Δεν κάθονται ποτέ σε ησυχία. Όλη τη μέρα τους βλέπεις να τρέχουν πάνω – κάτω, όχι αποκλειστικά για δικές τους δουλειές, αλλά κυρίως για να εξυπηρετήσουν άλλους, αισθανόμενοι ότι έτσι πρέπει να πράξουν.
Αδιαφορούν αν θα τους θεωρήσουν δεδομένους. Ξέρουν ότι στο τέλος θα δικαιωθούν και να μην δικαιωθούν, ολίγον τους γνοιάζει.
Έτσι νιώθουν ότι κάνουν το καθήκον τους. Έτσι, άλλωστε, κάνουν οι αληθινοί άνθρωποι.
Θα τους δεις να έχουν πάντα το χέρι απλωμένο για να βοηθήσουν άλλους, να σκορπίζουν ακριβοθώρητα χαμόγελα και να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια, γιατί κατάφεραν στη διάρκεια της ημέρας να κάνουν ένα άνθρωπο λιγότερο δυστυχισμένο. Δεν περιμένουν ανταπόδοση, ούτε θεωρούν ότι οι άλλοι τους έχουν υποχρέωση ή ότι τους χρωστούν χάρη. Και να τους το επιστρέψεις με κάποιο τρόπο, θα αρνηθούν να το πάρουν.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι, που προσφέρουν από την ψυχή τους. Έτσι είναι φτιαγμένοι, από πάστα και τόπι καλής ποιότητας, σαν εκείνα τα παλιά κασμίρια της Αγγλίας. Είναι αυτοί που θα περπατήσουν χιλιόμετρα δίπλα σου, προσέχοντάς σε μήπως και πέσεις στη μέση της διαδρομής, που θα σου ανοίξουν – εκεί που δεν υπάρχουν – δρόμους για να βαδίσεις, που θα δημιουργήσουν για σένα φως μην τυχόν και φοβάσαι τα σκοτάδια, που θα βουτήξουν για σένα στα βαθιά, μπας και βραχείς, που θα αφήσουν εσένα στην στεριά να τους περιμένεις και θα κολυμπήσουν εκείνοι για σένα σε ωκεανούς, μπας και πνιγείς μόνος σου. Εκεί τουλάχιστον, ξέρουν ότι είσαι ασφαλής. Είναι ήσυχοι έτσι. Θα τρέξουν κοντά σου για να σε προστατεύσουν, να σε βοηθήσουν, να σε εξυπηρετήσουν, να σε σκεπάσουν, να σου σκουπίσουν τα δάκρυα που δεν πρόλαβαν να εμποδίσουν να τρέξουν και θα τα βάλουν με τον εαυτό τους γιατί δεν τα είδαν από την αρχή, που θα είναι εκεί μέχρι να σε δουν να χαμογελάς ξανά.
Κοντά τους δεν θα κρυώσεις ποτέ, ούτε και θα μαραζώσεις. Δεν θα το επιτρέψουν. Είναι σαν ήλιοι.
