Μια πραγματικά θλιβερή ιστορία ενός ανθρώπου ηλικίας 50 ετών φέρνει σήμερα στη δημοσιότητα το PafosPress.com.
Ο Αντρέας πριν μερικές ημέρες επικοινώνησε μαζί μας θέλοντας να μας αναφέρει ότι χρειάζεται τη βοήθειά μας γιατί είναι οικονομικά σε απόγνωση και δεν ξέρει τι να κάνει; Όταν τον ρωτήσαμε τι ακριβώς συμβαίνει μας ανέφερε ότι ο ίδιος περνάει πολύ δύσκολα οικονομικά και δεν τα βγάζει πέρα με το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα που λαμβάνει λέγοντας μας ότι απο το μυαλό του περνάνε διάφορες σκέψεις μέχρι και το να θέσει τέρμα στη ζωή του.
του Μάριου Ιγνατίου*
Η αλήθεια δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα να ακούς κάποιον να σου λέει πως θα αυτοκτονήσει γιατί είναι σε απόγνωση και ψάχνεις αμέσως, καθηκόντως να βρεις τρόπο να βοηθήσεις.
Μόνη επιθυμία του Αντρέα, όπως μας ανέφερε, ήταν να διευθετήσουμε ένα ραντεβού να μας πει την ιστορία του για να δούμε αν μπορούμε να τον βοηθήσουμε.
Σήμερα είχαμε τη συνάντηση μαζί του και ομολογουμένως μας συγκλόνισε.
Τα λόγια που ακολουθούν, βγαλμένα μέσα από τη ψυχή του, μια ψυχή που δεν δυσκολεύεσαι στα 2 λεπτά να καταλάβεις ότι πέρασε πολλά. Τα μάτια του ήταν διαρκώς βουρκωμένα και τα χέρια του έτρεμαν. Ο Αντρέας δεν νοιάζεται πλέον αν θα εκτεθεί ή αν θα τον δουν να κλαίει. Καλύτερα να με δουν σήμερα να κλαίω και να μπορέσει κάποιος να με βοηθήσει, αναφέρει, παρά να έρθουν αυτοί και να κλάψουν αύριο για μένα δίχως να τους βλέπω λέει και ένας κόμπος πνίγει το λαιμό του.
Είμαι σχεδόν πενήντα και είμαι μόνος μου. Δεν έχω ούτε στην ουσία οικογένεια αφού με απαρνήθηκαν εδώ και πολλά χρόνια και ο ίδιος δεν έκανα οικογένεια. Σήμερα λαμβάνω από το κράτος το ποσό των €480 για ΕΕΕ από τα οποία τα €125 πάνε για ενοίκιο. Άλλα €100 ο ενοικιαστής παίρνει από το κράτος για την κάλυψη του ποσού που χρειάζεται για το σπίτι που μένω με δυο μικρά δωμάτια και μια κουζίνα.
Την ίδια στιγμή ο ενοικιαστής μου λέει ότι το ενοίκιο παραμένει τόσο επειδή με λυπάται. Δυστυχώς έμαθα και περισσότερο συνήθισα πλέον να με λυπούνται. Παλαιότερα δεν ήμουν έτσι. Εργαζόμουν, είχα τη δουλειά μου και τα έσοδα μου και ζούσα μια φυσιολογική ζωή. Τα τελευταία χρόνια αναγκάστηκα λόγω προβλημάτων υγείας να περιοριστώ στο σπίτι. Εδώ και καιρό με παρακολουθεί ψυχίατρος και για τη θεραπεία μου χρειάζομαι δυο περίπου φορές τον μήνα φάρμακα τα οποία πρέπει να αγοράσω από έξω γιατί το Νοσοκομείο δεν τα διαθέτει. Εκεί δίνω άλλα 40 και 30 ευρώ αντίστοιχα ενώ δίνω επιπλέον ακόμη 15 ευρώ για χάπια της αϋπνίας. Όλα αυτά μηνιαίως είναι γύρω στα €170 επιπλέον.
Αν υπολογίσετε τα €125 στο ενοίκιο, τα €170 στα φάρμακα και κάποια έξοδα για ρεύμα κάθε δίμηνο, κοινόχρηστα, νερό, σκύβαλλα και λοιπά αντιλαμβάνεστε ότι από τα €480 μου μένουν μόλις 150-200 για να περάσσω ένα μήνα. Δεν υπολόγισα το τηλέφωνο ή τα καύσιμα που χρειάζομαι για να πηγαίνω στο γιατρό. Έχω ένα παλιό αυτοκίνητο αξίας €300 και το χρησιμοποιώ μόνο για να πάω στο Νοσοκομείο. Έτσι και αλλιώς δεν πάει και πουθενά αλλού.
Σας μιλώ ειλικρινά ότι πολλές φορές σκέφτηκα να βγω στην ταράτσα και να πεταχτώ να “ησυχάσω”. Όταν είσαι μόνος σου, με τέτοια προβλήματα και ψυχολογική πίεση, δυστυχώς φτάνεις στο σημείο να σκεφτείς και αυτές τις επιλογές αν και ξέρω πως δεν είναι σωστές.
Πριν σηκώσω το τηλέφωνο να επικοινωνήσω με το PafosPress.com σκεφτόμουν σοβαρά να αυτοκτονήσω αλλά φοβήθηκα. Δεν είμαι αρκετά δυνατός για να το κάνω και θέλω να ζήσω αλλά με αξιοπρέπεια.
Σήμερα, δυστυχώς στηρίζομαι στην ελεημοσύνη κάποιων ξαδελφιών μου που μου δίνουν μερικά χρήματα να περάσω λίγες μέρες ή μου φέρουν κάποιες φορές φαγητό για να φάω. Μόλις πληρωθώ όμως τους τα επιστρέφω αν και κάποιες φορές δεν τα δέχονται.
Είναι δύσκολο για μένα να εργαστώ αφού τόσο τα προβλήματα με τα ψυχολογικά μου όσο και ένα παλαιότερο πρόβλημα με τον σπόνδυλο μου με έχουν καθηλώσει τα τελευταία χρόνια. Σήμερα δυστυχώς δεν έχω ούτε €5 για να βάλω κάρτα τηλεφώνου και είτε κάνω αναπάντητες είτε τους λέω να με καλέσουν πίσω όπως κάνουν κάποιοι 15χρονοι με τους γονείς τους.
Ξέρετε ότι αυτή τη στιγμή στο ψυγείο μου δεν έχω ούτε ένα γάλα, ούτε ένα κουτί μακαρόνια, ούτε μια κονσέρβα ή κάτι άλλο; Χθες δεν έφαγα. Προχθές μου έδωσε μια γειτόνισσα ένα πιάτο φαγητό και ένιωσα και τυχερός. Σήμερα ντρέπομαι που έφτασα σε αυτό το σημείο αλλά δεν ξέρω τι να κάνω. Απευθύνθηκα και στην εκκλησία αλλά και στις τοπικές αρχές αλλά όχι απλά με παραπέμπουν παρακάτω τους καταλαμβαίνω κιόλας ότι ενοχλούνται που ζητώ ελεημοσύνη.
Μιλάνε όλοι για το Πάσχα και τις γιορτές. Για μένα αυτές οι μέρες είναι οι πιο δύσκολες. Είμαι μόνος μου, απένταρος, σε ένα άδειο σπίτι από φαγητό και ανθρώπους και οι σκέψεις στο μυαλό μου με πνίγουν. Είμαι σε απόγνωση και δεν ξέρω τι να κάνω.
Η πιο πάνω ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή και αφορά έναν συνάνθρωπό μας της διπλανής πόρτας. Ένα πλάσμα του Θεού που δεν θέλει να ενοχλήσει κανένα και νιώθει βάρος για την κοινωνία όπως μας εξομολογήθηκε. Ένας άνθρωπος που μπορεί να έχει άδειες τις τσέπες έχει όμως μεγάλη και γεμάτη καρδιά.
Το άρθρο αυτό, το υποσχεθήκαμε στον Ανδρέα, θα σταλεί σε όλους (αρμόδιους και μη) όσους ίσως να μπορούσαν να βοηθήσουν και να ανοίξουν λίγο την καρδιά τους για έναν συνάνθρωπό μας που η ζωή δεν του τα έφερε όπως τα περίμενε. Πλησιάζουν άλλωστε μέρες Αγάπης και όλοι έχουμε ανάγκη να είμαστε χρήσιμοι ο ένας για τον άλλο.
*Αρχισυντάκτης PafosPress.com
