τα μέρη που ο ανθρώπινος πόνος δεν έχει τέλος, από τα μέρη των χαλασμάτων, μέχρι το Αιγαίο, μέχρι τα νησιά του Αιγαίου, μέχρι τα πνιγμένα παιδιά στα νερά του Αιγαίου κι ύστερα μέχρι τα Τέμπη, μέχρι την Ειδομένη, μέχρι τον χιονιά του βαλκανικού τοπίου, μέχρι τα συρματοπλέγματα και τ’ αγριεμένα σκυλιά. Πορεία απελπισμένων, μωρά στην αγκαλιά, νήπια απ’ το χέρι, γέροι στους ώμους, όπως εκείνος ο μυθικός Αινείας που κουβαλούσε τον τυφλό πατέρα του. Κύριε των δυνάμεων! Των δυτικών, βέβαια, δυνάμεων, που έλεγε και ο ποιητής, που σήκωνε ψηλά τη λάμπα τα βράδια να ρθούνε της γης οι θλιμμένοι. Των δυνάμεων που πουλούν πολίτικαλ κορέκτ φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Των δυνάμεων που συνεχίζουν να πουλούν δημοκρατία, πολιτισμό, ελευθερία λόγου και Τύπου, πολυπολιτισμικότητα, αλλά εν των μετάξυ φασιστοποιούν όλο και περισσότερο τη γηραία μας ήπειρο. Κύριε των δυνάμεων, που συδαυλίζουν φυλετικές, θρησκευτικές, πολιτικές διενέξεις, που πηγαίνουν και βομβαρδίζουν, σκοτώνουν, εξολοθρεύουν κι όταν έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα κλείνουν και τα σύνορα, να μην μπαίνουν αυτοί που προσπαθούν να ξεφύγουν.
Κύριε των δυνάμεων, που φτιάχνουν νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα ονομάζουν «κέντρα υποδοχής», που μαζεύουν τα τιμαλφή των προσφύγων, που στέλνουν φρεγάτες κι ελικόπτερα να περιπολούν στο Αιγαίο, για να μην περνούν τα φουσκωτά με τους απελπισμένους. Κύριε των νατοϊκών δυνάμεων και Κύριε των νεοφασιστικών δυνάμεων, που πάνω εκεί στις χώρες του Βορρά, φτιάχνουν ακροδεξιές ομάδες, αυτοάμυνας πολιτών, λέει, για να τραμπουκίζουν τους μετανάστες. Τις βάφτισαν, μάλιστα, «Στρατιώτες του Οντίν». Ποιος είναι αυτός ο Οντίν; Άσε, τι το ψάχνεις; Θεός του πολέμου των Βίκινγκς. Οπότε φαντάσου, τι είδους λιβάνια και προσευχές γουστάρει η αφεντιά του…
Κύριε, των δυνάμεων! Των ευρωπαϊκών, βέβαια, δυνάμεων. Ιλουστρασιόν πολιτικοί με σινιέ κοστούμια, κατά προτίμηση νεαροί, πλήρεις αισιοδοξίας και ζωντάνιας, με πλατιά χαμόγελα, σαν διαφημιστές οδοντόκρεμας, σαν πλασιέδες ευτυχίας. Κάτι όπως εκείνον τον υπουργό Εξωτερικών της Αυστρίας, που πήγε να κάνει παιγνίδι με τα σύνορα και τη ροή των προσφύγων, πίσω από την πλάτη της ελληνικής κυβέρνησης. Πονηρό το αγόρι! Εκεί στη Βιέννη, στο κέντρο της Ευρώπης, στην πιο ποθητή πρωτεύουσα του κόσμου, σύμφωνα με κάποιο περιοδικό, εκεί, στην κορυφή του σύγχρονου ανθρώπινου πολιτισμού, υπό τους θεσπέσιους ήχους κάποιας θεόπνευστης σονάτας του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, το αβγό του φιδιού επωάζεται ξανά και ξανά. Κι εκεί στην άλλη πρωτεύουσα του ευρωπαϊκού ιερατείου, τις Βρυξέλλες. Ο θρίαμβος της Δημοκρατίας… Αρκεί, βέβαια, να συμβαδίζει απολύτως με τα συμφέροντα της Μπούντεσμανγκ, του Δ΄ Ράιχ, του κυρίου Σόιμπλε, και εν γένει της ευρωπαϊκής οικονομικής ελίτ. Διαφορετικά μαύρο φίδι που σ’ έφαγε… Σου κλείνουν τις τράπεζες, σε δένουν χειροπόδαρα, σε ρίχνουν στον λάκκο με τους λέοντες, μέχρι να ζητήσεις έλεος. Έτσι δουλεύει το σύστημα. Αδιάφορο τι ψηφίζουν οι λαοί, αδιάφορο αν έχουν να φάνε ή δεν έχουν, αδιάφορο αν δεν θέλουν να ξεπουλήσουν τη χώρα τους σε γερμανικούς κολοσσούς και πολυεθνικές, αδιάφορο αν στην Ευρώπη υπάρχουν 120 εκατομμύρια φτωχοί και 30 εκατομμύρια άνεργοι, αδιάφορο αν στην Ελλάδα, 700 χιλιάδες παιδιά ζουν υπό καθεστώς επισιτιστικής ανασφάλειας, αδιάφορο το ξεκλήρισμα των Ελλήνων αγροτών, αδιάφορο το ξετίναγμα του Ασφαλιστικού και των συντάξεων, αδιάφορο, το νερό στον μύλο των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο, αδιάφορο, τα νατοϊκά σενάρια επίλυσης του Κυπριακού, προς ικανοποίηση του τουρκικού νέο-οθωμανισμού.
Κύριε των δυνάμεων! Των δυτικών, βέβαια, δυνάμεων. Και μέσα κι έξω, από το κακό στο χειρότερο. Από την μία βομβαρδίζουν και από την άλλη κλείνουν τα σύνορα για εκείνους που προσπαθούν να ξεφύγουν από τα ερείπια. Από την μία το παίζουν δημοκράτες και από την άλλη γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια λαούς και κοινοβούλια. Εύγε!
