21.9 C
Paphos
Friday, March 29, 2024

Η φωτιά είναι εδώ…κουνήσου [της Ευφημίας Κανάρη]

ΙΟΥΛΙΟΣ 2018… Τι τραγική ειρωνεία Θεέ μου! Για μια ακόμη φορά ο απανταχού ελληνισμός
θρηνεί για ακόμα μια καλοκαιρινή τραγωδία.. ΙΟΥΛΙΟΣ 1974, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1974, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2005, ΙΟΥΝΙΟΣ 2007, ΙΟΥΛΙΟΣ 2011, ΙΟΥΛΙΟΣ 2018…

Τα λόγια είναι περιττά σε αυτές τις στιγμές. Βουβός πόνος, θλίψη και οργή. Γιατί Θεέ μου;
Γιατί να πληρώνουν πάντα αθώοι για την αναισθησία και μισανθρωπiά κάποιων, γιατί
πάντα να πληρώνουν αθώοι για την καταστροφική ανεπάρκεια των αρμοδίων; Αθώα
παιδιά, γυναίκες, ηλικιωμένοι, άνθρωποι καθημερινοί σαν όλους μας χάθηκαν σε μια
στιγμή.. κόποι μιας ολόκληρης ζωής έγιναν στάχτη..

Μόνο που σκέφτεσαι τον τρόμο που βίωσαν πριν βρουν το θάνατο ανατριχιάζεις.. μόνο στη
σκέψη μιας μάνας και ενός πατέρα να έχουν ως τελευταία τους επιλογή να αγκαλιάσουν τα
παιδιά τους για να φύγουν μαζί για το αιώνιο ταξίδι λυγίζεις.. Σχέδια για την επόμενη μέρα,
όνειρα για τα επόμενα χρόνια, ελπίδες, σκέψεις, συναισθήματα, όλα στάχτη..

Η ταχύτητα σκοτώνει

Κοιτώντας τα καμένα αυτοκίνητα και σπίτια νομίζεις πως βρίσκεσαι σε εμπόλεμη περίοδο..
οι εικόνες ανθρώπων μέσα σε βάρκες, μέσα στη θάλασσα, να προσπαθούν να σωθούν
θυμίζουν εικόνες από την καταστροφή της Σμύρνης που μέχρι τώρα βλέπαμε μέσα από τα
βιβλία.. Μάνες να ψάχνουν τα παιδιά τους, άνθρωποι να ακρωτηριάζονται, αγνοούμενοι,
πρόσφυγες.. Αν αυτό δεν είναι πόλεμος τότε τι είναι;

Εγώ, όπως και εσύ, όπως και ο γείτονάς σου, όπως και ο φίλος σου τις πλείστες φορές και
κυρίως στις πλείστες αδικίες επιλέγουμε τη σιωπή.. Δε βαριέσαι,λέμε, εμείς θα αλλάξουμε
τον κόσμο; Εμείς θα βρούμε τους ενόχους; Εμείς θα τους τιμωρήσουμε; Και συνεχίζουμε..
Ξεχνώντας.. Και αυτοί οι άθλιοι πολλαπλασιάζονται σαν λερναία ύδρα.. Ακριβώς γι’αυτό.
Γιατί εγώ, εσύ, ο απέναντι μένουμε αμέτοχοι.. Παρακολουθούμε. Επαναστατούμε πίσω απο
μια οθόνη. Αδυνατούμε, δειλιάζουμε, βαριόμαστε να αντιδράσουμε. Ευνουχιστήκαμε όπως
αυτοί θέλουν.

Δημιουργήσαμε εικονική πραγματικότητα, ζούμε σε ένα μικρόκοσμο που δεν επεκτείνεται
έξω από τα σύνορα της αυλής μας, πέρα από την οθόνη του κινητού μας. Βιαζόμαστε,
κρίνουμε, παραπονιόμαστε. Αλλά εκεί. ΑΜΕΤΟΧΟΙ. ΔΕΙΛΟΙ. Απλά δεν πιστεύουμε πως
μπορούμε να αλλάξουμε κάτι. Δεν πιστεύουμε πως μέσα στο δράμα μπορεί το φως να
γεννηθεί.

«Αν δεν σου αρέσει εκεί που βρίσκεσαι, κουνήσου δεν είσαι δέντρο». Δυστυχώς τα δέντρα
μας δεν μπορούσαν να κουνηθούν. ΚΑΗΚΑΝ. Μαζί τους και οι άνθρωποί μας. Εσύ θα
μείνεις δέντρο; Εγώ, εσύ, ο γείτονας. ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΝΟΥΜΑΙ. ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΑΠΑΙΤΩ.
ΓΙΑ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ. ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΑΜΕΤΟΧΗ. ΑΠΑΙΤΩ ΤΗΝ
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ. Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ.

«Το σκοτάδι του ενός, δυο μαζί το κάνουν φως». Και εμείς είμαστε πολλοί. Ας
δημιουργήσουμε το φως. Για σένα, για μένα, για το γείτονα. Για αυτούς που έφυγαν. Για
αυτούς που έμειναν. Και για αυτούς που θα έρθουν.
Δεν υπάρχει χρόνος. Η ΦΩΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ. ΚΟΥΝΗΣΟΥ.

ΕΥΦΗΜΙΑ ΚΑΝΑΡΗ
25/7/2018

Support Local Business

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ