Κάθε φορά μετά από ένα τοσο φρικτό αποτέλεσμα όπως είναι η άδικη, πρόωρη και ακατανόητη απώλεια της ζωής ενός νέου, ενός παλληκαριού όπως τον Κρίστιαν Χαριλάου, που πριν καν προλάβει να σχεδιάσει το μέλλον του, πριν αρχίσει να υλοποιεί τα όνειρά του, τον χαρακτήρισαμε άγγελο, λες και το ζήτησε ποτέ, ανοίγουμε ένα νέο κύκλο ατέρμονων συζητήσεων ο οποίος λίγες μέρες αργότερα κλείνει ξανά αθόρυβα, σχεδόν βουβά, στην κατάντια της καθημερινότητας μας.
Ο κύκλος θα κλείσει μέχρι το επόμενο παρόμοιο περιστατικό. Μέχρι τον επόμενο Κρίστιαν. Μέχρι το επόμενο παλληκάρι που τα όνειρα του θα σβήσουν με αίμα στην άσφαλτο. Λέτε να είναι ο Κρίστιαν ο τελευταίος απο εμάς που θα “φύγει” απο ενα ανθρώπινο λαθος; Από ένα επικίνδυνο προσπέρασμα, απο μια ανθρώπινη αβλεψία ή απο μια επιπόλαια οδηγική ενέργεια; Δυστυχώς μάλλον οχι.(Μακάρι χίλιες και μια φορές να διαψευστώ)
Είναι εδώ που η πολιτεία πρεπει να λάβει μέτρα. Να λάβει όμως. Όχι στη θεωρία ξανά αλλά στην πράξη. Έργα. Λόγια φτάνει. Χορτάσαμε, πρηστήκαμε, βαρυστομαχιασαμε.
Προσωπικά βαρέθηκα να ακούω ότι είναι διαχρονικό αίτημα της Πολιτείας, πως είναι σημαντική ανάγκη, ότι δήθεν είναι στα σχέδιά μας και τα γνωστά που σίγουρα η μάνα του Κρίστιαν ούτε θέλει να ξέρει αλλά ούτε την ενδιαφέρουν αφού δεν μπορούν να φέρουν πίσω τον λεβέντη της.
Είναι εδώ που οι αρμόδιοι, όπως και αν λέγονται, Δήμαρχοι, Βουλευτές, Υπουργοί, όποιο ρόλο και αν έχουν να διαδραματίσουν ΟΦΕΙΛΟΥΝ να μπουν μπροστά. Να το πάρουν πάνω τους. Να μας αποδείξουν οτι νοιάζονται για το πρόβλημα το δικό μας πριν γίνει και δικο τους.
Είναι εδώ που πρέπει να γίνουν μελέτες, όσο κόστος και αν έχουν, να διεξαχθούν έρευνες και να εντοπιστούν εκείνες οι περιοχές που χρειάζονται οδική αναβάθμιση. Πριν το επόμενο θανατηφόρο όμως.
Στο συγκεκριμένο δρόμο, Πάφου- Πέγειας, θρηνήσαμε τα τελευταία χρόνια 10-20 νεκρούς. Μακραίνει ολοένα η λίστα, χάνονται άνθρωποι και κάποιοι μιλούν ακόμη για κόστος φωταγώγησης. Προφασίζονται προϋπολογισμούς. Εφευρίσκουν δικαιολογίες και προφάσεις εν αμαρτίες που θα καταρρεύσουν, με ενα καλο και ακριβοπληρωμένο δικηγόρο, σαν χάρτινος πύργος σε μια δικαστική αίθουσα πάλι λόγω ελλιπών αποδεικτικών στοιχείων.
Δεν μπορεί όμως να συνεχίσει η ανθρώπινη ζωή να μετριέται με το πόσα αργύρια θα κοστίσει για να βελτιωθεί ένας δρόμος. Ηθικές ευθύνες που θα καταλογίσουμε. Συνείδηση απο που θα αγοράσουμε; Τους λεβέντες πως θα τους φέρουμε πίσω;
Λυπηθείτε μας, πάρτε μέτρα, σκέφτεται οτι σήμερα μπορεί να πενθεί η μάνα του Κρίστιαν αύριο να είναι η δική μας ή η δική σας μάνα στη θέση της. Η ζωή μας δεν ζυγίζεται με γρόσια.
του Μάριου Ιγνατίου, Αρχισυντάκτη PafosPress.com
