του Κωνσταντίνου Πογιατζή*
Καθημερινά διεξάγεται μια δημόσια συζήτηση μεταξύ των πολιτών, αλλά και των πολιτικών, γιατί να γίνεται τόσος λόγος για το αν το κράτος που θα προκύψει στην ενδεχόμενη συμφωνία, θα είναι μετεξέλιξη και συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας ή προϊόν παρθενογένεσης. Την αλήθεια την κρατούν καλά φυλαγμένη στις κομματικές φαρέτρες με περίτεχνες ενέργειες εκ μέρους των κυβερνώντων που ξεγελούν τον Κυπριακό Ελληνισμό.
Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, προς αποφυγήν βαρύτατων ευθυνών του από μια διαμάχη των δυο πλευρών, εφαρμόζει τις λεγόμενες εποικοδομητικές ασάφειες, όπως το παραδέχτηκε και ο Λόρδος Χάννυ στο βιβλίο του «Cyprus, The Search for a Solution», (2005),που περήφανα ανέφερε ότι για να είναι όλοι οι ηγέτες ευχαριστημένοι πρέπει να κοροϊδεύουν τις κοινότητές τους. Μια συνήθης πρακτική προσέγγιση από τον ΟΗΕ είναι να μπορούν εκείνοι που διαπραγματεύονται(για αμφότερες πλευρές) να ισχυρίζονται, ο καθείς στο ακροατήριο του, καθησυχάζοντάς το και παραπέμποντας το σε ‘’συγκεκριμένες’’ διατάξεις του πλαισίου «ότι ορίστε παραμένει μέρος άρα αυτό είναι υπέρ μας». Αυτό που λέει ο ΟΗΕ είναι πάμε να κάνουμε ένα νέο κράτος ο καθένας θα λέει τα δικά του και αν στο μέλλον θα προκύψει οποιοδήποτε πρόβλημα τότε ας αποφασιστεί από τα διεθνή δικαστήρια.
Το θέμα δεν είναι μόνο το αν θα υπάρχουν στοιχεία που αναφέρουν την συνέχιση της ΚΔ, ούτε αν θα χρειαστεί ή όχι νέα αίτηση για εισδοχή στους διεθνείς οργανισμούς. Το σημαντικότερο είναι το αν , με βάση τις διατάξεις που θα περιλαμβάνει το νέο σχέδιο, θα θεωρηθεί από οποιονδήποτε διεθνή οργανισμό ότι κατά τη στιγμή σύστασης του νέου κράτους υπήρξε νομιμοποίηση που αντλήθηκε από τα δύο συνιστώντα κρατίδια. Αυτό, οδηγεί ουσιαστικά σε αυτό που πολύ ορθά ο Τάσσος Παπαδόπουλος ανάφερε, δηλαδή την μετατροπή του κράτους σε κοινότητα.. Πλέον αναγνωρίζει ότι υπάρχουν δύο κράτη τα οποία μετατρέπονται σε κοινότητες, τα οποία ενώνονται ως νόμιμα και κάνουν ένα νέο ομοσπονδιακό κράτος και ταυτόχρονα γίνονται τα δύο κράτη-κοινότητες του νέου μορφώματος. Μάλιστα, όπως ορίζουν και οι πλέον αυθεντίες (βλ Επιτροπή Μπαντιντέρ) στην διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας), σε περίπτωση αδιεξόδων, η ύπαρξη ενός ομοσπονδιακού κράτους, που αποτελείται από χωριστές κοινότητες, στις οποίες η πλειοψηφία κατέχει μέρος του εδάφους και του πληθυσμού στις συνιστώσες πολιτείες, μπορεί να οδηγήσει σε διάσπαση και αναγνώριση δύο ξεχωριστών κρατών, αν αυτό αποτελεί λύση σε αδιέξοδα. Κάτι που αποτελεί ένα πάγιο στόχο της Τουρκίας για την Κύπρο.
Το χειρότερο της υπόθεσης είναι ότι αυτό το ρίσκο, με την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, το έχει ήδη αποδεχτεί η Ελληνοκυπριακή πλευρά. Καθώς, ως πλαίσιο συζήτησης το έχουμε αποδεχτεί και για αυτό τον λόγο άλλωστε και παίζουμε το παιχνίδι που συμφωνήθηκε από τον Χριστόφια-Ταλάτ και συνεχίζεται από τον Αναστασιάδη-Ακκιντζί δηλ. να βγαίνει ο ένας εκ των υποστηρικτών του διαπραγματευτικού πλαισίου κατηγορώντας αυτούς που ανησυχούν ‘’ότι υποστηρίζουν τις Τουρκικές θέσεις’’ (βλ. επί καθημερινής βάσης Προδρόμου, Τορναρίτης κτλ.). Η τραγική πραγματικότητα είναι ότι εις γνώση μας διεξάγεται αυτό το ανίερο παιχνίδι σε βάρος της Κύπρου και του λαού μας. Για αυτό ακριβώς τον λόγο το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ αρνούνται κατηγορηματικά την πρόταση του ΔΗΚΟ να ορίζεται στο πρώτο άρθρο του σχεδίου λύσης του Κυπριακού η συνέχιση και μετεξέλιξη της ΚΔ. Ως εκ τούτου, φοβούμενη τις αντιδράσεις του κόσμου, η μονοκομματική Κυβέρνηση του Αναστασιάδη εφαρμόζει κατά γράμμα τον ‘’σκοταδισμό στο Κυπριακό’’, αποσκοπώντας να μειώσει τις αντιδράσεις.
Σήμερα, λοιπόν, μετά από τις τραγικές εμπειρίες του παρελθόντος, δεν υπάρχει τίποτα πιο λογικό από το να διασφαλιστούν μερικά ζητήματα, που τουλάχιστον σε ένα βαθμό μπορούν να αποτρέψουν επανάληψη της τραγικής ιστορίας που βιώσαμε. Γιατί δεν μπορούμε να αφήσουμε στις προθέσεις της Τουρκίας τη βιολογική μας συνέχεια. Δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε την Τουρκία ότι θα τηρήσει τα συμφωνηθέντα. Δεν επιτρέπεται να έχουμε κράτος που να μην μας προστατεύει από την τουρκική επεκτατική πολιτική και να καταλήξουμε κοινότητα χωρίς κράτος, όπως τους Παλαιστίνιους, με μια κατ΄ ουσία πλέον «ελληνοκυπριακή διοίκηση» που θα αναζητά θέση στη διεθνή κοινότητα σε αναζήτηση κηδεμόνα.
Κι αυτό δεν είναι ούτε θεωρίες ούτε κινδυνολογίες, είναι από τα σημαντικότερα ζητήματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθεί η ηγεσία μας πρακτικά. Δεν είναι τυχαίο που μέχρι ο έγκριτος νομικός Πόλυς Πολυβίου, αδιαμφισβήτητος οπαδός του οδυνηρού συμβιβασμού και βασικός υπέρμαχος του σχεδίου ΑΝΑΝ(βλ. 2004), με την επιστολή του προς τον Πρόεδρο και τη διαπραγματευτική ομάδα, η οποία διέρρευσε, τονίζει ότι πρέπει να επιμείνουμε να υπάρχει μια επίσημη αναγνώριση ότι το κράτος θα συνεχίσει όπως και πριν, δηλαδή το κράτος που ιδρύθηκε το 1960 με βάση τη Συνθήκη Εγκαθίδρυσης. Σημειώνει μάλιστα ότι «εάν η κεντρική κυβέρνηση καταρρεύσει ή δεν λειτουργεί, τότε εξ ορισμού το κράτος θα διαλυθεί (στην πράξη, αν όχι νομικά) σε δύο αυτόνομες διοικήσεις, ουσιαστικά δύο ξεχωριστές περιοχές. Το εφιαλτικό σενάριο είναι ότι αυτό μπορεί να συμβεί προτού η Τουρκία κάνει τις ”παραχωρήσεις” που θα έχει αναλάβει με βάση τη συμφωνία. Δεν θα υπάρχει τρόπος να επανέλθει στην προηγούμενη κατάσταση».
Το εφιαλτικό σενάριο είναι μπροστά μας. Ας μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος. Οι ασάφειες του 1960 μας κατέστρεψαν. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Θα ήταν βλακεία να τις αποδεχτούμε και να πιστεύουμε ότι μπορεί να αποφύγουμε μια νέα καταστροφή. Η Κυπριακή Δημοκρατία αποτελεί την τελευταία αλλά και μοναδική μας ελπίδα.
*Είναι Αντιπρόεδρος της Επαρχιακής Επιτροπής ΝΕΔΗΚ Πάφου &
Μέλος της Επαρχιακής Επιτροπής ΔΗΚΟ Πάφου
