Χθες βράδυ στο Νοσοκομείο Πάφου είδα με τα μάτια μου την αυταπάρνηση πολλών ανθρώπων που υπερέβησαν εαυτό για να υπηρετήσουν με ευλάβεια το καθήκον τους απέναντι στον συνάνθρωπό τους.
του Μάριου Ιγνατίου*
Στα πλαίσια άσκησης του επαγγέλματός μου χθες βράδυ βρέθηκα στο Νοσοκομείο Πάφου όπου βρισκόταν σε εξέλιξη μια υπερπροσπάθεια να κρατηθεί στη ζωή ένα αγγελούδι μόλις 4 ετών από τη Ρωσία.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να περιγράψω το συμβάν (μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ), άλλωστε το τι έγινε είναι λίγο πολύ γνωστό. Σε εκείνο που θέλω να σταθώ είναι στο τι αντίκρισα εβρισκόμενος στον χώρο των ασθενοφόρων στις Πρώτες Βοήθειες του Γ.Ν.Πάφου αλλά και το τι προηγήθηκε από την στιγμή που “έπεσε” το τηλεφώνημα για πνιγμό βρέφους στην Περιστερώνα.
Όλα λειτούργησαν άρτια και βάση σεναρίου. Η κινητοποίηση του πληρώματος Ακάμας (από τα καλύτερα στην Κύπρο) ήταν άμεση. Η Αστυνομία ενήργησε αστραπιαία και “ανοίγοντας δρόμο” βοήθησε το ασθενοφόρο να φτάσει στην Πάφο σε χρόνο ρεκόρ. Αμέσως στο ΤΑΕΠ σήμανε συναγερμός. Γιατροί και νοσηλευτές, διασώστες και το υπόλοιπο προσωπικό έδωσε τις πιο δύσκολες εξετάσεις της ζωής του και τα κατάφερε.
Ως ελάχιστη οφειλή πρέπει να τους αναγνωρίσουμε την αυτοθυσία. Δεν είναι απλά η δουλειά τους. Είναι ο υπέρμετρος ζήλος και η άγνοια κινδύνου που τους επιβάλλει η συνείδησή τους.
Κανένας δεν ανάγκασε τον Νικόλα να οδηγεί σαν αφηνιασμένος το ασθενοφόρο στον πιο επικίνδυνο δρόμο της Κύπρου. Κανένας δεν ανάγκασε τον Παναγιώτη να οδηγεί με ταχύτητα μεγαλύτερη απ’ όσο του επιτρέπει η Νόμος με το περιπολικό της Υπηρεσίας. Κανένας δεν έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό της Σουζάνας για να στέκει εκεί στο προσκεφάλι του 4χρονου, μετά που το έβγαλαν από την πισίνα και αφού προηγήθηκε η Καρδιοπνευμονική Αναζωογόνηση (ΚΑΡΠΑ). Ούτε της είπε κάποιος επιτακτικά να τρέχει από τις Πρώτες Βοήθειες στον αξονικό και πάλι πίσω λες και είναι δικό της παιδί. Κανένας δεν έσπρωξε το παλληκάρι τον Σπύρο να τρέχει με αγωνία να κουβαλήσει οξυγόνο και όλα τα απαιτούμενα. Ένας διασώστης για τον οποίο μιλάει με τα πιο κολακευτικά σχόλια όλη η περιοχή Χρυσοχούς. Κανένας δεν πίεσε τον Νέαρχο να μπει στο ελικόπτερο και να πάει στο Μακάρειο, αντιθέτως έβλεπες στα μάτια του ότι το έκανε με αγωνία και ζήλο. Κανένας δεν ανάγκασε την καρδιά του Κωνσταντίνου, του Κυριάκου, της Μαρίας, του Χρήστου, της Στέλλας και όλων όσων ήταν υπηρεσία να κτυπήσει πιο δυνατά παρά μόνο το χρέος τους απέναντι στον συνάνθρωπο τους.
Ουδείς, πέραν του ιερού της όρκου απέναντι στον Ιπποκράτη δεν έπιασε από το χέρι την Λένα την αναισθησιολόγο και να την αναγκάσει να παραμείνει μαζί με το μωρό μέσα στον Αξονικό Τομογράφο για να υποστεί την ακτινοβολία. Κανείς δεν πίεσε την Τάνια, την Στάλω και την Ιφιγένεια να τρέχουν σαν μάνες και όχι ως γιατροί για να σώσουν τον μικρό από τη Ρωσία. Να αντιμετωπίσουν με επιτυχία τις δυο απανωτές ανακοπές που υπέστη ο μικρός. Η εικόνα της μητέρας του έξω από το ΤΑΕΠ, να είναι απαρηγόρητη και να κρατάει το κεφάλι της ήταν αρκετή για να τους σπρώξει να μην κάνουν δεύτερες σκέψεις.
Όλα λειτούργησαν άψογα! Η αεροδιακομιδή, το Κέντρο Έρευνας και Διάσωσης, ο Αξιωματικός Υπηρεσίας, οι νοσηλευτές, οι αστυνομικοί, οι διασώστες οι πάντες.
Κανένα κείμενο και καμία περιγραφή δεν είναι αρκετή για να αποδώσουν στο μέγιστο βαθμό τα όσα είδαν χθες βράδυ τα μάτια μου. Αν ο μικρός τα καταφέρει, που θα τα καταφέρει, θα είναι γιατί όλοι αυτοί και άλλοι που ίσως μου διαφεύγουν τα ονόματά τους ήταν άψογοι στα καθήκοντά τους. Για να λέμε και την αλήθεια, πέραν από άψογοι.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στον άνθρωπο/γιατρό Θανάση Αθανασίου. Απλός, αποφασιστικός και ανθρώπινος. Θανάση του φώναζαν όλοι, χωρίς πρωτόκολλα, χωρίς τίτλους ή τυπικές προσφωνήσεις. Πρώτη φορά τον είδα στη ζωή μου και όταν του έδωσα συγχαρητήρια για την αυταπάρνησή του μου είπε με σεμνό και ταπεινό τρόπο, ψύχραιμος και με ήρεμο βλέμμα: “Δεν έκανα τίποτα”.
Κι’ όμως γιατρέ, έκανες πολλά! Πιο πολλά απ’ όσα και εσύ ο ίδιος μπορείς να φανταστείς! Απέδειξες, ενστικτωδώς και χωρίς επιτήδευση, ότι υπάρχει ακόμη Ελπίδα.
Στο πρόσωπό σου οι λειτουργοί της Υγείας πρέπει αν αισθάνονται υπερηφάνεια. Τους εκπροσωπείς επάξια! Ο Ιπποκράτης κάπου σε μια γωνία θα κάθεται και θα χαμογελά από ικανοποίηση που έγινες γιατρός!
Ως ιδιώτης γιατρός σήμερα, αν κάτι πήγαινε λάθος, ίσως βρισκόσουν και στο στόχαστρο ή ήσουν από πρόθυμος εθελοντής να προσφέρει δίχως κέρδος, κατηγορούμενος. Έκανες πολλά και σου αξίζουν συγχαρητήρια γιατί μια Κοινωνία σαν τη δική μας χρειάζεται Ανθρώπους σαν και εσένα, με ήθος, αγάπη, σεβασμό για τον συνάνθρωπο και φυσικά επάρκεια και επαγγελματισμό!
Απλά Σεβασμός!!!!
Υ.Γ. Τον Δρ Αθανασίου όπως και τους περισσότερους στους οποίους αναφέρθηκα ονομαστικά τους είδα πρώτη φορά στη ζωή μου.
Υ.Γ. Απολογούμαι που κάποιους μπορεί να τους άφησα πίσω, δεν έγινε σκόπιμα. Αυτά τα ονόματα μπόρεσα να καταγράψω την ώρα που οι άνθρωποι έτρεχαν να κάνουν τη δουλειά τους.
*Αρχισυντάκτης PafosPress.com
