Δεν είναι η πρώτη φορά που η Άγκυρα αμφισβητεί τα σύνορα στο Αιγαίο. Από το 1975 οι παραβιάσεις των τούρκικων μαχητικών και οι αναχαιτίσεις τους από ελληνικά έχουν καταντήσει ρουτίνα. Ωστόσο είναι η πρώτη φορά που Τούρκος πρόεδρος κάνει άμεση αναφορά στη συνθήκη της Λωζάννης, χαρακτηρίζοντας την άδικη και θέτοντάς την με έμμεσο τρόπο υπό αμφισβήτηση. Ασφαλώς δεν ήταν μόνο για εσωτερική κατανάλωση οι δηλώσεις του Σουλτάνου. Αν λάβουμε υπόψη τα ανοιχτά μέτωπα σε Συρία, Ιράκ, κουρδικό, σχέσεις με Ευρώπη και κυπριακό, ο Ερντογάν προσπαθεί να δημιουργήσει πιέσεις βάζοντας και τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο στο τραπέζι ως μοχλό πίεσης αλλά –γιατί όχι- και ως προηγούμενο για το μέλλον της νέο-οθωμανικής αδηφαγίας του. Ποια ήταν η αντίδραση της Ευρώπης; Είδαμε την αντίδραση της Γερμανίας. Αποφυγή ξεκάθαρης αναφοράς στην ελληνική κυριαρχία, όπως αυτή έχει καθοριστεί μέσω της συνθήκης εδώ και περίπου εκατό χρόνια και εν ολίγοις πολιτική ίσων αποστάσεων και «βρείτε τα μεταξύ σας». Με άλλα λόγια, το ευρωπαϊκό δίκαιο ασχολείται με άλλες μπίζνες, κόψτε τον λαιμό σας.
Με άλλες μπίζνες ασχολείται και στην περίπτωση της Κύπρου. Έτσι όπως όταν ακούει περί εκλιπούσας Κυπριακής Δημοκρατίας και κάνει την πάπια και ανοίγει κεφάλαια στην Τουρκία. Έτσι όπως είναι έτοιμη να δεχτεί για ένα μέλος της οποιοδήποτε σχέδιο λύσης έρθει στο τραπέζι, με αντιδημοκρατικές πρόνοιες, με πρωτοφανείς συνταγματικές ρυθμίσεις, εκ περιτροπής προεδρίες, ξένους δικαστές, κληρώσεις, με εγγυήσεις, με επεμβατικά δικαιώματα, τα πάντα όλα. Οι Βρυξέλλες ενδιαφέρονται περισσότερο για τα αμπελοπούλια παρά για το ενδεχόμενο η Κύπρος να είναι προτεκτοράτο. Εξ άλλου η Γερμανία μια χαρά τα πάει με τα οικονομικά προτεκτοράτα της, κάτι θα τσιμπίσει κι αυτή απ’ το αλισβερίσι.
Φυσικά για αυτή την κατάντια φταίμε κι εμείς. Εμείς που δεν θέσαμε την Ευρώπη προ των ευθυνών της. Εμείς που δεν είπαμε του κ. Ακιντζί «Ασε τις μπαρούφες με τις πατάτες, τις πέτρες στα καθρεφτάκια των αυτοκινήτων και τις φοβίες των Τ/Κυπρίων και αν θέλεις λύση έλα να μας βρεις στις Βρυξέλλες».
«Μα αυτό σημαίνει ότι ρίχνουμε την μισή Κύπρο στην αγκαλιά της Τουρκίας», θα πουν κάποιοι. Γιατί τώρα πού νομίζουν ότι είναι; Αύριο πού νομίζουν ότι θα είναι με μια κακή λύση; Ναι, αλλά χωρίς λύση δεν θα φύγει ο κατοχικός στρατός και θα έχουμε σύνορα με την Τουρκία. Γιατί αύριο με ποιον θα έχουμε σύνορα και μάλιστα πιο ευαίσθητα; Το ζητούμενο δεν είναι μόνο να πάει ο κατοχικός στρατός απέναντι, αλλά να βρεθεί εκείνη η λύση που δεν θα δίνει το δικαίωμα ή τα προσχήματα να επανέλθει ή να υποχωρούμε πάντα και παντού υπό την απειλή του. Εξ άλλου όπως είπε και κάποιος Τούρκος αξιωματούχος, σε εφτά λεπτά ξανάρχεται.
«Μα χωρίς λύση δεν θα πάρουμε τίποτα πίσω.»
Γιατί τώρα τι θα πάρουμε στο εδαφικό όταν με το σχέδιο Ανάν το τ/κ συνιστών κρατίδιο κρατούσε το 28.6% και τώρα θέλει περισσότερο; Τι αναμένουμε να γίνει στο περιουσιακό με τις συμφωνίες που θα υπάρξουν; Ποιος θα αποζημιωθεί και από ποιόν; Άγιοι Βασίληδες δεν υπάρχουν και η εσωτερική αποζημίωση είναι μια περίεργη ιστορία, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για δύο οικονομίες ήδη καταχρεωμένες.
«Μα οι Τ/Κ θέλουν να φύγουν από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της Τουρκίας.»
Εδώ είμαστε κι όπου μπορούμε να βοηθήσουμε, όμως μόλις προχθές ο κ. Ακιντζί δήλωνε ότι το μόνο σίγουρο λιμάνι για τους Τ/Κ είναι η Τουρκία. Ας αποφασίσουν τι θέλουν.
Ας δούμε κι εμείς πιο καθαρά την κατάσταση. Στρατηγικός στόχος σήμερα της Τουρκίας δεν είναι η διχοτόμηση. Αυτήν την έχουν και ούτε επιθυμούν μια ντε γιούρε διχοτόμηση ή ενσωμάτωση, γιατί κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε άλλα δεδομένα και άλλα επακόλουθα. Αυτό που θέλει είναι δύο «διοικήσεις» και ένα κεντρικό κράτος αλαλούμ, του οποίου η μη αποτελεσματικότητα θα οδηγεί μοιραία στην επικυριαρχία της σε ολόκληρο το νησί.
«Μα η επανένωση θα δημιουργήσει νέες προοπτικές για το μέλλον.» Σωστά, αλλά αυτό προϋποθέτει μια σύγχρονη ομοσπονδία, όπως είναι και λειτουργούν οι ομοσπονδίες ανά τον κόσμο. Διότι αν είναι να φτιάξουμε μια νέα Βοσνία, καλύτερα να μείνουμε όπως είμαστε.
